Wasmachine.

Het wasmachientje stond al in de tijdje in de weg. Ik kreeg hem uit een erfenis en aangezien het een vrij nieuwe machine was en hij smal was wist ik er een goed plekje voor. Mijn andere wasmachine gaf ik weg. Maar ik moest op een gegeven moment een vriezer kopen omdat Davo (mijn oudste, helaas ook blinde windhond) vanwege zijn botslijtage veel glucosamine en visolie moest eten. Verse vis met graat en al. Vandaar de vriezer want de makreel kwam in blokken van 20 kg van de groothandel.
Die vis veranderde mijn hond in een aalscholver, hij gooide de vis een beetje omhoog, en met de kop naar voren slikte hij hem vrijwel geheel in, soms kauwde hij de vis in tweeën, geen idee waar die grens lag.
Maar ik dwaal af. Die vriezer nam een flink stuk van de plaats in waardoor ik sowieso de wasmachine elders moest zetten, en toen kwam het slecht uit dat het een bovenlader was.
Ik hakte op een goeie dag opeens de knoop door toen mijn zus vertelde dat ze zo'n goeie wasmachine had gekocht, tip van Consumentenbond, groter dus handiger, voorlader, als 'goed' of 'beste koop' zelfs getest, dus ik kocht er ook zo een.

Niemand in de familie wilde het bovenladertje hebben dus ik zette een advertentie waar niemand op reageerde. Ik zette het wasmachientje in de schuur.
Af en toe riep het naar me: ik ben hier, ik ben als nieuw en ik moet verkocht .... Dus ik zette het nogmaals te koop en na drie weken belde er iemand. Ze belde niet voor zichzelf, maar ze had een oude buurvrouw van 95 en die zocht zo'n smalle wasmachine  .... konden ze komen kijken? Natuurlijk kon dat. We maakten een afspraak voor twee dagen later.

Ik maakte het wasmachientje nogmaals schoon, ah, ik was vergeten het overtollige water er uit te gieten, ik maakte het filter schoon, kantelde het machientje tot er geen water meer uit liep, zocht de transportbevestiging op, de gebruiksaanwijzing, propte een kussentje als extra transportbeveiliging onder de klep tegen de trommel aan.
Op de dag dat ze zouden komen waste ik voor het huis nog even snel de auto. Kon ik mooi de kopers opvangen want dit gebied is voor veel mensen een zoekplaatje.
Een half uur te vroeg kwam er een klein Peugeotje aanrijden. Tot mijn verbazing stapten er twee vrouwen uit. Ik verwachtte een paar mannen, met een busje of een aanhanger!
Een van de vrouwen was van mijn leeftijd of iets jonger, de andere, die achter het stuur vandaan kwam was duidelijk de 95-jarige.

Ze was heel klein maar uit haar ogen straalde kracht en iets verrassend bekends, ze stak een smalle hand uit, keek me aandachtig aan en zei: ik ben Berendien. Ik zei: Ik ben Cristien, kon u het gemakkelijk vinden? Geen enkel probleem zei ze, Sidonia heeft de weg gewezen. Aangezien de andere vrouw zich met een andere naam had voorgesteld begreep ik dat ze de TomTom bedoelde, en ik zei: aha, bij mij in de auto wijst Beatrix de weg. Ik legde uit dat de navigatie erg bekakt praatte, bijna Duits, vandaar. Kortom, we lachten.
De garagedeuren stonden open, waar de wasmachine op het steekkarretje stond te wachten op bezichtiging. De vrouwen waren enthousiast en de koop was direct gesloten (Berendiens handen streken ondertussen over de bovenklep alsof de wasmachine van fluweel was).
Maar hoe wilt u de machine ophalen? vroeg ik. Ze keek naar haar auto en zei: in de achterbak. We liepen naar het Peugeotje toe en ze deed ze achterklep open waar een verrassend grote ruimte was ontstaan omdat ze de achterbank naar voren had geklapt. Er konden nu zeker drie kratten bier in. Maar geen wasmachine, die kon niet eens door de opening van de achterklep.
Berendien zei: ik dacht, als jullie twee hem er nou zo in kieperen ..... ze maakte een beweging alsof ze een poes een zetje gaf.
Ik keek naar haar optimistische blije hoofd en zei: waar woont u? mijn vriend heeft een busje, wat zegt u ervan als ik de wasmachine zaterdag of zo bij u thuis kom brengen? Ze keek naar de grond, dus ik voegde eraan toe: u hoeft de machine nu niet te betalen, ik verkoop hem aan niemand anders, de wasmachine beschadigt dan niet en ..... als ik u was zou ik dit aanbod met twee handen aangrijpen.
Ze was even stil, zei toen: goed, ik vertrouw u, maar ik wil hem wel nu betalen.
Ze ritste een buidelportemonneetje open dat om haar middel zat gegord, ik keek naar de oude handen die met de briefjes van vijftig rommelden, en ik zag dat ze precies de gevraagde 125 euro contant had meegenomen. Ze overhandigde me eerst 100 euro, toen 25.
Ik pakte het geld aan, keek naar de briefjes in mijn handen en zei tegen haar: vergeet u niet af te dingen? Ze keek naar me, lachte en zei: eigenlijk wel. Ik gaf haar 25 euro terug en toen moesten we alle drie lachen.

Mijn vriend lachte ook toen ik het verhaal vertelde, en nee hoor, geen enkel probleem, hij wilde de wasmachine wel brengen. Dat deden we, een verhaal apart.