Mijn vader zei ooit, als je eenmaal kinderen hebt ben je nooit meer zonder zorgen, daar denk ik wel eens aan als er iets met de honden is. Nee, honden zijn geen kinderen, maar ik heb wel de verantwoording voor ze, ik hou van ze.
Maar goed. Ditmaal hield ik voet bij stuk, het was beter zo.
We reden een beetje door het Groningse land, omdat ik keelpijn heb en hoest niet met de fiets maar met de auto.
We hadden op de kaart het Schildmeer gezien, en ik had behoefte aan ruimte, aan water, dus het meer leek een goede keuze. We wilden er iets gaan eten/drinken. Nou, dat gaat dus niet. De provincie Groningen is dicht op zondag, zelfs op zo'n schitterend zonnige dag als vandaag.
De eerste open gelegenheid was een restaurant op een eerste verdieping bij een jachthaventje, een steile gladde houten trap leidde naar boven. Die trap wilde ik niet nemen. Reden: Jip voor wie zo'n trap een onneembare horde is, en ik vond het er raar uitzien. Weg. Naar de volgende: een wat rommelig oud gebouw pal aan het water waar ik al eerder ben geweest. Type uitspanning: spiegeleieren of kroketten met brood en een biertje. Maar de terrasstoeltjes stonden in een hoek gestapeld, de parkeerplaats was leeg, en een bord voor de ingang zei dat er vanaf 17.00 uur diner werd geserveerd. Achter mij reed een fietser hoopvol het terrein op, en nog een auto .... helaas.
Appingedam was vlakbij. Maar ook daar bleek alles dicht. Toch, er is een uitspanning dat "het kerkje" heet. Blij zagen we dat de deuren openstonden. Een schat van een serveerster kwam de bestelling opnemen, liep met uitgestrekte armen naar Jip toe en vroeg aan hem of hij een bak water wilde. Ha, we waren welkom. De kaart: Eigengemaakte visburgers, kroketten, zelfgemaakte koekjes en appeltaart met verse vijgen en noten. We namen het allemaal want de zon scheen en de kussens zaten zacht. We waren vreemd genoeg de enigen die buiten zaten. Jip lag glanzend in de zon mooi te zijn maar verveelde zich een beetje... totdat Sam kwam.
Ik heb een website die over honden en hun gedrag gaat, www.degebetenhond.com. Die website is gemaakt uit pure frustratie omdat de gevolgen van een "bijtincidentje" behoorlijk groot kunnen zijn. Sinds Davo in mei dit jaar gebeten is heeft hij niet meer pijnvrij gelopen. Hij is diverse malen bij de dierenarts geweest, voor zijn wond, voor zijn rug en mankheid. Door zijn maandenlange gedwongen rust hebben zijn achterpoten bijna geen spieren meer, en hij is van mij afhankelijk of hij weer wat beter zal gaan lopen, net zoals toen hij uit Spanje kwam. En dat vind ik nogal wat. Het kost veel liefde, tijd, geld en volharding om dat voor elkaar te krijgen. Met argusogen bekijk ik daarom de honden die we ontmoeten, ik heb absoluut geen zin in nog meer ellende.
Wat leuk is het om honden te ontmoeten die goed in hun vel zitten, niet geplaagd worden door bepaalde raskenmerken waaraan ze moeten voldoen (en die hen wellicht alleen maar in de weg zitten of pijn bezorgen). Honden die niet gefokt zijn om te vechten, het erf te bewaken of "scherp" te zijn zoals de Groningers het soms noemen.
In Appingedam ontmoetten we zo'n hond, een leuke mix tussen een labrador en een Berner Sennen hond. Hij liep, los en ver voor zijn bazin uit, relaxt het terras op. Tot grote blijdschap van Jip.
Ontmoet Sam. Slechte foto want er staat een streep door, maar goed, je kan wel zien dat dit een leuke hond is. Een zeer grote lieve mix, beetje kwijlend, goed gehumeurd.
Wat zoekt een mens nog meer in een hond? Jip wist het wel, die was verliefd, maakte zijn buiging voor Sam, drukte zijn sterke lijf tegen hem aan, de vriendschap was beklonken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten