Last van een hond.

Terwijl ik de titel boven de pagina zet denk ik: wat kan je op veel manieren last van een hond hebben. Je eigen hond kan lastig zijn. Hij kan blaffen als je weg bent, of altijd trekken aan de riem.
Als je last hebt van een hond van een ander is dat vervelender, je kan er immers weinig meer aan doen dan vragen of de eigenaar zijn hond wil aanlijnen, of wil zorgen dat hij niet de hele dag in de tuin zit te blaffen.

Mijn overburen hebben twee honden. Eentje is een spaans opvangertje, thans een jaar of tien oud. Ze kwam als pup naar Nederland, broodmager, lange oren, gitzwart. Ik herinner me nog haar scherpe ruggetje, de fijne ribben die onder de huid te zien waren. Het werd een leuke blije hond, niet moeders mooiste, korte poten en veel te dik, maar blij. En een blafferd. Blaffen is haar leven. Ze blaft als er een fietser voorbijkomt, als er blaadjes uit de boom vallen, als ze mij in de tuin hoort lopen, of als ik post uit de brievenbus haal, verzin maar wat: ze blaft. Half twaalf 's nachts blaft ze voor het laatst, dan laat haar baas de honden nog even in de tuin plassen.

Een jaar geleden kwam hun tweede hond er bij. Ook gitzwart, ook een pup. Maar dit hondje had geen ondervoeding gehad, het was een mooi rond pupje. Een halve pitbull. Een verjaardagscadeau voor de heer des huizes. Deze hond, inmiddels volwassen, blaft ook, maar het klinkt alsof hij in een grot zit, groot en rommelend.

Ik heb een oude kwetsbare windhond in huis, Davo,  en een sterke mix-windhond van vijf jaar, Jip. Mijn honden laat ik nooit los lopen hier op het streekje waar ik woon. Ik heb te weinig controle over ze en wil niet dat ze onder een auto lopen, of overlast veroorzaken. Dus ga ik met ze naar een pad hier verderop en laat Jip daar regelmatig los, soms ook Davo. Of we gaan naar het bos, of een enkele keer naar de Hoornse Plas waar ze fijn met andere honden kunnen spelen. Met Davo ben ik voorzichtig, als er teveel honden bij elkaar zijn dan hou ik hem even bij me, ik wil niet dat er iets met zijn kwetsbare rug gebeurt.

Terugkomend op de honden van mijn overbuurman. Zijn honden lopen vaak los. En er zijn diverse incidentjes geweest dat ik de buurman heb gevraagd of hij zijn honden wil vasthouden. Vaak doet hij dat ook, maar ze lopen ook regelmatig los op de weg of op het veldje naast mijn huis. De honden luisteren slecht. Eenmaal hoorde ik de buurman zijn honden 24 keer roepen. Ik kan er een paar naastzitten, ik begon pas met tellen toen ik hem al een paar keer had horen roepen.

Maar wat er gebeurt als ze loslopen: ik wilde naar de auto, ik had een afspraak en haast. De jongste hond van de buurman sprong tegen me op. Vuile poten op mijn kleren. Toen ik de buurman zei dat ik daar niet blij mee was pareerde hij met een: jouw honden zitten de hele dag in huis te blaffen. Zo'n man dus.
Eenmaal stond deze zelfde hond een paar meter achter me in de tuin te grommen. Ik was onkruid aan het wieden, en zodra ik bukte en verder ging kwam hij een paar stappen naderbij, blaffend, grommend.
De buurman stond een eindje verderop aan de overkant met een bosmaaier te werken, zag niks, hoorde niks boven het kabaal uit. Ik riep, riep nogmaals, bleef toen staan wachten tot de buurman de bosmaaier even uit zou zetten. Toen riep ik weer en dat hoorde hij. Hij riep zijn hond terug.

Ik ga je niet vermoeien met het opnoemen van alle incidenten. Of ja, nog eentje. Jip is eenmaal dwars door de heg gestoven, zo de weg op, omdat de - loslopende - hond van de buren eerst bij ons op het straatje bij het tuinhek stond, en daarna aan de andere zijde van mijn heg Jip uit ging lopen dagen. Knal, Jip stoof door de heg heen, blafte flink van zich af en de hond van de buren droop af. Maar het was niet gebeurd als de buurman zijn hond had vastgehouden. De woorden van de buurman waren: zie je dat jouw hond mijn hond aanvalt? Ik pareerde met: hou je honden bij je!
Eergisteren stond deze zelfde hond aan de andere kant van mijn huis, tegen de gevel te pissen. Toen ik de deur opendeed en zei: "ga naar huis, vooruit, naar huis", merkte ik dat de buurman gewoon op de weg stond met zijn andere hond. Buurman vond het dus goed dat zijn hond mijn oprit was opgelopen, om daar zijn poot tegen de gevel op te tillen.

Vanmorgen regende het, ik liet de honden even thuis en liep snel naar mijn moeder toe, zo'n honderd meter van mij vandaan. Even later liep ik weer terug naar huis, ik was iets vergeten, maar zodra ik op de weg liep hoorde ik al blaffen, en roepen. De honden van de buurman stoven luidkeels op me af en lieten de buurman, die zeker nog vijftig, zestig meter ver was, roepen. Ik bereikte net de oprit van het huis naast mijn moeder, bleef daar stil staan wachten. De honden waren inmiddels bij me. Nu ben ik niet gauw bang, maar ik praat hier over een stevige hond die ik alleen ken van 'incidentjes', eentje die blaft als een rottweiler, en zich ook zo gedraagt.
Ik kon alleen maar blij zijn dat ik mijn honden niet bij me had. Het leek me het beste om stil te blijven staan. De grootste hond draaide om me heen en sloop naar mijn achterkant. Geen idee wat hij zou doen, de andere hond naderde me van voren, maar die hond ken ik al jaren, die doet geen vlieg kwaad. Toch stonden haar haren overeind, en ondanks dat ik haar naam noemde bleef ze op een meter van me af staan blaffen.
Opeens stootte de hond achter me zijn neus tegen mijn achterste, en ik hoorde hem snuiven. Ik deed niets, bleef stil staan. Eindelijk was hun baas bij me, en hij greep direct de hond die achter me nog steeds stond te snuiven.

Later, weer terug bij mijn moeder, ging ik opeens rillen. Van nijd. Van onmacht.

Wie wijze raad heeft? Ik hou me aanbevolen.