Naar goed voorbeeld van mijn oma en moeder pak ik de theedoek bij de punten en trek de ergste kreukels eruit, flap eventueel nog een paar keer met het ding, hang hem dan op. Daarna strijk ik hem zorgvuldig met een heet strijkijzer glad zodat hij straks netjes in de kast ligt. Nee, die laatste zin is gelogen. Ik zag wel bij mijn vriendin de theedoeken altijd in keurige stapeltjes in de kast liggen, maar bij mij is het een beetje rommeliger, ongestreken stapeltjes die ik wel glad strijk met mijn handen. En eerlijk is eerlijk, mijn huishoudschoolverleden zorgt ervoor dat de theedoeken allemaal eender gevouwen worden en met de dichte kant naar voren in de kast liggen.
Het was tijdens de tai chi les dat ik er aan moest denken. De theedoek. Er is een oefening waarbij je een hand naar beneden doet, eentje naar boven, en dan rek je een beetje, dan wissel je je handen en rek je aan de andere kant. Het is een aardeoefening die het middengebied beinvloedt. Maar hij doet natuurlijk meer, je voelt aan alle kanten dat je lichaam rekt, de oefening rekt bijna letterlijk 'de kreukels' uit je lijf. De kreukels die je in de loop van je leven oploopt. Vandaar dat ik via de oefening aan de theedoek moest denken, want ik doe letterlijk hetzelfde met het ding als hij uit de wasmachine komt.
Het lijkt eeuwen geleden, ik was net getrouwd, of nog niet eens. Mijn vader kwam op een goeie dag van de Makro terug (het pasje had hij dankzij de patatzaak van Hen en Karel) en hij had voor mij theedoeken meegenomen. Van linnen, heerlijk om mee af te drogen, zei hij erbij. Drie verschillende theedoeken in vrolijke kleurtjes die ik jarenlang continu gebruikte.
De theedoeken verdwenen in de loop der jaren op raadselachtige wijze, op eentje na. Die neem ik altijd mee als ik op pad ga, want hij is zacht en voorkomt dat de kopjes in de 'picknickmand' gaan rammelen.
Vanmorgen hield ik hem tegen het licht, zag de gaatjes die er in gevallen zijn, de dunheid van het vele gebruik, de honderden keren gewassen zijn.
Het kwartje viel. Verdorie, het is niet voor niks dat ik via een tai chi oefening denk aan een theedoek, Ik Ben Die Theedoek! Ik ben die sleetse plekken, ik ben die gaatjes!
Opeens heb ik de neiging om die sleetse theedoek te koesteren, zorgvuldig te strijken, in de kast te leggen en alleen maar te voorschijn te halen als .... als wat? Ik staar maar eens naar buiten, er zijn dingen waar ik niet aan wil, ik ben niet goed in 'loslaten' en op het moment zijn er een paar mensen die 'sleetser' zijn dan ik, mensen waar ik veel van hou.
Nee, die theedoek ga ik niet 'sparen', die blijf ik gewoon gebruiken, daar is hij nou eenmaal voor. Hij moet zijn werk doen en lekker wapperen in de wind tot hij uit elkaar valt.
