Daar ben ik weer.

Natuurlijk schreef ik wel, ik schrijf altijd. Maar ik schreef van binnen.

Ik had meer te schrijven dan ooit. Emoties en gedachten over de zin van het bestaan tuimelen (nog steeds) continu door me heen. Maar nooit eerder had ik zo weinig behoefte om dit te delen met anderen. Behalve dan met mijn vriendin Simone. Zo vatte ik het samen: het is alsof ik deeltjes mis en nu doelloos in losse stukjes in het universum zweef en ik moet wachten totdat die stukjes elkaar weer vinden.

Losse stukjes. Toeval wil dat ik voor het eerst van mijn leven aan het puzzelen ben. Jawel, de oude legpuzzels die op zolder bij mijn moeder stonden, te klein voor mijn professionele legpuzzel-zusters, en wellicht niet meer compleet, stapelde ik in mijn eigen kast, bij de boeken welke ik ook niet weg kon doen.

Peter's moeder kwam logeren, ze puzzelt graag en daarom nam ik een van de oude puzzels voor haar mee. We zochten een stevige plaat om de puzzel op te leggen en keerden de doos om. De geur van oud karton omhulde ons terwijl we begonnen de stukjes met de goeie kant naar boven te leggen en gelijk de 'kantjes' er uit te zoeken.

In de doos zat een klein stukje papier met daarop getekend de vormen van een paar puzzelstukjes en het handschrift van mijn moeder waaruit je kon opmaken welke stukjes ontbraken.
Aangezien ik meer van imperfectie hou dan van perfectie werd de puzzel voor mij opeens interessant, de puzzel werd een schat, ik moest alleen nog maar het briefje, de schatkaart, leren begrijpen.

In die week puzzelde mijn schoonmoeder af en toe, en ik soms ook, maar de puzzel bleek te lastig, mijn schoonmoeder gaf het op (ze zei letterlijk: 'ik word gek van dat ding, neem hem maar weer mee') en ik nam de puzzel mee naar mijn eigen huis. Het was al laat toen ik thuis kwam maar nog dezelfde avond legde ik de puzzel op tafel en begon zelf te puzzelen. Sorteerde alles op kleur en soort, legde daarna 'liggende' en 'staande' stukjes bij elkaar. Tot diep in de nacht.

Sindsdien zit ik af en toe aan de tafel achter de puzzel, vooral op momenten dat ik nergens anders zin in  heb of met mijn ziel onder mijn arm loop, mensen mis die ik in dit leven niet meer zal tegenkomen.

Puzzelen moet je even leren, begreep ik al doende. Het heeft geen zin om doelloos stukjes aan elkaar te proberen te leggen. Je moet goed kijken naar de vorm van de stukjes. Dit samen met kleuren en lijnen is de truc. De puzzel bleek helemaal niet zo moeilijk en ik vond het zelfs jammer dat hij gisteravond opeens klaar was. Mijn handen streken over het resultaat, zoals ongetwijfeld mijn moeders handen ook gedaan zullen hebben.
Ma vond het vast heel jammer dat er stukjes ontbraken, en tekende op een briefje de ontbrekende stukjes. Ik deed dat ook, op een iets groter blaadje. Ik hield het blaadje van mijn moeder naast de ontbrekende stukjes, schoof het er toen onder ...... aha, zo heeft ze het bedoeld ....
Zo vallen alle stukjes weer op zijn plaats. Anders, imperfect, maar zo gaat dat.