Wasmachine, deel II

We brachten een wasmachine weg, vriend Peter en ik. Ik had het bovenladertje verkocht via Marktplaats aan Berendien (zie 'Wasmachine').

We vonden het adres heel gemakkelijk, het is niet zo ver van waar mijn zus woont. Een klein laag boerderijtje, een houten garage in aanbouw. Paarden in een weitje voor de deur. Achter het huis stond het Peugeootje dat ik herkende als Berendiens.

Peet reed de wasmachine dankzij een steekwagentje vlot de auto uit, ik klopte ondertussen op de deur. Er werd niet opengedaan. Ik belde het telefoonnummer dat Berendien me gegeven had en het bleek dat ze wel thuis was, maar wij stonden bij de achterdeur in plaats van bij de zijdeur.
Wij liepen over terrasjes en langs diverse vogelhuisjes naar de ingang, de deur zwaaide open en daar stond Berendien, frêle maar met een sterke energie. Ze wees de weg naar de keuken waar een gapende ruimte naast de koelkast vertelde dat daar de wasmachine moest staan. Achteruitgeschoven stond een zelfde type wasmachine, en ze vroeg of wij die straks naar buiten wilde rijden .....? Ja, dat wilden we.

Peet reed de wasmachine op zijn plek en gezamenlijk rommelden we met snoer, slangen etc. Terwijl ik met Berendien praatte hoorde ik Peet op de achtergrond wat mompelen ..... de kraan lekte. Ik ging even kijken en zag het probleem, de kraan was geen wasmachinekraan maar een buitenkraantje, bovendien was het ding totaal verkalkt. Uit het mechaniek waardoor normaal het water wordt dichtgedraaid druppelde continu een aardige hoeveelheid water zo op het keukenzeil. We konden Berendien zo niet achterlaten. Het water moest afgesloten, die kraan moest uit elkaar en ontkalkt.
Berendien wees de weg. Een kelderdeur, een smal trapje, een zeer zwak peertje dat de vochtige kelder waarin de watermeter en de hoofdkraan zat in een vage gele gloed zette. Peet daalde af, gewapend met een zaklantaarn die Berendien tevoorschijn had gehaald. Ook de afsluitkranen bleken ernstig verkalkt maar na enige moeite was dan eindelijk het water afgesloten.

Het liep niet zoals het allemaal zou moeten, er moest heel wat keren afgedaald worden in dat keldertje, er werd gevloekt op de niet meer te redden kraan in de keuken en we belden zelfs onze zwager die in de buurt woont en misschien een andere kraan had??? (hij ging direct zoeken, maar helaas ....), uiteindelijk reden we naar een 'boerenwinkel' waar ze echt de duvel en zijn ouwe moer verkopen. We konden het bijna niet geloven maar we vonden, tussen al die gereedschappen, kruiwagens, moertjes en nippeltjes, ook wasmachinekranen.

Het aansluiten was daarna een fluitje van een cent. Berendien was blij en wij ook. Ik legde nog even uit hoe de wasmachine werkte en Berendien liep gelijk naar de ruimte naast de keuken en kwam terug met haar 'gymspullen'. Die wilde ze gelijk wel even gewassen hebben. Ik wees op het korte wasprogramma dat speciaal voor sportkleren was. Klik, hoorden we binnen in de buik van de machine, wat lichtjes floepten op het bedieningspaneel aan en toen hoorden we ook het water de wasmachine binnenlopen. Gezellig rommelde de trommel al in de rondte.

Zo, zei Berendien, en nu koffie. Ze schonk koffie uit een mini-koffiekannetje en gaf ons kuipjes koffiemelk. Op de koffiekom werd een stroopwafel gelegd zodat die warm kon worden. De gaskachel ruiste, de wasmachinetrommel hoorde ik met bekende geluiden zijn rondjes draaien. Buiten graasden de paardjes en hipten de vogeltjes rond in de voederhuisjes.