Het voelt beschamend, zo'n flauwe titel van een boek boven mijn blog zetten en er over schrijven, nadat ik hier zo kort geleden een berichtje plaatste dat Danuta is overleden.
Toch, ik wil een stukje publiceren uit dit boek dat ik 's avonds voor het slapen gaan lees. Iets trof me terwijl ik het las, terwijl ik moeilijk uit kan uitleggen waarom. Ja, Bonnard wordt genoemd, en daar schreef ik al eerder over in mijn blog, omdat ik altijd aan Bonnard denk als ik me 's morgens in de badkamer afdroog. Maar het heeft ook iets te maken met Danuta, met begrip, met toeval, ook met 'dingen die voorbij gaan', en met het (in het boek) wat onhandig, maar wel doorgaan van leven. Zoiets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten