Logé.

Er is een logeetje in huis. Een aandoenlijk kijkend hartveroverend lief fit slim snel blijmoedig onverschrokken dertienjarig Jack Russeltje. Ze heet Rusty en heeft stijl, benadrukken de diamanten letters op haar halsband.

Al ben ik al jaren geleden voor haar charme's gevallen, nu ze als logé in huis rondloopt botsen we af en toe. Niet vaak, alleen op de momenten dat ze gaat blaffen. Hard en schel blaffen. Ik trigger het zelf, namelijk door de hondenriemen te pakken.
De allereerste keer dat ze hier is en blaft terwijl ik de riemen pak laat ik de riemen direct vallen, en ik loop een paar stappen weg, zeer tot verbazing van Jip en Davo, die geduldig op hun lange poten blijven staan waar ze staan. Rusty, zo'n 15 centimeter hoog, loopt zigzaggend onder hen door, piept, jammert, blaft. Ik loop weg, ga weer lekker op de bank zitten, even maar, want ze komt kijken wat ik aan het doen ben, snapt er niks van. Dan sta ik weer op, loop naar de nog bij de buitendeur staande wachtende Jip en Davo en doe ze hun tuigjes aan. Jip geeuwt, Davo rekt zich nog eens uit, Rusty loopt tussen de wirwar van hoge benen door, piept.

Dan pak ik haar riempje en ze begint weer te joelen. Ik laat het riempje bij het allereerste geluid dat uit haar komt direct weer los, het valt net naast haar op de grond. Ze kijkt ernaar, dan omhoog naar mij: "is het dat"? Ze kan het niet geloven, piept blaft en jammert verder, maar ik blijf rustig staan tot ze stil is en dan vraag ik haar om te gaan zitten. Ze stort zich ter aarde, voor zover dat mogelijk is voor een hondje dat haar buikje amper 10 centimeter boven de aarde heeft. Ze trilt van ingehouden spanning en piept nog steeds een beetje terwijl ik het riempje aan het halsbandje vastmaak, maar voor nu is het genoeg.

We oefenen dit rustig aanlijnen, en om het haar heeeeel duidelijk te maken waar het om gaat lijn ik ze ook af en toe gewoon voor de lol aan. Ik loop een rondje door de tuin, maak haar weer los. Het gaat prima. Na een halve dag was het blaffen voorbij, tot gisteravond, toen vergiste ze zich, twee blafjes kwamen er uit, maar vooruit, die zijn haar vergeven.