Moon - de bikkel.

Onderstaand bericht is nooit geplaatst, het was niet af, ook omdat het een vervolg had, over enkele weken ging. Aangezien het hoort bij een voorgaand bericht en wat moet rechtzetten over mijn hondje Moon, ik haar onrecht heb gedaan bij dat eerste bericht ........  :

Opeens zag ik het: bloed. Her en der op de grond en op het dekbed van de honden. Meestal heeft Jip een beschadigde nagel als ik zo'n bloedspoor vind, maar nu blijken zijn voetzolen en nagels prima in orde te zijn. Het is ochtend, en ik begrijp niet wat er 's nachts gebeurd kan zijn, of heb ik wat gemist ? Moon gilde vreselijk na die botsing met Tom .....
Ik kijk Moon na en ja hoor .... terwijl ik de wond op haar borst zie krimp ik zelf ineen. "Jezus, wat moet dat zeer gedaan hebben" zeg ik terwijl ik haar fijne kopje beetpak, een kus druk op haar voorhoofd, dan op de grond naast haar bedje ga zitten, mijn armen om haar heen, mijn hoofd nu tegen haar mooie lijfje. Ze zucht, legt haar kopje weer neer,  knippert met haar prachtige freule-ogen en valt weer in slaap.  

Moon heeft tumoren aan een tepel gehad. Die zijn een tijdje geleden operatief verwijderd. Een van de voorste tepels vond ik er toen ook 'raar' uitzien, alsof er een mini-ballonnetje met water in zat. De dierenarts vond het niet iets om ongerust over te zijn, liet het tepeltje zitten terwijl Moon geopereerd werd aan het andere. Toch gebeurde waar ik instinctief bang voor was (en waardoor ik aldoor dat rare tepeltje in de gaten bleef houden): het ging in de loop der tijd zwellen, het 'ballonnetje' werd groter. Af en toe voelde ik er aan, mmm, toch weer eens aan de dierenarts laten zien als we er zijn. Dat tepeltje was, waarschijnlijk door de botsing met Tom, gescheurd. Ik snap opeens waarom Moon zo gejammerd had.

Al kan ik er niets aan veranderen, toch voel ik me schuldig, vooral omdat ik dacht (of hoopte) dat ze bij de botsing met Tom zo gegild had van de schrik. De schuldgedachten kwamen los: Oh hemel, ik dacht dat ze zich aanstelde, en dat terwijl ze alles, echt alle bezoekjes aan dierenarts, de operaties, prikjes, bloedonderzoek, alles zonder één kik had ondergaan. Als ik ooit een bikkel van een hond in huis heb gehad dan is het Moon wel. Haar enige kreten zijn van angst om verlaten te worden, dan jammert ze lange zinnen vol ellende uit, zinnen die klinken als mamamamamamamama. Hartverscheurend, maar dat speelde nu absoluut niet.
 
Ik kijk nog eens goed naar haar borst: een scheur in het tere papier-dunne vel loopt van boven over die rare tepel, er dwars overheen, en dan nog een stukje verder. Traag en waterig bloedt het. Het ziet er uit of de tepel bij de botsing "geknapt" is.
De dierenarts kijkt, geeft me een antibiotica en een honingzalfje: "Even aankijken". Het gaat niet over, dus ik ga terug.

De (andere) dierenarts fronst als hij het ziet: "dat is niet goed" (ik denk, maar durf het niet te zeggen: ja verdomme, had die tepel gelijk weggehaald toen ze voor die andere tepel onder narcose was! ook speelt continu mijn schuldgevoel op: ik had zelf mijn wensen moeten aangeven, moeten aandringen!). Dan volgt het gebruikelijke ritueel van afspraken maken over wanneer en hoe Moon geopereerd kan worden. Dat kan al snel gelukkig.

Die operatie gebeurde. De arts zette, zonder dat Moon een kik slaakte het infuusje in haar witte, nu kortgeschoren kniekousje.  Ze zakte rustig in mijn armen weg. 'Dag schat' zei ik, haar gedag kussend op haar kopje: 'tot straks'. 
Ditmaal genas de wond snel, ze heeft er (denk ik) geen last meer van gehad.