Er zit een schilderclubje in Pekela en die begeleid ik als vrijwilliger. De vorige vrijwilliger had het na 20 jaar wel gezien. Nu ga ik er elke dinsdagmorgen heen en het bevalt me prima. Schatten van mensen, allemaal boven de 50, misschien wel 60, op een uitzondering na.
Soms vraag ik me af of ik niet teveel van ze vraag en het beste om dat te testen is om zelf een 'opdrachtje' uit te voeren. Nee, het is nog lang niet af, maar ik mocht van mezelf er maar een uurtje over doen.
Zo heb ik de stillevens die zij maakten zelf ook gemaakt en af en toe teken ik hier wat, meestal iets wat enige kennis van anatomie vereist, of juist het tegengestelde, dwing ik mezelf om als een kind te schilderen.
Voor dit laatste doel kocht ik gisteren bij de Lidl in Bunde (Duitsland) goedkope schilderdoekjes en bij thuiskomst zette ik ze gelijk in een grondlaag. Ik wilde ze allemaal heldere harde vrolijke kleuren geven. Harde kleuren. Het begon al goed, het geel vond ik te geel en ik mengde er toch maar wat wit doorheen, grondde daar vier doekjes mee.
De volgende vier wilde ik groen maken, dus ik nam een hoop geel en wat weinig blauw, dat wordt fris lentegroen, hoppa, weer vier doekjes. Ik aarzelde, zal ik toch nog blauw? Veel wit deed ik op mijn palet en deed er wat blauw bij. Het groen dat nog in mijn kwast achter was gebleven maakte het net wat interessanter lichtblauw ......ik deed hier vijf doekjes mee. Nu nog rode doekjes maken. Die waren niet per ongeluk naar het laatst geschoven, ik ben bang voor cadmiumrood, ik kan er bijna niks mee. Een wriemeltje rood ging door het wit, en de kleur roze die ontstond beviel me niet, wat blauw erbij en de tint werd afgezwakt, avondrood ontstond en ik dwaalde in weemoedige gedichten weg. Zo'n hoofd heb ik dus, zelfs een simpele grondingslaag aanbrengen in vrolijke kleuren kan ik niet. Vandaar dat ik heel goed de cursisten van de tekenklas begrijp, jarenlang zitten ze met een kwastje zo groot als een lucifertje hun schilderij te maken en nu geef ik ze een witkwast in hun handen. Bij wijze van spreken dan. Routine doorbreken is een lastig ding.
Gisteren wilde ik, om mijzelf te 'resetten', een tien-minuten-schilderijtje maken. Een koe schilderen zoals een kind dat doet. Een bijna onmogelijk plan, want een kind is een kind is een kind, maar de kleinheid van de doekjes en de kleuren kunnen me op weg helpen.
Ik koos een van de vrolijk gegronde doekjes, een blauwe en tekende daar met houtskool een koe op. Veegde het uit, tekende een hondje, een 'bobby'. Beviel ook niet. Veegde het uit. Ik pakte wat geërgerd over mijzelf een kwast, zei hardop: 'een kind denkt ook niet zo lang na!', schilderde snel in wat lijnen een hondje, vulde het met wit en wat bruine vlekken. Even later was het weer een koe! Er kwamen uiers, een vrolijk staartje, een huppelende koe in de weide. Zie je wel, ik kan het wel. Terwijl ik de achtergrond wat vervaagde keek ik eens goed naar de koe. En ik gaf nog een likje hier, een likje daar (je bent God als je schildert) en verdomd, weg was weer de koe en daar kwam de hond ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten