Hij of zij lag op de weg, een van de kleinste vogeltjes die ik ooit gezien heb. Dood.
Nee, die foto vertekent een beetje, het is echt een heel klein vogeltje. Jip vond het, snuffelde er eens aan, ik boog me en herkende het verkeersslachtoffer als een Fitis. Ooit wrong ik er eentje uit de bek van de kat, vandaar dat ik het weet want het zijn lastige vogeltjes om te herkennen als ze rondvliegen.
Als je op het platteland woont wordt je vaak geconfronteerd met dierenleed. Niet alleen in de vorm van de enorme varkensfokkerijen of een losgebroken koe, of de zwerfkatten, de hond waarvan je weet dat hij in een schuur leeft. Nee, het vaakst zie je dat de vogels het niet redden. Niet alleen door het ook hier te hard rijdende verkeer, nee de ruiten van mijn huis hebben veel vogels gekost, ondanks stickers of gordijnen of vuilheid. En dan zijn er ook nog de katten, vogelmoordenaars.
De grootste vogel die ik 'redde' was een loopeend. Gedumpt in de vakantietijd en hij liep pal naast een druk bereden weggetje. Verbaasd liet hij zich oppakken maar toen ik hem in mijn handen had stribbelde hij zo tegen dat ik niet meer wist wat te doen. Ik had ook nog twee honden bij me en een fiets. Dus ik belde de buurvrouw die direct kwam helpen. De eend heeft via de (tientallen jaren lang) vogel- en egel-reddende engel van Groningen, mevrouw Schouten uit Bellingwolde, een nieuw baasje gekregen.
De daarop volgende grote vogel die ik ving was een haan. Ook die worden regelmatig ergens achtergelaten. Omdat ik dacht dat hij van de buren was ving ik hem toen het wat donker begon te worden (anders krijg je ze niet te pakken) en ik zette hem over het hek bij de buren, denkend dat hij van hen was. Ik ben bang dat het een soep-haan geworden is want het bleek niet hun haan en ze zijn daar niet kinderachtig met hanen. Een andere haan die in mijn tuin opdook bleek later net zo plotseling weer verdwenen, net zoals de konijnen die soms opeens opduiken in mijn tuin. Waarschijnlijk worden die door de vos opgegeten.
De grootste wilde vogel die tegen mijn ramen vloog was een houtsnip. Een flinke vogel dus een harde knal. We zochten in het tuintje en vonden tot onze verbazing deze grote vogel. Hoe had hij het matglas van het badkamerraam niet kunnen zien? Geen idee, inmiddels ben ik ervan overtuigd dat sommige vogels slechte ogen hebben. Hij heeft het trouwens overleefd. Op advies van mevrouw Schouten zette ik hem in het donker om bij te komen. Ruim een uur zat hij in een grote doos. Toen hoorde ik hem een beetje gaan rondscharrelen en heb de doos buiten opengemaakt, een flink stuk van het huis vandaan. In een oogwenk was hij verdwenen, laag vliegend boven het gras.
Het kleinste vogeltje dat tegen het raam vloog bleek een Goudhaantje. Rond tollend lag hij op mijn terras nadat ik naar buiten was gegaan, gealarmeerd door het geluid van een wattenbolletje dat tegen het raam gegooid werd. Ik zag het somber in maar raapte het diertje op, het woog niets. Als ik een vogeltje in mijn handen heb, de fragiele structuur voelend, denk ik altijd aan de woorden die aan de zijkant van de Kunstacademie staan (of stonden): "Alles van waarde is weerloos" (Lucebert). Hoe waar dat is besefte ik in dit geval zeker. Wat een teer vogeltje.
Ook dat Goudhaantje overleefde het dankzij de liefdevolle zorgen van mevrouw Schouten. 'Een kneuzinkje was het gelukkig maar', zei ze later. Want met een vogeltje is het altijd afwachten, ze zijn vaak erger gewond dan je op het eerste gezicht denkt.
Bij mijn moeder vlogen eens diverse jonge spreeuwen tegen de raampjes van de zolder. Bleek dat de gordijntjes in de was zaten, die hebben we zo snel mogelijk weer opgehangen.
De vogels die deze lente voor de buitendeur lagen waren een geelgors en een lijster. Er hangt een spiegel in de hal, zouden ze dat weerkaatsende licht soms aanzien voor 'buiten'? Geen idee, maar ik heb een gordijntje opgehangen en de spiegel afgedekt. Duimen dat dat helpt.
De Fitis heb ik inmiddels begraven, ashes to ashes Fitisje, dust to dust. Voor de rest heb ik niks te vertellen. Tja, het zou fijn zijn als we rekening hielden met de vogels, vooral in het voorjaar. Ze zijn druk, vliegen vaak laag en zitten veel in de bermen. Kleine moeite voor ons om een beetje op te letten toch?
Mevrouw Schouten is inmiddels met pensioen hoorde ik, hopelijk is er een andere engel die zich over de vogeltjes heeft ontfermd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten