Een tijdje geleden kwam ik tot de ontdekking dat ik een belangrijk koffertje met nostalgia, waaronder mijn schoolrapporten, de handtekeningen van de Beatles, en het allerergst mijn Poesie-album, per ongeluk naar de kringloop had gebracht. Kwijt. Voorgoed.
In het licht bezien van wereldrampen, ziekte of echt leed stelt het natuurlijk niks voor. Toch moet ik er vaak aan denken. Mijn vader schreef in dat album, mijn opa en oma, en ze schreven voor mij, met dat kind voor ogen dat ik toen was. Mijn oma maakte zelf altijd gedichten voor de poesie-albums, net zoals mijn vader. Later schreef mijn vriendin Maartje er in, en plakte haar klavertje vier erin. Ik zucht er weer van.
Van de week liep ik bij mijn moeder iets te zoeken, en wat zag ik in een la liggen, haar Poesie-album, 1937 meldt de eerste bladzijde. Ach, het is een feest om in te bladeren.
Gelukkig is zij zuiniger op haar album geweest dan ik. Ik mocht het mee naar huis nemen om te laten zien aan jullie. Maar, drukte ze op mijn hart: wees er wel zuinig op!
Als je goed kijkt zie je dat ze eerst met potlood heeft geschreven, daarna met pen. Of zou mijn oma het voor haar "voorgescheven" hebben?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten