Negenentachtig.

Vandaag werd mijn moeder negenentachtig jaar. We haalden haar op om koffie te gaan drinken in het Rozenpaviljoen, nadat we met de rest van de familie in het bos hadden gewandeld. De wandeling was goed te doen qua kou en afstand, en we liepen met ons clubje de witte-paaltjes-route. Voorop liepen de zwagers Karel en Harrie, de rest liep als een kip zonder kop achter hen aan, er als altijd op rekenend dat de voorsten de route in de gaten hielden.
De grond was hard bevroren en een dun laagje sneeuw bedekte de grond, het bos lag als een zwart-wit tekening voor ons. Onder onze voeten knisperde het bevroren blad. Op het water van het Nije Hemelriek werd geschaatst, kinderen kwamen aan met sleetjes, Rusty dartelde met haar oude beentjes vrolijk en in een hoog tempo tussen ons door. Een leuk wandelingetje.

Op de terugweg haalde Peet ma op, wij waren alvast doorgereden naar het paviljoen. Het was er druk. Ergens aan de andere kant van het paviljoen begon een piano te spelen: "lang zal ze leven", en al was het toeval en zong het gezelschap daar voor iemand anders, wij zongen uit volle borst mee.
En moeders, die trakteerde.