Davo heeft een knik in zijn staartje. Nu zou je denken ... tussen de deur gezeten, dat kwispeldingetje is zo teer. Maar soms is het er ... en soms niet. Waarom het me opvalt? ..... geen leuk verhaaltje. Voordat mijn whippet ziek werd zag ik dat er een knikje in zijn staart zat. Ik heb het zelfs nog tegen de dokter gezegd, maar die had nog nooit zoiets geks gehoord. Toch, het knikje was weg nadat hij overleden was. Raar maar waar.
Ik ben een fel tegenstander van couperen van oren en staart, niet alleen omdat het de arrogantie ten top is van mensen om dieren te pijnigen om de simpele reden dat ze "zonder" leuker of mooier zouden zijn, nee, ooit las ik een volstrekt onwetenschappelijk stukje over honden waar ik door geraakt was. Helaas heb ik het artikel niet meer, maar er stond in: "de ziel van de hond zit in zijn staart". Nu was het, meen ik me te herinneren een Chinees gezegde, en de Chinezen en honden .... laten we het daar maar niet over hebben.
Hoe dan ook, die staart vertelt je alles. En dat geldt voor de oren ook. Afblijven dus tenzij er een medische noodzaak is. Ook in Amerika graag of waar dan ook.
Staartloze honden kunnen nog steeds goed communiceren, want de hondentaal is uitgebreid, al worden ze voor soortgenoten wel minder goed "leesbaar".
Wat Davo betreft. Gelukkig lijkt er niks aan de hand, nou ja, hij heeft vaak last van een pootje. Nu gaat het weer redelijk goed, getuige de foto waarop hij zo lekker rent. Duimen maar dat hij nog lang gezond en wel bij ons mag zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten