Oppassen.

De rust is weergekeerd, zucht mijn moeder, terwijl ze zich wat dieper in de stoel laat zakken. Ze kijkt in de rondte en zegt: wat een beestenspul. Ze bedoelt natuurlijk: wat een hoop dieren.
Het is waar, het was even heel druk, voornamelijk door de honden die elkaar altijd uitbundig begroeten. We zijn in het huis van mijn zus en zwager die een daagje weg moesten/wilden. Wij passen op de achterblijvers: drie Main Coon katten, twee Australien Shepherds, en de voornaamste reden dat wij vandaag oppassen: een jong Havanezertje, Ayla.

Wij kwamen met onze spullen binnen om de hele dag iets te doen te hebben: boeken, breiwerkje, krant van gisteren, computers, gitaar, maar ook met onze twee honden, Jip en Davo. Mijn moeder werd direct op een stoel geplant, dan kon ze niet omver gelopen worden. Ook Davo zocht zo snel mogelijk een rustig plekje, ver van de katten en het jonge hondje. Jip piste tot mijn schande direct tegen een deurpost om zijn superieure positie duidelijk te maken. Een grootse entree dus.

Toch, een kwartiertje nadat mijn zus en mijn zwager zijn weggereden is er niets meer van te merken dat er zoveel dieren en mensen in huis zijn. De honden en katten liggen allemaal te slapen. De radio laat een slaperig liedje horen (No Surprises van Radio Head, gezongen door Regina Spektor), de klok tikt rustig de seconden weg. Peet leest de Telegraaf en kijkt of de berichten lijken op de Volkskrant die hij vanmorgen las. Zo te horen/zien niet. Wel verhaalt de Telegraaf over de probleemjongeren in Leeuwarden en zijn er twee pagina's besteed aan het verhaal van de ex van Ruud Gullit. Mocht u geïnteresseerd zijn.
Mijn moeder (die liever meeging dan de hele dag alleen in huis achter te blijven) leest in een grote-letter-roman. Koffie staat te dampen op de tafel.

In mijn armen nestelt zich de grootste kat, Ravel, zijn grote schedel wrijft hij even tegen mijn kin. Hij gaat gezellig en heel vanzelfsprekend over mijn computer liggen, draait zijn buik naar boven en rekt zijn poten. Zijn voeten zijn zeker twee maal zo breed als die van mijn eigen katje. Dan staat hij op, loopt via de leuning van mijn stoel naar het lege bakje van mijn musli, en eet de povere restjes die zijn achtergebleven. Wij amuseren ons wel hier vandaag.