Er tikt regen op het dak van de camper, net op het moment dat we meenden op de fiets boodschappen te zullen gaan doen. We blijven nog maar even computeren, Hen doet een spelletje, ik zoek mijn foto's uit en waarom schrijf ik niet even een stukje op mijn blog?
Vanmorgen wandelden we over het strand, Hen, ik en de honden. Meeuwen hingen in de dunne mist die geen mist genoemd mag worden maar wel heel nat voelde. Schelpen onder onze voeten, water dat zich (volgens mij) terugtrok. Een rustig zeetje dat met kalme heldere golven ruiste en op de golfbrekers stuksloeg. Afgekalfde duinen. Nat hard zand waarop we afdrukken van blote kindervoeten ontdekten. Een enkele wandelaar, meestal met hond. Jip rende van hot naar haar om vooral elk uitstekend dingetje op het strand te bewateren, visnetten, afval, of gewoon een strandpaal. Davo deed het rustiger aan, die sjokte een beetje achter ons aan, bleef soms wat achter als hij aan een viezigheidje snuffelde (kwal of krabbenpootje) en kwam dan met zijn stramme beentjes in een galopje achter ons aan. Zo aandoenlijk rennend dat ik bij het aanschouwen ervan wat pijn in mijn borst kreeg en iets stroefs in mijn keel. Ken je dat? Een vreemde ontroering die je zomaar kan bespringen als je iets van waarde ziet, het weerloos weet.
De honden hadden het naar hun zin, en wij ook. Jip riep ik bij me als we de meeuwen naderden want ik wil niet dat hij ze opjaagt. Vroeger meende ik dat dat geen kwaad kon, maar daar denk ik nu anders over, ik vind het zelfs zeer ongepast om je honden vrij achter de konijnen of vogels aan te laten jagen. Dus. Maar Jip gedroeg zich voorbeeldig, dat moet gezegd.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten