Vanmorgen zag ik bij mijn moeder in de krant wat foto's en een berichtje dat er al 50 mensen van de kou zijn omgekomen, de meeste in streken waar het veel kouder is dan hier, Polen, de Oekraïne en zo. Het ging niet eens om daklozen bewees een foto, die getuigde van een thermosthaat die binnenshuis onder nul aanwees. De thermostaat hing op een oranje bedrukt behangetje, geflankeerd door wat schilderijtjes en foto's. Dat oranje van het behang was waarschijnlijk het warmste in de kamer. Oekraïne. Buiten was het -28.
Dat is hier wel heel anders. Ten eerste wordt het hier niet zo koud en ten tweede zitten wij er warmpjes bij in Nederland. Over het algemeen dan. "He gezellig" roept iedereen die bij mij binnenkomt: "wat een heerlijke warmte geeft zo'n houtkachel", om vervolgens handenwrijvend bij de kachel te gaan staan, zich om te draaien om hun rug en gat te verwarmen.
Het is ook zo, het is heerlijke warmte. De honden liggen graag voor de kachel te stoven, en geloof het of niet, je moet ze ook af en toe een beetje wegtrekken of ze omkeren, net als een sudderlapje, want ze lijken geen idee te hebben dat ze liggen te hijgen, of ze zijn te lui om een stukje verderop te gaan liggen, of te gaan drinken. Kortom, die houtkachel is een zegen voor mens en dier.
Maar die heerlijke warmte kost ook wat: hout! Het is niet voor niks dat men zegt dat je van een houtkachel meer dan eens warm wordt: van het bomen omzagen, takken opruimen, in stukken zagen, kloven, stapelen, sjouwen, etc. Gelukkig heb ik een grote tuin en af en toe moet er gesnoeid of moeten hele bomen omgezaagd worden. Ook nu hangt er weer een half omgewaaide boom tegen en tussen de andere bomen, die ga ik wegzagen zodra de ergste kou voorbij is.
Het zagen geeft altijd wel wat spanning, meer dan eens heb ik me verbaasd over de grootte van zo'n boom als hij eenmaal omligt, en eenmaal viel een boom gedeeltelijk op de weg. Dat was niet de bedoeling. Het is ook link om zo in je eentje te werken, ook voor mijn eigen veiligheid bedoel ik.
Dus ben ik in de loop der jaren wat voorzichtiger geworden, ik zaag alleen de dunne bomen om, en soms vraag ik iemand of ze even op de weg willen blijven staan om zeker te weten dat er op dat moment geen auto onderdoor rijdt. Het hek langs de weg laat al op diverse plekken enorme deuken zien waar de takken of de boompjes op gevallen zijn.
Vorig jaar bleef een boom een beetje hangen in de andere bomen, en toen kwamen net Henk en Paulo langs, en die zijn voor me in de touwen gaan hangen (die zo hoog mogelijk aan de boom waren bevestigd) terwijl ik een nieuwe zaagsnede maakte. Als ik me goed herinner verrekte Henk toen prompt ergens een spier. Zwaar werk is het, in meer dan één opzicht.
Het is al weer een paar jaar geleden, maar ik kreeg ook een keer een hele lading bomen van de buren, die dunnen regelmatig hele stukken bos uit voor Staatsbosbeheer. Nu denk je misschien dat mijn buren daar geld voor krijgen van Staatsbosbeheer, nee, het werkt zo, ze moeten er voor betalen. Voor het hout eigenlijk. Tot en met de maand februari mag er in het bos gezaagd worden, daarna moet het klaar zijn, en het bos moet ook netjes achtergelaten worden, takken gestapeld etc.
Enorme stapels boom liggen uiteindelijk voor het huis van de buren, en af en toe zie ik dan een klein groepje mannen die dat hout in stukken zaagt en klooft, en gedurende de weken zie ik de bomenberg slinken. Voorheen deed de buurvrouw dat kloven ook in haar eentje, met de kloofmachine, dagen, weken achtereen, omdat haar man toen nog met zijn vrachtwagen op pad was. Een paar maal ben ik de buurvrouw/buurman gaan helpen. Soms was de buurman samen met zijn hoogbejaarde vader aan het werk. Die vader is ruim 80 en zwaait met dat stoere oude lijf nog gewoon een bijl in de rondte om het hout op de ouderwetse wijze te kloven. Ik reed op die momenten meestal met de kruiwagens hout heen en weer, stapelde, en voelde de kachelwarmte al in mijn spieren en botten.
En andere mensen barsten van de kou, zoals ik in de krant lees. 'Wat boffen wij he ma', zei ik, nadat ik wat van die berichtjes over de kou had voorgelezen. Goddank dat we niet daar zijn geboren, dat we niet arm zijn, gewoon de thermostaat hoger kunnen zetten als we dat willen en ik daarnaast ook nog een gezellige houtkachel heb.
Even later liep ik met Jip terug naar huis, Jip houdt wel van dit weer, hij wordt er erg springerig van.
Naast mijn voordeur zie ik een keurig stapeltje kant en klaar kachelhout liggen. Dat hebben de buren daar neergelegd, omdat ze weten dat mijn kachelhout bijna op is en omdat ze wat voor me wilden doen, ze hadden gezien dat ik moe ben.
Dat kachelhout is dus ook nog hartverwarmend. Nee, dat zeg ik verkeerd, de buren zijn hartverwarmend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten