Ik ben eraan begonnen, het versnipperen van al die overbodige rotzooi. Het is het soort weer dat je niet op de fiets gaat zitten of wandelen, regelmatig vallen flinke buien, dus wat kan je dan beter doen dan lekker opruimen thuis?
De bovenste lade van mijn archiefkast was het eerst aan de beurt. Een hangmap met garantiebewijzen, die neem ik regelmatig door dus daar was ik snel klaar mee. Toen de verzekeringenmap, dat was lastiger. Ik snap nooit of je nou al die andere polissen mag weggooien als je een nieuwe ontvangt. Eerst maar eens de ziektekostenverzekering van de honden, ik moest nog wat rekeningen opsturen van Davo's behandelingen, was er eentje kwijt, zonde. Toen mijn eigen tandartsrekeningen opgezocht en in een envelop gedaan om te versturen. Oude kerstzegels erop geplakt. Toen pakte ik de volgende verzekeringenmap, auto, WA, huis, glas, pfffff, die liet ik even zo, daar moet ik meer moed voor verzamelen.
De volgende map was van Ikea. Kan je nagaan wat ik er allemaal gekocht heb, een speciale map met bonnen en garantiebewijzen van één winkel. Tja, als je er een keuken koopt, wat kasten, bedden, dat loopt aardig op. Ik versnipperde alles, behalve het garantiebewijs van het bed dat ik het laatst heb gekocht.
De bankafschriften gingen eraan. Allemaal.
Volgende map: vegetarische recepten, van alles over astrologie, yoga, wijze lessen van een of andere Amerikaanse dame die hartstikke zieltjeswinnend bleken te zijn, van alles over levend-bloed-analyse, orthomoleculaire voedingsadviezen (interessant maar ik Weet nu alles zo'n beetje). Onderzoeksrapporten over de algehele vergiftiging van de mensheid door een te grote toename van geraffineerde suikers, etc. etc. Een aardig stapeltje A-viertjes ging de versnipperaar in. Soms aarzelde ik, dacht dan: je kan altijd weer via Google .... en kggggggg, de versnipperaar verslond de paperassen. Heerlijk om te doen. Alleen als er iets tussen zat over Tai Chi bewaarde ik het.
Er zat ook een map bij die allemaal oude rekeningen bevatte van het UMCG, jaaropgaven van mijn ziektekostenverzekering waaruit bleek hoeveel mijn ellende-oplossende ziekenhuisopname en behandelingen had gekost en welk deel voor mijn eigen rekening was gebleven.
Brieven waarin werd uitgelegd wat er uit mijn lichaam gesneden ging worden, wat de risico's waren van de operatie, wat eventueel mis kon gaan. Afsprakenkaarten. Voorlichtingsboekjes, over hoe je je weg kon vinden door het ziekenhuis tot wat er allemaal kon veranderen aan je lichaam. Kaartjes van wat ik gegeten had tijdens de dagen dat ik in het ziekenhuis had gelegen. Die laatste kon ik nog steeds niet weggooien, geen idee waarom niet. De rest ging weg.
Een hele map over trombose had ik nu in mijn handen. Bekkentrombose, uitleg over medicatie, over risico's van hersenbloedingen tot hartstilstand en longembolie. Krantenknipsels over vrouwen die waren overleden aan een trombose na een lange vliegreis. Kopieën van diverse onderzoeksresultaten van de diepe venen van zowel mijn linker- als mijn rechterbeen. Een verwijzing voor oedeem-therapie van mijn toenmalige huisarts, die, hoewel hij jonger was dan ik, ook al weer een tijdje dood is. Een zelfgekozen dood, maar toch dood. Ook vond ik een brief van de vaatchirurg die me geweldig heeft bijgestaan, dr. Nieuborg. Het was altijd fijn om naar hem toe te gaan, ook al moest ik op een matrasje in de bagageruimte van Peet's bus vervoerd worden. Drie uur heen, drie uur terug. Nieuborg behandelde me alsof ik slechts een klein probleem had, en als ik op dezelfde voet doorging zou het allemaal steeds beter worden! Hij heeft gelijk gekregen.
Op dit punt aangekomen had ik een pauze nodig. Ik haalde mijn moeder op en we reden naar Duitsland, wat ver klinkt maar niet is. Bij de chocolade aangekomen sloeg ik een voorraadje rijstwafels in die aan een zijde bedekt is met pure chocolade. Wat schuldig over de hoeveelheid (zeven pakjes) en mezelf sussend dat het een voorraadje was, sloeg ik ook nog een flinke voorraad groente en fruit in. Koolrabi, wortelen, veldsla, tomaten, broccoli, bosuitjes, radijs, citroenen, sinaasappelen. De boodschappenkar zag er gezellig uit.
We dronken koffie naast de supermarkt, bij de warme bakker en ik kocht gelijk wat brood. Roerend in de koffie die versierd was met een hartje van cacao spraken we over mijn zwager Karel. Ik dronk het afgelopen jaar zittend aan hetzelfde tafeltje geregeld koffie met hem en mijn zus. Het tafeltje, de bakker en wij zijn er nog, maar hij niet meer. We doen ons best, maar het is een stuk saaier zonder hem. Toen reden we weer naar huis, kijkend naar de uitbarstingen van de lente, het frisse groen van bomen en gras, de fel gele velden met koolzaad onder de diepgrijze regenlucht. Ik blijf het zeggen, Groningen is erg mooi. On-lenteachtig zwoel warm was het toen we uitstapten, zoals het in de zomer kan zijn voordat het gaat onweren.
Later, nadat ik in de tuin had gewerkt, met mijn moeder had gegeten, fietste ik in de vroege avond met Jip mijn rondje, nadenkend over de tijd die zo door mijn handen lijkt te glippen. Omdat mijn fiets geen gewone fiets is maar een trike waardoor ik laag zit, zie ik zo'n beetje hetzelfde als Jip. En dat is leuk, ook omdat het tempo aardig hoog is. Ken je nog het gevoel van op je buik op je slee liggend een helling af roetsen? Nou, daar lijkt het op. Het fluitekruid, boven je uitstekend, schiet aan je voorbij, het fietspad raast net onder je kont onder je door. Erg leuk en soms een beetje link. Ik voel me geen kind meer, maar die snelheid maakt wel iets jongs in me los. Daarom probeer ik af en toe zo hard mogelijk te rijden, totdat de begrenzing van de fiets in werking treedt, of Jip moe wordt. Dit zijn, denk ik, de momenten die de tijd langzamer voorbij doet gaan, alles wat nieuw is en wat je voor het eerst meemaakt doet dat, leerde ik dankzij de tai chi. Pas als de sleur er inhakt lijkt het of het leven snel voorbij gaat, vergeet je de dagen omdat ze allemaal zo op elkaar lijken. Dat lijkt waar te zijn, er worden steeds meer boeken over geschreven en mensen gaan massaal naar mindfulness-trainingen om wat meer grip op hun voorbijvliegende leven te krijgen. Moet ik weer aan mijn zwager Karel denken, hij kon als geen ander feestjes en etentjes organiseren, plannetjes maken om het leven anders, leuker te maken. Niet dat het nou zo'n losbol was, integendeel, hij was een zeer belangstellend en integer mens. Maar hij wist ook hoe snel het leven voorbij kon gaan want hij kreeg zijn eerste hartaanval op zijn 39ste.
Dus lieve mensen, verzin eens wat je vandaag voor leuks kan gaan doen, indien mogelijk. Misschien kan je wel iets voor een ander doen vandaag. Of, voor jezelf. Zomaar, omdat je daar blij van wordt en de dagen interessanter, memorabel. Doe alle geestelijke ballast waar je last van hebt in gedachten in de versnipperaar, hoppa weg ermee.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten