Kazachstan in Frankrijk.

Gisteravond:

Met de damesclub zag ik eens een film van een vrouwelijke onderzoekster (op zoek naar de oorsprong en volledige tekst van een lied) die door de steppe reisde met openbaar vervoer, een bus, was het ergens in Kazachstan? Zo'n soort land, enorme verlaten vlaktes, mooi vastgelegd in een film waarin prachtige stille opnames zaten waarin alleen het wiegelen in de wind van ragfijne bloemetjes en grassen werd gefilmd met op de achtergrond sterke vrouwen en mannen die leefden in dit gebied. 

Tijdens de busreis werd gestopt voor een pauze, er was een soort landmark of monument, en de mensen strekten hun benen door rondom dit monument te lopen. Of werd er gebeden? Ik weet het niet meer. De onderzoekster wilde een sms-je versturen, maar ze had geen bereik. Enkele mannen wisten een truc om in dit desolate gebied toch iets te kunnen versturen, ze drukten op “versturen” en gooiden dan haar mobieltje heel hoog in de lucht, vingen het weer op, keken op het schermpje … nee, mislukt, drukten weer op “versturen” en gooiden weer haar mobieltje heel hoog in de lucht, vingen het op, keken op het schermpje, zagen dat het sms’je verzonden was, en gaven het mobieltje weer aan haar terug. Iedereen lachte. Ik zat een beetje verbijsterd in de bioscoop, vond het zo slim. 

Ik moest er aan denken toen Peet en ik net in de auto stapten om een berichtje voor mijn weblog te verzenden via zijn iPhone. In dit huisje hebben we geen bereik, dus we reden omhoog op het pad, wilden naar het dorpje rijden waar vandaan we al eerder iets verzonden hadden, maar zagen opeens boven bij de weg dat er bereik was. Peet drukte op: “verzenden”, en roets, daar ging mijn berichtje. Het is een groot wonder. 

Deel II van het verhaal. Ik wilde natuuurlijk het bovenstaande ook even bloggen. Aangezien hier vlakbij al bereik was leek me dat niet zo moeilijk. We stapten naar buiten, inmiddels was het negen uur geweest (21.21 uur), dus donker. Er vloog een vleermuisje langs, en nog een. In de bomen riepen de uilen, het was verder stil. De maan stond al aan de hemel. Ons vakantiehuisje lag dankzij de verlichte raampjes als een baken in het duister terwijl wij het pad naar boven namen, ditmaal te voet. Af en toe keken we op het scherm van de iPhone, en terwijl we nog niet eens boven waren aangekomen zag Peet dat er al “drie streepjes” waren. Het zijn belangrijke streepjes die het internetbereik aangeven. Het was een beetje jammer, ik had, net als in de film die ik hiervoor beschreef, zo graag willen voorstellen om Peets iPhone in de lucht te gooien om het berichtje te verzenden. Het draagt iets bij aan de aktie, net als een brief in de bus gooien, een telefoonnummer draaien, een pakje afgeven …. zoiets.  Peet was blij dat het niet hoefde, had het niet gedaan ook zei hij, want in het donker had hij hem nooit meer op kunnen vangen. Toch was het een mooi momentje om het "zoeffff" te horen vanuit de iPhone, ondanks dat later bleek dat alle moeite voor niets is geweest, want de berichtjes zijn nooit aangekomen.