We zijn vissen in een net.

Ik geef de schuld aan de laatste jaren. Er is veel narigheid geweest, we hebben van veel mensen afscheid moeten nemen, drie van hen hadden een grote plek in mijn hart. Wat gebeurt er met die leegte in mijn hart? Het tocht er, echt. Soms is het een boze wind die zeurend huilt, regelmatig is het een triest buitje, maar meestal is het van binnen stormachtig, en niet een klein beetje, nee, echt windkracht 12. Een schreeuwwind, een orkaanwind, een  machteloze radeloze niets ontziende wind. Vandaag doet de natuur met me mee, alles buigt buiten onder de storm die op dit moment over Nederland raast.

Elke storm gaat weer liggen, zei mijn vriendin Marrie altijd als ik een boze bui had, of zorgen. Maar sinds ze gestorven is zijn die 'binnenstormen' er regelmatig en maak ik me druk over alles. Ieder stukje onrecht, al het zinloze leed, bijna voor alles klim ik in de pen, of ik bel, en ik scheld en mopper dat het een lieve lust is. Ik maai als het ware continu in de rondte. Geen idee of het wat uitmaakt, maar ik voel me er iets beter bij.

Zo mailde ik de maatschappij die verantwoordelijk is (de aannemer is) voor het aanleggen van een glasvezelkabel in opdracht van Oxxio hier in het streekje. Het was niet aangekondigd, behalve bij een buur die een half uurtje voor de werkzaamheden een brief in de bus vond. Er kwam een groep mannen en een kraan, er reden wat VW-busjes heen en weer en binnen no-time lag langs de weg een enorm lange geul gegraven, en was de riolering kapot bij mij en bij de buren, en verderop de telefoonverbinding. Ook lagen er overal stenen in de (weer dichtgegooide) berm en ook al kondigde ik bijvoorbeeld aan dat ik de volgende ochtend met de auto weg moest, pas 's morgens kwamen ze de oprit herstraten. Niet in geel zand zoals dat hoort, nee gewoon in het mengsel aarde en zand dat ze opgegraven hadden. De stenen liggen nu al een beetje los, dus, dat wordt nog wat.
Ik zal jullie niet vermoeien met alles op te noemen, maar het is een zootje, deels hersteld, deels niet. Daar maak ik me terecht boos over, en ik ben nog in 'onderhandeling' met de aannemer die de boel moet herstellen. Wordt vervolgd dus.

Maar ik maak me ook druk over het internet. Het lijkt of alles wat vroeger 'leuk en vrij en anoniem' leek, nu een soort vangnet blijkt te zijn en ik voel me een gevangen vis. Facebook kan je niet meer beëindigen zonder dat je ook je blog kwijt bent, of je kanaal op YouTube. En Google houdt mijn agenda op mijn iPhone bij zonder dat ik daarom gevraagd heb. Toen ik eindelijk vond hoe ik dat uit kon zetten verdwenen al mijn genoteerde instellingen in mijn agenda op mijn laptop! Zo zie je maar weer, er kruipt van alles binnen en je persoonlijke agenda is opeens niet zo persoonlijk meer.
Als ik heb gesurft of iets gekocht heb via het internet krijg ik opeens allerlei reclames waaruit blijkt dat ze weten waarnaar ik gezocht heb, en bij wie! Kortom, alles wat je doet op het internet wordt bijgehouden!

Als ik me niet laat inenten tegen de griep of onderzoeken op baarmoederhalskanker krijg ik een brief thuis met de vraag: waarom niet? Goed, dat kan ik dan ergens nog begrijpen.
De staat heeft een regeling met je internetprovider dat ze je telefonie en surfgedrag kunnen bekijken. Waarom? Moet dat niet andersom? Als je crimineel gedrag vertoont of vertoond hebt DAN is het mijns inziens pas geoorloofd om je privé-gegevens in te zien.

Ook de banken weten alles van je, door je koopgedrag. De winkels geven je kortingspasjes, en weten daarna hoe laat je winkelt, wat je koopt, etc.
Ik word die inmenging in mijn privéleven zat.

Reden dus om weer flink tekeer te gaan, stormachtig, razend, zonder echter mensen voor het hoofd te stoten, al lukte dat niet helemaal toen iemand belde van Oxxio, of ik niet wilde overstappen?
Behalve dat Oxxio de opdrachtgever is van die glasvezelkabel die hier in de berm is gelegd vond ik het tijd om mijn hart te luchten en ik zei dan ook: 'al dat overstappen kost uiteindelijk alleen maar geld, en al die boetes die vergoed worden door de nieuwe aanbieder, of de cadeau's, die onkosten worden uiteraard uiteindelijk betaald door de consument, hoe je het ook wendt of keert'.
De verkoper aan de lijn beweerde bij hoog en bij laag dat dat niet zo was, waarschijnlijk betaalt hun directeur persoonlijk al die cadeaus van zijn mega-salaris. Van die ontkenning (of domheid) werd ik echter zo boos dat ik brulde: 'laat me met rust, en bel me niet meer', waarna hij snel de verplichte 'bel-me-niet'aanwijzingen begon af te raffel. Maar ik verbrak zonder af te wachten de verbinding. Ook zo iets, je kan je bij 'bel-me-niet' opgeven wat je wilt, zodra je ergens naar hebt gezocht op internet ben je weer de lul en beginnen ze weer.
Langzaam begint de storm buiten af te zwakken merk ik, nu die van binnen bij mij nog.

Karakter - Bordewijk.

Sinds enige weken heb ik een e-reader. Aangeprezen door een lieve vriendin van me, die me notabene ook nog verblijdde met een usb-stick waarop honderden boeken. Hierop vond ik o.a. Karakter van Bordewijk, een boek dat ik ooit las voor school maar waar ik de waarde vanwege mijn leeftijd niet inschatte. Nu wel, nu loop ik graag samen met deurwaarder Dreverhaven met lange open jas ('een jas als een zeil') over de Boompjes in Rotterdam, sla ik de Waterhondsteeg in en voel ik de 'gapende muil' van de allerarmste stegen tochten door mijn haar.
Ook sla ik stil vanuit een donkere hoek de andere hoofdpersoon gade, de moeder van zoon Katadreuffe, het kind dat verwekt werd in een zwak moment tussen Dreverhaven en moeder Katadreuffe. Moeder ('zij' of 'haar' genoemd in het boek) heeft tering (tbc), hoest wat, is vroegtijdig grijs door al het zware werk en de bittere armoede die ze heeft geleden. (Ze lijkt op mijn oma, oma Schot, of eigenlijk oma Boes.) De grijze haren bijeengebonden in een knot maar in het donkere van haar ogen vlamt het en zie je de kracht.
Ze is Rotterdamsch puur en rechtlijnig zoals dat hoort bij het volksche, weigert een cent van Dreverhaven aan te nemen, wil ook niet met hem trouwen, voedt haar zoon alleen op, slaat zich door het leven heen door borduurwerken te verkopen, goedkope huizen te bewonen en haar kostganger (die ze als een tweede zoon beschouwt) te verzorgen.

Vanmorgen vroeg was het regenachtig, nog donker, en mijn hond Jip schoof vanwege de kou onder de dekens. Ik vond het goed, ik moet toch mijn bed verschonen en niets is zo gezellig en dankbaar als dat zuchtende geluk van Jip van dit onverwachts goedvinden. Maar met een hond in je bed slaap je natuurlijk niet meer, hij duwt zich naar het beste plekje, rekt zich meermalen uit, trapt het dekbed weg als hij te warm wordt ..... dus ik knipte het licht aan en pakte mijn e-reader en binnen no-time stapte ik weer schouder aan schouder met Dreverhaven in het donker over de van vocht glimmende straatkeien langs de Maas. Naast me voelde ik Jip in een diepe slaap vallen, en ook mijn ogen werden weer wat zwaar ......

In tegenstelling tot de werkelijkheid was het in mijn droom midden op de dag en mooi weer, en ik reed in mijn auto ergens op een rijksweg, de A16 of A7.
In mijn buitenspiegel zag ik een vreemd rijdende motor aan komen. Tenminste, was het een motor? was het een motor met een koepel er overheen? Schuin overhellend en balancerend om enigszins op de weg te blijven reed het gevaarte mij voorbij, en ik dacht zelfs nog toen het voorbij reed: wat een mooie motor, blauw met wit. Maar toen ik goed keek zag ik dat er meer mensen opzaten dan twee, ik zag ook nog een kind, en nog een.
'Vluchtelingen' dacht ik. Ik haalde hen in en gebaarde dat ze naar de kant moesten en het leek hen bijna een opluchting om de stoep op te rijden. We stonden opeens op de Slinge in Rotterdam Zuid en de vrouw die achter het stuur had gezeten bleek een stevige korte vrouw te zijn, een 'volkschvrouw' zoals mejuffrouw Katadreuffe, de zwarte haren bijna geheel doorstreept met grijs, maar recht boven de schouder afgeknipt. Dezelfde zwarte glanzende ogen echter.
Toen iedereen van de 'motor' was afgestapt bleek er een vader en een moeder te staan, twee kinderen, een opa, vier fietsen, en de motoren bleken twee aan elkaar gebonden Solexen te zijn!

Ik stamelde mijn verontwaardiging over dit voertuig uit, het was levensgevaarlijk om zo hard over de snelweg te scheuren! En dat met die kinderen! Waar moesten ze naar toe?
"Zeeland" antwoordde de vrouw, onverzettelijk en stevig in haar katoenen jurk voor me staand. De man, met magere ongeschoren wangen, de smalle schouders in een wit hemd gehuld stond wat achteraf, net als de kinderen, blote beentjes die uit blauwe korte broeken staken, voeten in sandalen. Ik wilde weten wat ze in Zeeland gingen doen, maar ik vroeg het niet.
Wel wilde ik ze helpen naar Zeeland te gaan. Ik stelde voor mijn auto te gaan halen en ze naar Zeeland te brengen. Dat wilden ze graag. Ik wees, dáár woonde ik, ik ging mijn auto halen (jaja, ik weet dat ik schreef dat ik ze zowat van de weg af drukte met diezelfde auto, maar nu was hij opeens weg) en liep naar mijn huis.
Een portiekwoning. Beneden stond mijn vriend en ondanks dat ik verwachtte dat hij me direct met de vluchtelingen zou helpen deed hij dat niet. Hij had het druk en was argwanend, zei dat ik al die mensen en fietsen niet allemaal in mijn auto kon krijgen. Ik somde op dat ik dit en dit allemaal op de fietsendrager kon binden, het ging vast lukken. We stonden nog steeds buiten, metalen open trappen leidden naar boven naar de woningen en mijn autosleutel lag daar ergens, binnen. Maar vriend zei dat hij de voordeursleutel niet kon vinden, hij rommelde wat in onze brievenbus die daar aan een rek hing, stond hem daarna uitgebreid en langzaam weer dicht te plakken met tape. We kregen ruzie, ik vond het allemaal veel te lang duren, ik wilde naar binnen mijn autosleutels pakken. Ondertussen keek ik telkens of ik verderop de vluchtelingen nog zag staan ........
ik werd wakker.

Het was licht, het grijzige vroege licht van een gure herfstmorgen. De regen tikte tegen de ramen, herfstbladeren zaten tegen de ruiten geplakt. Jip lag nog heerlijk warm lang uitgestrekt met zijn rug langs mijn linkerzijde. Buiten schreeuwde de kat aanhoudend dat ze zo snel mogelijk naar binnen wilde: snel snel snel snel snel. De e-reader was op de grond gevallen zag ik.

cardboard challenge day

's Morgens kijk ik graag naar het Engelse nieuws, weet ik waar de file's staan en of de metro vertraging heeft op bepaalde lijnen.
Waarom ik er naar kijk? Tja. Ik was een paar keer in Engeland en de Engelsen hebben wel mijn hart gestolen, om nog maar niet te praten over het schitterende landschap. In Londen zelf is het ook fantastisch. Druk, de lucht is vuil van alle verkeer, maar het bruist van het leven.
Ik was er een keer met mijn moeder die er verbazend goed de weg wist (ook met de metro), ze was er al een keer geweest met mijn broertje, en ik dacht ook een keertje met het volwassenenonderwijs. En ik was er zelf ook een keer met 'school' (kort daarna zonk het schip, de Herald of Enterprise, waarin ik, op de heenweg al wat verkouden, op de terugweg helemaal onderin ergens in een goedkope hut, met bronchitis lag). Goed, voordat ik afdwaal, de laatste jaren ben ik helaas niet meer in Engeland geweest, maar ik zou graag een keer wat langer naar Engeland gaan, een maand of zo.

Dus ja, gedeeltelijk kijk en luister ik naar de Engelsen omdat ik een zwak voor ze heb, maar naar het nieuws kijk ik omdat ze altijd ook wel een leuk nieuwtje brengen.

Vandaag zaten er vier nog kleine kinderen op de bank bij het 'breakfast' news, want een van die kinderen, een kereltje van een jaar of acht, negen, heeft iets bedacht: gezamenlijk of alleen met behulp van kartonnen dozen 'iets' maken. Bleek het een rage te worden, hordes kinderen kwamen naar de werkplaats van zijn vader om daar met kartonnen dozen te stoeien.
Voorbeelden worden getoond: een kasteel, een raket, een spelletje waarbij je met een balletje punten kan scoren als je ze door bepaalde deuren mikt, een vliegtuig (wat er uit ziet of vooral papa of mama enorm genoten heeft van het knippen en plakken met karton), etc. etc.
Vandaag is de dag genoemd naar dit populaire geknutsel: cardboard challenge day.
De kinderen die nu op de bank zitten bij breakfast news wordt gevraagd wat ze gemaakt hebben en direct wijzen de vingertjes en vertellen ze, opgaand in hun verhaal en ik zie in de wegdromende ogen dat ze vertellend weer in hun avontuur zitten.
'Wat doen jullie liever, met de computer spelen of met de kartonnen dozen iets maken', wordt ze gevraagd. Alle vier kiezen ze voor de kartonnen dozen.

Dus. Wil je vandaag iets anders doen dan anders en mee doen met de 'kartonnen dozen uitdaging dag': haal een paar dozen, worstel, plak en knip en have fun.