Tai Chi bij Fontana.

Zaterdagmorgen, kwart voor zeven. Ik ben onderweg naar het kuuroord Fontana in Bad Nieuweschans.
Voor me begint de lucht te breken. De weg slingert als een glanzende baan voor me uit. Links en rechts van de A7 liggen de sloten en vaarten als witte linten in het wat donkerder veld.
Het is heel stil op de weg. Als ik de radio aanzet hoor ik Hermans Finkers, hij vertelt over de ijsbanen, dat ze altijd linksom worden gereden, behalve in een klein plaatsje in Gelderland of zo, daar rijden ze rechtsom, zo heeft hij zijn vrouw ontmoet. De mensen lachen. Volgens het weerbericht gaat morgen de dooi invallen. Geen dag te vroeg als je het mij vraagt.
Bij het bronnenbad aangekomen zet ik mijn auto neer naast de dik beijsde auto's die grijsglanzend hutje aan mutje op het parkeerterrein staan. Mijn sleurkoffertje ratelt op de stenen als ik in de richting van het licht loop, de ingang. Binnen glanzen de vloeren en de overdadige warmte van het kuuroord slaat me tegemoet als de schuifdeuren open sissen. Even sta ik stil in de sluis tussen buiten en binnen, dan sist de tweede deur open en sta ik in de hal. Ook hier is het nog heel stil, een receptioniste staat op en herkent me, zegt vriendelijk goeiemorgen. Ze reikt me een polsbandje aan waarmee ik de rest van de dag zal rondlopen en waarop mijn uitgaven worden bijgehouden, en dan loop ik naar 'mijn' zaaltje.
De lichten zijn al aan.