Deze morgen heb ik besteed aan een zielig dames vinkje. Ik hoorde de bons. Buiten lag ze verkreukeld op de aarde na tegen het raam te zijn gevlogen. Opgeraapt, vleugeltjes vouwde ze goddank zelf in, maar bekje stond wijd open: shock. Op de grond is ze voer voor de kraaien, of de katten, dus ik raapte haar op en zette haar op het dakje van het voormalige houthok. Even later keek ik of ze weg was, nee, ze lag een beetje raar voorover. Het was koud weer, miezerde en ik dacht: zo wordt ze te koud.
Doosje gehaald. Doekje er in. Vogeltje weer gepakt (nog steeds met bekje open) in doosje gedaan, kiertje lucht, binnen op de vloerverwarming gezet, en ik was zelfs even bang dat ik haar daar zou vergeten. Maar dat gebeurde natuurlijk niet. Na een uur heb ik het doosje buiten open gemaakt: ze leefde en bewoog, maar vloog niet weg, zelfs niet toen ik haar beetpakte. Ze greep m'n vinger vast, daar stond ik dan in de regen! Er gebeurde niks, was ze dan toch te erg gewond geraakt door de klap tegen het raam? Ik duwde haar voorzichtig van m'n vinger (o, how fragile we are ...) en zette haar met doosje en al op de heg.
Ik bleef bij haar, de miezerige regen viel gestaag, druppeltjes parelden op haar kopje en ik zag dat ze wat "wakkerder" werd. Ze schudde zelfs de regendruppels van haar af! Goed teken ! "Even flink zijn, je kan het best!" zei ik, en ik stapte bij haar weg, keek weglopend om, maar ze bleef op het doosje zitten, kijkend naar mij. Eén stap deed ik naar binnen, maar gelijk ook weer naar buiten, kon haar zo niet achterlaten toch? Ik dacht al aan hulp/raad van steun en toeverlaat bij dierenleed in dit dorp: mevrouw Schouten, maar terugkomend bij het doosje bleek het leeg: weg was het vinkje! Eind goed, al goed, hoop ik.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten