Kamperen bij de Hollandse Boerderij

De Hollandse boerderij.

We zijn in Bodegraven. Het doel was 'random' uitgekozen maar niet zo heel random, want Davo moet maandag hier in de buurt naar de 'ruggendokter'.

Gisteren vertrokken we vanaf ons huis, gepakt en gezakt voor twee overnachtingen voor twee mensen, twee honden.

Over de rit valt weinig te vertellen, behalve dat we een mooi oud Gronings kerkje hebben bezocht dat tegenover het theehuis in Midwolde staat. Het was al bijzonder dat het open was, dat gebeurt niet zo vaak. Bovendien was er een uitzonder fraai grafmonument te zien van ..... (en uiteraard vergeet je die namen direct weer, ondanks of juist misschien door de zeer veel wetende gids die voor de som van een euro per persoon ons overlaadde met historische wetenswaardigheden).

We hadden gekozen voor de A7, de A6, de A27, de A12.  Uiteindelijk reden we de kleinere wegen in, richting Bodegraven en sloegen af naar de "Meije", een lange smalle kronkelige weg met aan weerszijden sloten, bij de inritten naar de huizen toe was de weg wat breder zodat we op die punten tegenliggers konden passeren. Dat ging soms maar nét. Ik was wederom bij dat we niet in een grote camper rondreden maar in deze qua maat bescheiden bus.

Op onze bestemming aangekomen bleek dat de inrit was afgezet met pilonnen, een bord verwees naar de volgende inrit om te parkeren. Er was een feestje, dat was duidelijk, overal liepen mensen en toen we de volgende inrit namen zagen we op de weg een bruidspaar staan dat net in pose werd gezet voor een foto. Wij wachtten. De fotograaf wenkte, ik reed kielekiele langs zijn tas met apparatuur die op de weg stond, miste de tule van de sleep van de bruid op centimeters dankzij het feit dat ik het raam helemaal open had gedraaid en naar buiten hing om te kijken waar ik kon rijden, feleciteerde in het voorbij sukkelen gelijk het bruidspaar even (ik werd beloond met een stralende glimlach van de zwaar opgemaakte bruid), en we vonden een stukje verderop een parkeerplaats die al aardig vol liep.

Ik vergat dat de fietsendrager uitgeklapt was en reed vrolijk achteruit parkerend een vrij plekje in , pas later ziend dat ik op slechts centimeters van de achterruit van een andere auto stond. Oeps, dat was mazzel.

Het is dat de eigenaresse van de kampeerboerderij ons al tegemoet kwam rijden op de fiets, anders denk ik dat we omgekeerd waren, op zoek naar een rustiger kampeergelegenheid. We zagen namelijk overal mensen, auto's, er was lawaai vanuit de feesttent, kinderen renden rond, en het leek of ik bij alle wandelaars of bij de naastgelegen vakantiehuisjes een pitbull/staffordshire aan de lijn (of los) zag lopen. Boven ons hoofd hoorden we continu vliegtuigen laag overvliegen. O ja, dat was ik vergeten van dit gebied.

Er werd ons een veldje aangewezen dat wat achteraf lag. In het midden van het veld was er ruimte zat, maar dat was een speelveldje. Aan de randen waren alle plekken bezet, maar op de plek waar een familie afwezig was konden wij de bus voor hun bungalowtent zetten. Dat deden we en we pakten uit.

We wandelden met de honden op het achter ons gelegen pad dat direct na ons veld uitstrekt langs een van de vele sloten. Er is veel lucht hier in dit gedeelte van Nederland. Plat is het land, en groen. Grasland dat door ellenlange donkere sloten in vakken wordt gesneden, tot aan de horizon toe. Hier en daar een reiger en een ooievaar die in het gemaaide gras overblijfselen zoeken van kapot gemaaide kikkertje en muizen.

Een eenzame haas. Naast ons sjokten de koeien in een lange rij terug naar hun overnachtingsplek bij de boerderij.

Tot in de kleine uurtjes galmden de geluiden van feestvierende mensen over het veld.