Het zou kunst kunnen zijn, die bovenstaande foto. Stond gisteren in De Trouw, een foto van allemaal Post It-papiertjes, met een berichtje over de rellen in Engeland.
Er wordt natuurlijk heel wat gepraat over wat nou precies de oorzaak is van die uitbarsting van geweld, plundering, brandstichting door (meestal) jongeren. Nee nee, ik wil niet mijn mening geven over de oorzaak, ik weet namelijk niks, maar wel ga ik vertellen waarom ik nou juist deze foto koos om ook in mijn blog te zetten.
Omdat het positief is.
Het is net als met die moordpartij in Noorwegen, natuurlijk kan je van alles schrijven daarover, want de wereld lijkt wel aan waanzin ten onder te gaan, maar wat me vooral treft is de enorme hoeveelheid rustige en positieve reacties van in dit geval de Noren die niet te lang aandacht willen vestigen op de dader, zelfs zijn naam niet meer willen noemen, geen kranten meer kopen waar foto's van hem instaan. 'Het was één daad van geweld, en daar staan er duizenden duizenden tegenover van liefde', zoals een van de jongeren zei die er bij was geweest.
Terug naar Engeland. Weer, we zouden bijna ons geloof in het normale bestaan verliezen. Elders op de wereld hebben mensen geen druppel te drinken, hier in het rijke gedeelte van de wereld gaan we, smartphone in je broekzak om contact te houden met de anderen, ruiten inslaan en plunderen. Natuurlijk weet ik dat er veel werkeloze jongeren zijn en dat ....... nee, verdorie, daar ga ik weer, ik schijn me toch te verbeelden dat ik wel wat weet, bijvoorbeeld over mijn zo geliefde Engeland en de armoede daar. Maar nee, eerlijk, ik weet niets.
Ik wilde maar één regeltje schrijven vandaag, omdat ik geraakt was door meelevende mensen die op de afgetimmerde ruiten van de geplunderde winkeltjes met Post It-papiertjes een berichtje van medeleven hebben achtergelaten. Kijk, dat weet ik nou weer wel, tegenover al die daden van geweld, staan er weer duizenden van liefde, getuige de briefjes. En wat krijg je dan? Kunst, levenskunst! Het zien van deze foto met al die berichtjes geeft hoop! Nu nog water en eten in de Hoorn van Afrika, en we moeten onze zeurende kop gaan houden of iets gaan zeggen waar we wel wat aan hebben, dan zijn we weer op de goeie weg. Want er is nog zoveel te doen, samen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten