Dit stukje begint niet zo edel. Ik liep buiten met de honden, het weer grijs en mistig, Jippie los, en ik schreeuwde knetterhard: Godverdomme Jip! En ik was niet alleen met Jip, ik liep in een mini-bosje waar meer mensen hun hond uitlaten.
Jip rende goddank niet verder (de weg op waar net een auto aankwam), maar bleef onder de boom staan waar de net door hem ontdekte kat wat onhandig in klom. Onhandig, maar hoog genoeg om veilig te zijn.
Nu hoort Jip ondanks zijn leeftijd prima, en de vloek die ik door het bosje schreeuwde heeft hem vast bereikt, maar bereikte ook de oren van een heer die daar met zijn edele viervoeter liep: een bijna twee jaar oude Ierse Wolfshond, een dame.
"Sorry voor het vloeken en geschreeuw", zei ik, toen ik de heer zag staan, keurig in groen tweed gekleed, leren laarzen, alsof hij door een ruig gebied in Ierland liep, in plaats van gewoon hier in Groningen in een bosje van niks. Voor de voeten van de heer lag de hound/dame, gewoon op het modderige pad. Aan haar ruige grijze vacht kleefden wat bladeren. Ze maakte geen geluid, deed niets, keek naar ons terwijl wij haar naderden.
Dit stel kom ik vaker tegen, en ze houden gepast afstand. Vanwege de corona-maatregelen, maar ook omdat de hond wat timide is. Al pratend kwam ik zo dichtbij dat Jippie (aangelijnd door het kat-voorval), neus aan neus stond met de dame. Jip kwispelde en maakte een blij sprongetje. Dus ik zei tegen Jip dat hij maar even moest gaan zitten. Tommie hield ik kort, want die doet wel eens lelijk als hij aangelijnd is. Ik vergat een van de corona-waarschuwingen en knielde bij de nog steeds liggende dame neer, die haar enorme kop in mijn handen legde. Ze keek me aan en achter de grijze haren zag ik intelligente ogen schitteren.
De heer leek het vloek-voorval te begrijpen, want zei: hij liep zeker bijna de weg op? Ja, zei ik "er zat een kat". De man tilde even het enorme katrol-systeem in zijn hand naar me op, waarmee hij zijn Ierse Wolfshond onder controle hield: met een lijn van zo'n zeven meter. Die oprol-lijnen zijn vast handig, maar persoonlijk hou ik er niet van. Ze zijn zwaar, de lijn veroorzaakt brandwonden aan benen, en de hond krijgt een klap aan zijn nek als de lijn aan zijn max is. Het laatste vind ik uiteraard het ergst. Toch, ik begreep het gebaar, als Jip aan zo'n lijn had gelopen was het niet gebeurd.
We spraken even over het gemak van die lijn, maar ik vertelde ook over de vaak voorkomende nekhernia bij honden, over de klappen die een hond aan zijn nek krijgt, en het belang van een tuigje. Owww, zei de heer, daar heb ik nooit aan gedacht, maar nu je het zegt, gisteren heeft ze wel vijftien keer een klap aan haar nek gehad, want deze lijn is nieuw en korter dan de oude. Ik antwoordde daarop dat ik er ook nooit bij had stilgestaan totdat de ruggendokter van een van mijn vorige honden (Davo) me daarop attent had gemaakt.
Ik stond op, bedankte de heer dat ik zijn prachtige hond had mogen aaien en liep het rondje door het bosje zonder nog iemand tegen te komen. Bij de weg aangekomen zag ik aan de overkant de kat, die zo te zien ook richting huis liep. Geen mens of dier had schade opgelopen tijdens mijn wandeling, dat alleen al is soms genoeg om blij, of is het dankbaar? te zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten