Mist.

Ik voel me door de zon een beetje verraden. Dat is niks bijzonders want dat gebeurt iedere zomer, ik wil altijd dat de zomer langer duurt. Ditmaal duurt de zomer echt gewoon te kort.

Ik kan me een zomer herinneren dat ik de kussens geen enkele avond van de stoelen haalde, het regende toch niet, en de dagen regen zich in zon aaneen.

Toch heeft dit weer ook wat, gisteravond stond ik met de honden buiten, het was prachtig rustig weer, geen wind, de zon had mooi afscheid genomen en een wolk had zich op het veldje naast me gevlijd, en ook verderop zag ik de mist boven het veld hangen. Ik mijmerde, hoe kan een wolk nou zomaar daar voor het grijpen liggen? Hij hoort boven je hoofd te hangen. Ik snap niet goed hoe het kan ook. Denkt zo'n wolk: ik ga even liggen, ik ben moe?

Ik weet het wel, vocht verdampt en stijgt op, Maar waarom stijgt deze wolk dan niet op? Luchtdruk? Ik weet het echt niet. Of is de hemel al vol? Te weinig wind .... ?

De morgen is net zo. Lekker stil door de mist, een mooiere geluidsisolatie kan je niet bedenken, of toch : sneeuw. Maar waar sneeuw je met stomheid slaat door de schoonheid is mist mysterieus en inspirerend, dat vond ik als kind al. Mensen zeggen altijd: "de wereld is nu zo klein", nee nee, juist niet want het mysterie is zoveel groter! Je zou overal op de wereld kunnen staan, Finland of de Himalaya, pas als de mist optrekt ben je gewoon weer thuis.