Schilderen.

Een tijdje geleden probeerde ik het, schilderen als een kind. Dat lukt niet, alleen een kind schildert als een kind, of, ik probeerde het te hard en afdwingen is uiteraard niet mogelijk.

Ik heb een maandje of zo geleden in Duitsland een rubberen handigheidje gekocht om flessen en potten open te maken en een van de eerste dingen die ik er mee ging doen was mijn tubes en potjes verf, die al tijden onbruikbaar zijn vanwege de oude verf die de dop hermetisch heeft verzegeld, openmaken. Dat ging best goed, al moest ik bij de tubes olieverf toch een blikje heet water erbij gebruiken, tijdje het dopje in het warme water dopen en dan leek het of de oude verf net zacht genoeg werd, of het dopje net even iets groter werd ..... krak, ze gingen allemaal open. Allemaal! Wat een feest.

Nu ben ik niet zo dol op olieverf vanwege de geur. Nee, ik zeg het verkeerd, die geur vind ik eigenlijk nog lekker ook, maar ik word er altijd op den duur wat raar van. Niet echt hoofdpijn maar .... nou ja, je snapt hem wel.

Olieverf is zoveel mooier dan acryl, prachtig glansde de verf vanuit de kleine opening van de tube me tegemoet. Waarom zoveel moeite doen om alle tubes open te krijgen als je de verf niet gebruikt? Dus ik draaide wat dopjes los van de primaire kleuren (en dat ging opeens heel gemakkelijk) en zette wat kleine slurfjes geel, rood en blauw op een palet. En wit. Loodwit mag niet meer, dat is knettergiftig, maar goed, je moet dat cadmiumrood ook niet te vaak of lang op je huid laten zitten.

Er staan al wat geprepareerde schilderdoekjes voor het grijpen en ik koos een kleintje met een blauwe ondergrond, en dacht eigenlijk nergens aan, maar opeens zette ik een rechte streep op het doek, een horizon en automatisch werd het een soort Gronings landschap zoals ik dat graag zie, rijk geel van koolzaad, verrijkt met zonnevlekken en op zijn mooist met donkere dreigende luchten erboven. Ik schilderde en bleef heerlijk gedachteloos.  Al snel was de verf op en hoppa, verf erbij. Een uurtje later, toen ik echt moest stoppen om de verf de kans te geven wat te drogen, pakte ik een volgend doekje, zette weer als eerste de lijn van de horizon, en even later was ik weer "vrij" in mijn hoofd, vloog ik over het landschap en creëerde mijn eigen wereld, mijn eigen verhaal. Veel meer dan bij het eerste schilderijtje. De avond vloog om en het eerste wat ik vanmorgen deed was naar mijn atelier lopen, kijken of "het" wat was. Mm, ik ga nog verder schilderen aan die doekjes, maar ik kijk er nu al naar uit, misschien zelfs een beetje zoals een kind dat doet.