Storing, dag .... ?

De telefoonkosten jaag ik flink op bij mijn moeder, want daar bel ik telkens over mijn ellende/klachten over mijn internet- en telefoonverbinding. Ik draai deze ochtend weer hun servicenummer (15 cent per minuut) dan wacht ik een tijdje, luister naar alle mededelingen (de abonnementsprijs is omhoog gegaan vanwege de verhoogde btw ... etc) en volg het keuzemenu om uiteindelijk een medewerker van Online (T-Mobile) aan de lijn te krijgen.
Vandaag heet hij Klaas, wederom een heel vriendelijke man die abusievelijk denkt dat ik al een nieuw modem heb ontvangen. Dat komt omdat mijn moeder ook een tijdje geleden een kapot modem had en hun computers registreren vanaf welk nummer je belt, dus ....
De medewerker: - oh, ik begrijp het, u belt dus zeg maar bij de buurvrouw?
ik: ja, bij mijn moeder, ik heb namelijk al een tijdje geen telefoon of internet.
- wacht u even, de computer moet een ander dossier openen en dan wordt de computer wat traag .....
ik: oke.

- nee, er is nog geen modem opgestuurd, er is geen melding van de KPN binnen dat het modem inderdaad kapot is.
ik: de KPN heeft gebeld waar ik bij was.
- ja, dat kan, maar hij heeft zich waarschijnlijk afgemeld bij de KPN, en die heeft bij ons nog niet bevestigd dat het modem inderdaad stuk is.
ik: wat nu?
- ja, ik geloof u op uw woord dat het stuk is, maar eigenlijk mag ik u niet zomaar een nieuw sturen, ik moet u doorverbinden naar een afdeling waar u uw klacht kunt neerleggen.
ik: kunt u me niet gewoon een nieuw modem opsturen, dan zijn we er vanaf.
- dat mag ik niet doen. Hangt u maar op, dan bel ik u even terug, dan zit u niet met de telefoonkosten en dan verbind ik u door met de klachtenafdeling.
ik: oke, doet u dat direct?
- ja, ik bel u direct terug.
oke.

Hij belt inderdaad direct terug en verbindt me door. Uit de telefoon komt nu een riedel irritatie-voedende pianomuziek, zo hard en schel dat het mijn oren zeer doet en ik de telefoon een meter van me af leg.
Dan stopt de piano-ellende en zegt iemand met een zuidelijke tongval: met Leon, kan ik u van dienst zijn?
Ik doe weer mijn verhaal, Leon kijkt in het dossier, ziet dat er nog geen modem is opgestuurd, en zegt dat de KPN geen melding heeft gedaan bij de technische dienst van Online dat het modem inderdaad stuk is.
Ik vraag aan Leon of hij niet gewoon een ander modem wil opsturen.
Nee, dat mag hij niet doen, zegt hij met een zo'n zachte g dat ik moet inspannen om hem te verstaan.
Maar hij kan wel achter de KPN en technische dienst aanbellen en vragen hoe het zit en dan belt hij me terug.
ik: binnen een half uur?
- Jawel mevrouw, ik ga er direct achter aan bellen.

Terwijl ik wacht wil ik hier gelijk even mijn mail ophalen, en op de achtergrond hoor ik mijn moeder met de hulp praten. Het gaat over kinderen. Ik hoor drie anekdotes voorbijkomen.
De eerste vertelt mijn moeder: Ze stond een maand of twee geleden achter het huis en keek naar de tuin en dacht: wat is het toch prachtig groen allemaal, het is net de Hof van Eden.
Op dat moment komt het buurjongetje (drie, vier jaar oud) de tuin inlopen, en zoals bijna altijd loopt hij poedelnaakt. Mijn moeder kijkt hoe het ventje rondscharrelt en denkt: zelfs Adam is aanwezig. Opeens merkt 'Adam' dat hij gezien is en hij weet ook dat hij daar illegaal rondloopt, hij mag de weg die de huizen scheidt absoluut niet oversteken. Hij schiet door de struiken weg, verdreven uit het Paradijs.
Ma lacht bij de herinnering, de hulp lacht mee.
Dan vertelt de hulp dat haar zoon een keer in zijn bijna-niksie, alleen gekleed in een Pamper was weggelopen van huis, ze vonden hem terug bij de peuterspeelzaal, voor de deur. Haar zoon is inmiddels acht, maar bereidt zich op dit moment toch ondanks zijn leeftijd voor op de komst van Sinterklaas. Zowel mijn moeder als de hulp denken dat hij WIL geloven dat Sinterklaas echt bestaat vanwege al het lekkers en de cadeaus.
Mijn moeder neemt weer het woord, en vertelt dat vorig jaar haar achterkleinkind Kareltje, hoog gezeten op de schouders van zijn vader (Jeroen) door de straten werd gedragen van een mooi oud plaatsje hier in de buurt: Appingedam. Jeroen, zijn vrouw Kasia en de kinderen waren uit Polen over om kerst te vieren, en we gingen die dag met zijn allen even wandelen. De straten waren winderig en vrijwel leeg, wij keken wat rond bij de 'hangende keukens' en zouden gaan koffie drinken in het tot restaurant omgebouwde kerkje.

Opeens hief Kareltje (ondanks dat hij in Polen opgroeit) een Nederlands liedje aan, zijn hoge heldere stemmetje weerkaatste tegen de fraaie in kloostermoppen en andere eeuwenoude stenen opgetrokken huizen: 'Sinterklaasje kom maar binnen met je knecht, etc'. Zijn hele Sinterklaasrepertoire kwam langs.
Een mooi moment, niet alleen omdat mijn zwager (opa) Karel er nog bij was. We spraken over hoe tientallen jaren geleden Karel onvermoeibaar urenlang zo met Jeroen of Raymond op zijn schouders had gelopen. Mooie dierbare herinneringen die we ophaalden onder begeleiding van die heldere echoënde kinderstem van de toen vierjarige Kareltje. Ik herinner het me ook nog, als de dag van gisteren.
Nu zwijgen de twee dames, de hulp weet dat we verdriet hebben om Karel, en ze zegt: mooie herinneringen. Ja, zegt mijn moeder.

Dan gaat de telefoon, en Leon zegt met zijn zachte g dat er een nieuw modem opgestuurd gaat worden. Woensdag word ik nog even gebeld, ter controle, of alles het weer doet.

Storing, dag 8.

Gisteren:
De KPN stuurde een grote vriendelijke man met een koffertje om de problemen met het internet op te lossen. Keurig op tijd stond hij voor de deur. Ik liet hem zien waar de nietige draadjes uit de ooit door de vorige bewoner gestorte betonnen vloer kwamen, ondertussen mopperde ik op de KPN die, toen ik het huis kocht, niet een fatsoenlijke 'doos' wilden aanleggen. Reden toentertijd voor de KPN: alles functioneerde (op afstand gemeten) prima.
Dus het bleef al die jaren zo liggen, een losse huls die over de draadjes zat geschoven had ik er afgehaald en een blauwe en een rode draad had ik aangesloten aan een telefoon-contactdoos. Daar sloot ik alle telefoons en later het modem op aan.
Nu ik problemen had met het internet verwachtte ik eigenlijk dat de oorzaak bij dat niet-officiële stekkerdoosje lag.

Dat was niet zo. De verbinding werd doorgemeten en de lijn buiten was goed. Maar de KPN-man vond  met mij dat die draadjes niet fatsoenlijk waren aangesloten. Hij pakte het provisorisch aangesloten contactdoosje beet en trok het met een snel gebaar eraf, alsof hij een kip snel uit zijn lijden verloste.
Daarna ging de man op de grond liggen, zich verontschuldigend voor het verlies van decorum, maar anders kon hij er niet bij. Hij knipte wat onhandige draadjes weg, stripte en knipte zowel het blauwe als het rode draadje welke al die tijd zo hulpeloos en naakt uit de grond waren gekomen op gelijke lengte, maakte als het ware een 'las' naar een nieuwe langere draad, schoof hulsjes over de gestripte koperen delen, drukte alles in een 'gel-doosje' dat normaal in kelders werd gebruikt, maakte ondertussen tevreden geluidjes en nu en dan een opmerking (zo - kijk dat is beter - zo zien wij dat graag - dit is het beste wat we kunnen doen, etc.).
De draadjes lagen nu veilig verankerd in dat doosje met gel, aan de andere kant stak er een fris nieuw stukje telefoonkabel met een stekkertje uit, klaar om zo in het modem gestoken te worden. Inmiddels kwamen er wat nuriënde geluidjes uit de man, zijn gebaren duidden: klaar is kees. Het stekkertje werd in een controle-apparaat gestoken; het scherm duidde: de lijn naar buiten was perfect.
Hij pakte zijn telefoon, want, vertelde hij, ter controle belde hij via dat apparaat de KPN, en zou hij gelijk de reparatie afmelden.
Hij belde, maar er gebeurde niets. Hij belde weer, keek wat bozig naar het schermpje van de telefoon, belde weer. Er gebeurde niks. De man zoog wat lucht tussen zijn tanden door naar binnen,  een scherp geluidje producerend. Ik herkende het geluid dat "wat nu" betekent en liet de man alleen, maar bleef vanuit de keuken luisteren.

De koffer ging weer open, er werd weer wat geknutseld. Pas toen ik hoorde dat de man zijn controle-telefoontje maakte ging ik weer bij hem kijken. Voor elkaar? vroeg ik.
Ja. Nu pakte hij het modem en sloot het aan. Er gebeurde niets, het rode lampje brandde treiterend.
Hij resette het modem. Hij trok de stekker er eens uit. Wat hij ook deed, het modem deed het niet.
"Kapot" zei hij, terwijl hij op het rode lampje tikte.
Tja, dat had ik ook al geopperd bij Online, maar die beweerde dat ze op afstand konden doormeten en dat het modem goed werkte.
Nee, is kapot, herhaalde de man. Hij belde en meldde dat het modem kapot was, en vertrok.

Vandaag:
Online belt: goeiemorgen mevrouw, wij bellen naar aanleiding van ....
ik: jaja, mijn internet doet het niet.
- Nog steeds niet?
ik: nee.
- ik zie hier dat de KPN de storing zou komen verhelpen.
ik: ja, ze zijn gisteren geweest, maar de storing zat niet in de lijn, het modem was toch kapot.
- dat is hier nog niet gemeld.
ik: hij heeft gemeld dat het modem kapot was, daar heb ik zelf bijgestaan.
- dan ga ik contact opnemen met de technische dienst of de KPN gemeld heeft dat ze bij u zijn geweest.
ik: en dan?
- dan sturen wij u een nieuw modem op.
ik: wanneer krijg ik dat modem?
- wij moeten eerst bevestigd zien dat de KPN bij u geweest is, dan pas sturen wij een modem.
-ik: ja maar wanneer?
- als wij het bevestigd hebben dan duurt het nog zo'n twee a drie werkdagen.
ik: waar kan ik een klacht indienen over deze hele gang van zaken?
- u kunt een contactformulier indienen.
ik: waar vind ik dat?
- op onze website.

Maar ja, daar heb je wel internet voor nodig.

Storing, dag 7.

Dinsdagmorgen, na het doorlopen van een keuzemenu, na het controleren van al mijn persoonlijke gegevens inclusief geboortedatum:
- Eens even kijken mevrouw, u heeft vorige week donderdag een storing van uw internetverbinding doorgegeven, en ik zie hier staan dat u de 25e, aanstaande donderdag, daarover zal worden teruggebeld
ik, wat ontmoedigd door het begin van dit gesprek: Nee meneer, ik zou binnen TWEE werkdagen door de technische dienst gebeld worden, er werd nog bij gezegd dat ik uiterlijk maandag gebeld zou zijn want het weekend zat er tussen, na vijf dagen zou ik terug gebeld worden ter controle of de verbinding weer oke is.
Hij leest de rapportage door.
- Er staat hier dat de storing in huis moet zitten, alles is doorgemeten en er is geen probleem aangetroffen.
Goddomme, dacht ik, maar ik zei: ik heb samen met de Online-medewerker alles nogmaals doorgelopen, ondanks dat ik alles al had gedaan wat ik kon doen. Modem resetten, aan en uit zetten, stroom er een tijdje af, nieuwe kabeltjes, alles.
- Heef u ook het modem gereset met een tandenstoker of zo?
ik: Ja, terwijl ik de medewerker aan de lijn had.
- Hm, toch staat hier dat alles naar behoren werkt.
ik: kan het modem niet gewoon stuk zijn?
- Nee, ook dat is hiervandaan doorgemeten.
ik: en wat nu? want ik probeer elke dag even of het misschien toch niet werkt, en het werkt nog steeds niet.
- Ik maak er nogmaals een rapportage van, dan wordt u gebeld door de technische dienst en die helpen u stap voor stap.
 

Dinsdagmiddag, mijn telefoon gaat, een kordate vriendelijke stem zegt:
- goedemiddag mevrouw, u spreekt hier met Ella .... van de KPN. Via uw internet-provider hebben wij het verzoek gekregen om de aansluiting na te kijken. Wij willen graag een monteur bij u langs sturen. Wanneer komt het gelegen? Het kan morgen al.  Wanneer schikt het u? Tussen twaalf en twee, twee en vier, vier en vijf?
ik: doe maar zo snel mogelijk, tussen twaalf en twee is prima.
- Goed mevrouw, dan ziet u de monteur morgen tussen twaalf en twee verschijnen.
ik: fantastisch, vriendelijk dank.
- Graag gedaan mevrouw, nog een prettige middag.


Wordt vervolgd.

Ziek.

Mijn moeder ligt met haar rug naar me toe op bed en probeert te gaan zitten. Dat lukt niet. Dan draait ze zich iets verder op haar zij, wrikt haar gewicht dankzij een elleboog die ze in de matras als steun gebruikt en beetje omhoog. Ik sta er wat onhandig bij, probeerde haar net 'gewoon' overeind te trekken, maar dat wil ze pertinent niet.
Nu ze half op haar zij ligt, nog steeds met haar rug naar me toe, maakt ze een gebaartje met haar hand.
'Wil je je water zo opdrinken?' vraag ik.
Weer dat gebaartje met haar hand, een nauwelijks waarneembaar maar ongeduldig knikje van haar hoofd. Dikke ogen van vermoeidheid, verwarde haren.
Voorzichtig leg ik het pilletje in haar open, wat schuin gehouden hand.
Haar handpalm voelt droog en warm aan. Het pilletje rolt er bijna af, maar dan sluit haar hand zich. 'Wat een klein pilletje' mompelt ze, terwijl ze het in haar mond doet. Haar hand beweegt zich nu zoekend naar het glas water dat ik net bij haar neerzette. Ik reik het aan.
Omdat ik mijn moeder net de bijsluiter heb voorgelezen weet ze dat ze minstens een half glas water moet drinken, dat is voor haar een hele opgaaf. Drinken doet ze niet graag, hoe raar dat misschien ook mag klinken. Zelfs in haar jeugd werd haar opoe er al narrig van dat ze zo slecht dronk en opoe zei dan: 'er zitten toch geen bonken in?'. Bonken! Een woord waar ik een beetje misselijk van word.

Ik kijk naar mijn oude moeder, me verbazend over het feit dat ze in staat is zo half op haar zij liggend te drinken. Maar ze doet het, telkens even wachtend of het water niet terugkomt. Want dat doet enorm zeer zegt ze.
Het lijkt of het water wat kracht geeft want ze zet het glas neer, en wrikt zich verder omhoog. Op het moment dat ik mijn hand op haar rug leg om haar wat te steunen boert ze.
'Kijk', zegt ze, 'dat is waar ik zo'n last van heb, daarom neem ik telkens maar een klein slokje'.
Nee, zeg ik, het gaat net als bij de babietjes, als je op je rug wordt geklopt laat je een boertje.
Ik klop ter demonstratie en prompt laat ze weer een boer.
We lachen allebei, maar zonder echt blij te zijn. Het glas gaat langzaam helemaal leeg, ze wil slapen.

Dan kijk ik nog even bij de honden, die op de bank liggen te slapen, ik rol mijn slaapzakje uit in de logeerkamer en denk aan vroeger.

Storing.

Eerst doorliep ik het keuzemenu, en na zo'n 3 a vier minuten had ik iemand aan de lijn van Online.
Mijn klantennummer had ik al bij het keuzemenu ingetoetst, maar ter controle wilde de medewerker van Online nog even weten op welke postcode ik zat, welk huisnummer, en daarna ook nog mijn geboortedatum, kortom, hij wist zeker dat ik een abonnement bij Online had, en even later doorliep hij ook het verplichte draaiboek dat zijn computer hem aangaf:
- wat is er precies aan de hand mevrouw?
ik: ik heb geen internet en ik ben telefonisch onbereikbaar en ik kan ook zelf niet bellen, kortom, niets doet het. Ik heb het modem diverse malen gereset, stroom eraf, andere kabels, the works.
- welke lampjes branden er?
ik: een rood telefoontje, dus ik ontvang helemaal geen signaal.
- het modem gaat dus wel normaal aan en uit?
ik: ja.
- heeft u het modem goed aangesloten?
ik: ja, het werkte tot een paar dagen geleden prima.
- op welke poort heeft u de binnenkomende lijn aangesloten?
ik: op "dsl".
- dat is prima.
ik: ja, en ik zit direct bij het aansluitpunt van de kon, en heb ook een nieuwe kabel er tussen gezet, en nog werkt het niet.
- heeft u na het wisselen van de kabels nog eens een reset geprobeerd?
ik: nee, wel de stroom eraf, maar nogmaals resetten niet, dat zou ik nog eens kunnen proberen.
Ondertussen pak ik het modem beet, en druk het mini-knopje dat verborgen zit ergens achter een klein gaatje van het modem. Er gebeurt niets. De lampjes 'on' en het rode telefoontje blijven onveranderd branden.
ik, verbaasd omdat ik niets zie gebeuren: hoe lang moet ik dat ingedrukt houden?
- tien seconden.
ik: er gebeurt helemaal niets.
- ik kan een monteur laten komen, maar als het probleem bij u in huis zit, als u het modem verkeerd heeft aangesloten kost u dat 90 euro. En zo te horen zit het probleem niet bij u, maar zit het buiten. Wat voor aansluiting van de kpn heeft u?
ik: er komen wat draadjes uit de grond en dat is het.
- geen doos of zo?
ik: nee, ik heb het ooit gemeld bij de kpn toen ik het huis kocht, maar die wilden niet komen om de aansluiting te veranderen.
- zit er echt geen doos van de kpn? nee? niet in de meterkast? gewoon draadjes uit de grond? wat voor kleur hebben die draadjes?
ik: er zit een blauw en een rood draadje en die zit aangesloten op een openliggende stekkerdoos, daar heb ik een stekker ingestoken en die gaat naar het modem.

De Online-medewerker gaat me een heel verhaal vertellen. Samengevat: het schijnt lastig te zijn, ik heb tot aan het huis een kpn-aansluiting en daar betaal ik via Online wat voor, maar op deze aansluiting, zeg maar 'in huis' heb ik een abonnement bij Online. Wie nu de verantwoording voor eventuele problemen heeft schijnt niet duidelijk te zijn. De KPN strijdt daar over met Online. Het is dus niet gezegd dat de KPN een monteur zal sturen.
ik: wat zeg je nu eigenlijk? dat ik een probleem heb dat jullie niet kunnen oplossen?
Hij herhaalt het hele verhaal.
ik: ja, dat heb ik begrepen, maar wat gaat er nu gebeuren?
- ik maak een rapport op, en dan wordt u teruggebeld. Maar nogmaals, het is niet gezegd dat de KPN de storing komt verhelpen.
ik: wanneer word ik teruggebeld?
- binnen twee dagen, maar het is vrijdag, dus het weekend zit er tussen, maar uiterlijk maandag. U wordt trouwens sowieso binnen vijf dagen teruggebeld om te vragen of uw probleem is opgelost.
ik: als ze me op mijn gewone nummer kunnen bereiken dan is het probleem denk ik ook opgelost. Maar  het lijkt me handig als ik op mijn mobiele nummer wordt teruggebeld
- ik noteer het nummer waarmee u nu belt, o6 ....
ik: oke, bedankt.

Het huis is maar stil zonder telefoon of internet. Eerst vond ik het nog wel lekker rustig, maar nu ....
nu zit ik met mijn laptopje bij mijn moeder.

Last van een hond.

Terwijl ik de titel boven de pagina zet denk ik: wat kan je op veel manieren last van een hond hebben. Je eigen hond kan lastig zijn. Hij kan blaffen als je weg bent, of altijd trekken aan de riem.
Als je last hebt van een hond van een ander is dat vervelender, je kan er immers weinig meer aan doen dan vragen of de eigenaar zijn hond wil aanlijnen, of wil zorgen dat hij niet de hele dag in de tuin zit te blaffen.

Mijn overburen hebben twee honden. Eentje is een spaans opvangertje, thans een jaar of tien oud. Ze kwam als pup naar Nederland, broodmager, lange oren, gitzwart. Ik herinner me nog haar scherpe ruggetje, de fijne ribben die onder de huid te zien waren. Het werd een leuke blije hond, niet moeders mooiste, korte poten en veel te dik, maar blij. En een blafferd. Blaffen is haar leven. Ze blaft als er een fietser voorbijkomt, als er blaadjes uit de boom vallen, als ze mij in de tuin hoort lopen, of als ik post uit de brievenbus haal, verzin maar wat: ze blaft. Half twaalf 's nachts blaft ze voor het laatst, dan laat haar baas de honden nog even in de tuin plassen.

Een jaar geleden kwam hun tweede hond er bij. Ook gitzwart, ook een pup. Maar dit hondje had geen ondervoeding gehad, het was een mooi rond pupje. Een halve pitbull. Een verjaardagscadeau voor de heer des huizes. Deze hond, inmiddels volwassen, blaft ook, maar het klinkt alsof hij in een grot zit, groot en rommelend.

Ik heb een oude kwetsbare windhond in huis, Davo,  en een sterke mix-windhond van vijf jaar, Jip. Mijn honden laat ik nooit los lopen hier op het streekje waar ik woon. Ik heb te weinig controle over ze en wil niet dat ze onder een auto lopen, of overlast veroorzaken. Dus ga ik met ze naar een pad hier verderop en laat Jip daar regelmatig los, soms ook Davo. Of we gaan naar het bos, of een enkele keer naar de Hoornse Plas waar ze fijn met andere honden kunnen spelen. Met Davo ben ik voorzichtig, als er teveel honden bij elkaar zijn dan hou ik hem even bij me, ik wil niet dat er iets met zijn kwetsbare rug gebeurt.

Terugkomend op de honden van mijn overbuurman. Zijn honden lopen vaak los. En er zijn diverse incidentjes geweest dat ik de buurman heb gevraagd of hij zijn honden wil vasthouden. Vaak doet hij dat ook, maar ze lopen ook regelmatig los op de weg of op het veldje naast mijn huis. De honden luisteren slecht. Eenmaal hoorde ik de buurman zijn honden 24 keer roepen. Ik kan er een paar naastzitten, ik begon pas met tellen toen ik hem al een paar keer had horen roepen.

Maar wat er gebeurt als ze loslopen: ik wilde naar de auto, ik had een afspraak en haast. De jongste hond van de buurman sprong tegen me op. Vuile poten op mijn kleren. Toen ik de buurman zei dat ik daar niet blij mee was pareerde hij met een: jouw honden zitten de hele dag in huis te blaffen. Zo'n man dus.
Eenmaal stond deze zelfde hond een paar meter achter me in de tuin te grommen. Ik was onkruid aan het wieden, en zodra ik bukte en verder ging kwam hij een paar stappen naderbij, blaffend, grommend.
De buurman stond een eindje verderop aan de overkant met een bosmaaier te werken, zag niks, hoorde niks boven het kabaal uit. Ik riep, riep nogmaals, bleef toen staan wachten tot de buurman de bosmaaier even uit zou zetten. Toen riep ik weer en dat hoorde hij. Hij riep zijn hond terug.

Ik ga je niet vermoeien met het opnoemen van alle incidenten. Of ja, nog eentje. Jip is eenmaal dwars door de heg gestoven, zo de weg op, omdat de - loslopende - hond van de buren eerst bij ons op het straatje bij het tuinhek stond, en daarna aan de andere zijde van mijn heg Jip uit ging lopen dagen. Knal, Jip stoof door de heg heen, blafte flink van zich af en de hond van de buren droop af. Maar het was niet gebeurd als de buurman zijn hond had vastgehouden. De woorden van de buurman waren: zie je dat jouw hond mijn hond aanvalt? Ik pareerde met: hou je honden bij je!
Eergisteren stond deze zelfde hond aan de andere kant van mijn huis, tegen de gevel te pissen. Toen ik de deur opendeed en zei: "ga naar huis, vooruit, naar huis", merkte ik dat de buurman gewoon op de weg stond met zijn andere hond. Buurman vond het dus goed dat zijn hond mijn oprit was opgelopen, om daar zijn poot tegen de gevel op te tillen.

Vanmorgen regende het, ik liet de honden even thuis en liep snel naar mijn moeder toe, zo'n honderd meter van mij vandaan. Even later liep ik weer terug naar huis, ik was iets vergeten, maar zodra ik op de weg liep hoorde ik al blaffen, en roepen. De honden van de buurman stoven luidkeels op me af en lieten de buurman, die zeker nog vijftig, zestig meter ver was, roepen. Ik bereikte net de oprit van het huis naast mijn moeder, bleef daar stil staan wachten. De honden waren inmiddels bij me. Nu ben ik niet gauw bang, maar ik praat hier over een stevige hond die ik alleen ken van 'incidentjes', eentje die blaft als een rottweiler, en zich ook zo gedraagt.
Ik kon alleen maar blij zijn dat ik mijn honden niet bij me had. Het leek me het beste om stil te blijven staan. De grootste hond draaide om me heen en sloop naar mijn achterkant. Geen idee wat hij zou doen, de andere hond naderde me van voren, maar die hond ken ik al jaren, die doet geen vlieg kwaad. Toch stonden haar haren overeind, en ondanks dat ik haar naam noemde bleef ze op een meter van me af staan blaffen.
Opeens stootte de hond achter me zijn neus tegen mijn achterste, en ik hoorde hem snuiven. Ik deed niets, bleef stil staan. Eindelijk was hun baas bij me, en hij greep direct de hond die achter me nog steeds stond te snuiven.

Later, weer terug bij mijn moeder, ging ik opeens rillen. Van nijd. Van onmacht.

Wie wijze raad heeft? Ik hou me aanbevolen.

Toetsenbord kapot.

Ik heb een tip. Een beetje een rare, maar wel werkende tip als je een kapot (kunststof) toetsenbord hebt.

Een toetsenbord is een ding waarin veel viezigheid verdwijnt. Stof, haren, kruimels. En soms een kopje koffie.

Het is al een tijdje geleden dat ik bij mijn broer een toetsenbord bietste omdat mijn eigen toetsenbord kapot was. Hij had een hele doos staan, allemaal toetsenborden van werknemers/collega's waarmee 'iets' was gebeurd.

Ik nam er eentje mee waarin, zo zag ik aan de transparante onderkant, een kopje koffie was verdwenen.  Eerst probeerde ik met een imbus-sleuteltje het ding uit elkaar te halen, dat lukte niet want de maten waren afwijkend. Geen idee meer waar ik het lef vandaan haalde maar op een gegeven moment zette ik de hete kraan open en liet hem een tijdje lopen zodat het water gloeiend heet was en hield toen het toetsenbord onder de waterstraal. Met een afwasborstel ragde ik over de toetsen, draaide daarna de kraan dicht en liet het ergste water er weer uit lopen. Daarna legde ik het toetsenbordje op zijn zijkant in de tuinkas, waar het zo'n veertig graden was.
's Avonds deed het toetsenbord het weer perfect.

Gisteren. Bij de al wat verouderde computer die de Apple-fans liefkozend 'de lampekap' noemen zit een prachtig wit toetsenbordje met transparante onderzijde. Zo'n computer staat bij mijn moeder in huis en we gebruiken hem nog steeds. Het toetsenbord is van alle toetsenborden die ze bij Apple ooit ontwikkeld en bedacht hebben het best geschikt om er koffie in te gieten. Het is namelijk een transparante bak die vooral aan de bovenzijde heel open is.
Vorige week ging het toetsenbord haperen, ieder woord dat je typte had extra letters. Ik bekeek hoeveel vuil er in zat: veel. Uitvoerig stofzuigen mocht niet baten.

Weer probeerde ik eerst met een imbussleuteltje het toetsenbord uit elkaar te halen, het lijkt erop dat ik een excuus nodig heb (het kan niet anders) om de hete kraan open te draaien en een toetsenbord te wassen. Het blijft namelijk heel raar om te doen, alles in je gilt: niet doen! En toch deed ik het weer, je hebt namelijk niets te verliezen. Weer ragde ik stevig met een vatenkwast over de toetsen, maar ditmaal hield ik de usb-poortjes een beetje buiten het gespetter.
Daarna legde ik het toetsenbord op de vensterbank in de zon. 's Avonds was het in het toetsenbord mistig van het water, allemaal condens, maar het toetsenbord leek wel erg schoon te zijn geworden.
's Nachts legde ik het met de toetsen naar boven op de radiator, kon het vocht mooi naar boven weg. En wat denk je? Het doet het weer!

Mannen versus vrouwen.

Peet blijft maar tegen me zeuren dat ik ECHT naar deze filmpjes op YouTube moet kijken. Hij heeft al drie keer gekeken. De filmpjes gaan over hoe mannen en vrouwen in elkaar zitten, hoe verschillend ze denken. Het is in het engels, dat is niet anders. Maar kijk zelf, het is leuk:

PS: het is het eerste gedeelte van een hele show, op youtube begint vanzelf deel 2 etc. Kijk je daar liever, google dan even op men's brains vs woman's brains. Have fun.

Verbreding A27 - Amelisweerd.

Hij stopte een meter of tien voor me, zwaaide zijn been over zijn fiets en leek op mij te wachten. Durfde hij er niet langs omdat het fietspad vrij smal is, of durfde hij niet vanwege de honden? Jip had ik laten zitten toen ik zag dat er een fietser aankwam, Davo stond gras te eten in de berm, beide aan de riem, dus van ons hoefde de fietser niets te vrezen. Ik liep verder, de man groette en vroeg wat voor honden ik had, zijn gehandschoende handen klopten ondertussen wat onhandig op Jip's goedmoedige hoofd. Een oudere man was het, zo'n zeventig jaar. Smal postuur en gezicht, lichte oude ogen die voortdurend naar de horizon zochten, handen in dikke leren reebruine handschoenen, een jas zoals Karel ook graag droeg, donkerrood met grijs en wat wit, wind- en waterdicht. Een degelijke fiets zonder hulpmotor.

Elke dag fietste hij, als het weer het toeliet. Zo'n twintig kilometer meestal, maar vandaag viel het niet mee, die wind. Hij hoorde dat ik niet in Groningen geboren ben en vroeg waar ik vandaan kwam. Ah, Rotterdam, hij kwam uit Utrecht. Voor zijn werk, de gaswinning, was hij ooit naar het noorden gekomen. Nee, nooit terug gewild, al was het waar hij woonde wel erg groen en mooi.

Amelisweerd kwam ter sprake, hij sprak over de protesten tegen de plannen om de A27 te verbreden. Want waarom? Al die asfaltwaanzin, terwijl het vervoer via de binnenvaart enorm goed gaat en de Betuwelijn vrijwel ongebruikt ligt. Hij zuchtte diep, sprak nog even over de mentaliteit van de autorijders, dat als iedereen braaf 80 kilometer zou rijden door de bebouwde gebieden, er minder luchtvervuiling, maar ook minder file's zouden zijn. En die 130 kilometer die tegenwoordig gereden mocht worden, wat maakte dat nu voor verschil? Op een rit van hier naar Limburg won je een kwartier, hooguit. Wat had die waanzin de belastingbetaler inmiddels gekost? (2263 extra verkeersborden zijn geplaatst, kosten een half miljoen).

Ik stond er maar een beetje te knikken, het hadden mijn eigen woorden kunnen zijn. Maar ik weet ook niet hoe de problemen moeten worden opgelost. Wel heb ik hoop dat er in de toekomst met minder auto's zal worden gereden, dat meer mensen in hun eigen buurt of thuis hun werk kunnen gaan doen. Dat goederenvervoer inderdaad meer over water, of via de trein zal gaan. Dat de mensen minder gaan consumeren, minder rommel gaan kopen. Etc.

Thuisgekomen bekeek ik de foto op de voorpagina van de Trouw. Een struisvogel stond als enig levend wezen in de straten van Fukushima. Verderop in de krant stonden nog meer foto's van achtergelaten huisdieren. Varkens, en een angstig kijkende kat die, zoals het bericht vermeldde, een maand later dood was. Ik werd er triest van maar ik bleef de foto's bekijken, de zon schijnt er gezellig op, en had ik niet gelezen dat het om Fukushima ging zou het een foto kunnen zijn van heel vroeg in de morgen, ergens. Maar nee, een struisvogel in een stad of dorp? Een asfaltweg waar gras doorheen piept, huizen, voormalige winkeltjes, telefoonlijnen, uithangborden, hier werd nog niet zo lang geleden gehandeld, geleefd. Hoe langer ik keek, hoe eenzamer ik me ging voelen.

Een tijdje geleden las ik iets over verslavingen. Een verslaving wordt gesterkt door gewoontes. De (buurt)winkels die je bezoekt en waar je automatisch naar de schappen loopt waar de chocolade of de chips ligt. Bijvoorbeeld. Het schijnt heel moeilijk te zijn om gewoontes te veranderen omdat het ingesleten patroon vaak te sterk is. Ik denk dat we daar ook in het groot aan lijden, aan ingesleten patronen. We weten niets anders te bedenken dan bijvoorbeeld de A27 te verbreden omdat we altijd zo de file's hebben getracht op te lossen. Niet gelukt tot nu toe.
Maar wat als we met die geplande verbreding (naar 14 banen asfalt, zeven heen, zeven terug) een dorp als Lunetten onleefbaar maken? Het woord 'collateral damage' komt in me op, maar dat klopt niet, want die wegverbreding wordt heel doelbewust gepland.

Wat er gebeurd is met Fukushima kan je niet vergelijken met de plannen om de A27 te verbreden, al kan je je afvragen hoe leefbaar een omgeving naast 14 banen asfalt nog is. De overeenkomsten kwamen in me op toen ik die foto's stond te bekijken. Ik dacht aan de vooruitgang die eigenlijk geen vooruitgang is.

Herfst.

De herfst haalt ons in. Ik probeer er iedere ochtend samen met de honden nog voor weg te rennen, in mijn nieuwe hardloopschoenen, maar het haalde me in op de terugweg, ik werd koud, de wind rukte aan mijn haren, het ging regenen. 

Thuisgekomen zocht ik muziek om me een beetje op te vrolijken, het werd deze: