Moeder.

Gisteravond zat ik lekker op de bank, gezellig met een hond links van me, en rechts hing Jip tegen me aan. De tv stond aan, de kachel loeide. Opeens tilt Jip zijn prachtige kop op, kijkt opzij naar de zijkant van het huis en een klein "woefje" kwam uit zijn keel. Bijna een oprisping maar wel degelijk een woef.
Het was rond half 10, al uren donker. Ik luisterde mee met Jip, zette het geluid van de tv uit, hoorde niks behalve de wind om het huis,  of toch, hoorde ik niet een heel zachte "ping" van mijn buitenbel?

Ik stond een beetje ongerust op, als er iemand op dit tijdstip aan de deur belt dan is er wat aan de hand. Al voor ik het buitenlicht aandeed zag ik het: een klein figuurtje, haren wapperend in de wind, zich een beetje naar de deur buigend voor beschutting. Ik kon mijn ogen niet geloven, mijn moeder? Die zou bij mijn zus zijn vanavond en met de taxi naar huis komen. Mijn rechterhand had ondertussen de schakelaar van het buitenlicht gevonden en mijn linkerhand de sleutels.

Ja hoor, helemaal alleen in het donker stond daar mijn oude moedertje. Ze zag er zo wit en oud uit dat mijn hart even stokte. Ze was haar sleutel vergeten. Maar toen ik vragen wilde stellen of ze naar mij toe was komen lopen vanaf haar huis hier verderop zei ze gelukkig met bekend ongeduld: "de taxi staat te wachten". Ah, goddank, ze was niet alleen over de donkere weg ... in die wind ..... ik pakte het bosje reservesleutels, en hoorde terwijl we samen stevig gearmd naar de taxi terugliepen - ik op mijn sokken - dat ze op de terugweg naar huis in de taxi gemerkt had dat ze geen sleutels bij zich had. 'Zorg dat je voortaan je telefoon bij je hebt' foeterde ik nog. De amper twintig meter naar de taxi hadden we ondertussen afgelegd, de vrouwelijke taxichauffeur drentelde een beetje ongeduldig in de luwte van het huis op de weg heen en weer, het wit van haar blouse als een vlag in het donker. Ik bedankte haar voor haar geduld, tweemaal.

De chauffeur trok de deur open, de zachte weldadige luxe van een stevige middenklasser etaleerde zich in het licht dat in de auto aansprong, ik liet mijn moeder los terwijl de chauffeur zich over mijn moeder boog om haar te helpen. De kou voelde ik door mijn dunne sokken optrekken en ik liep snel weer naar binnen waar ik Jip een zoen op zijn kop gaf, nog een tijdje peinzend waarom ik zo geschrokken was toen ik dat kleine figuurtje van mijn moeder in het donker voor mijn deur herkende.