Het lachen is ons een beetje vergaan. Ik schrijf 'ons' want zelfs Peet wordt niet vrolijk van ons onderkomen. We liepen een uurtje geleden (vrijdag) nog te grijnzen tegen elkaar, we konden ons geluk bij het zoeken van een onderkomen niet geloven. We zochten al een tijdje, veel te laat omdat we overal bleven hangen, lekker lang lunchten in Wimereux, overal stopten en rondkeken op onze route die continu zo dicht als maar mogelijk langs de zee bleef.
Ondanks dat we tegen elkaar hadden gezegd dat we op tijd ergens een plek wilden hebben gingen we te laat serieus rondkijken. Het is weekend, mooi weer, en de ervaring heeft geleerd dat we er dan vroeg bij moeten zijn. Toch bezochten we nog uitgebreid een Abdij. Hetgeen tegenviel. De gids sprak alleen Frans, geen idee waar het allemaal over ging, we aten er wel in een fraai beschaduwde tuin een verdomd lekkere chocolademuffin.
Toen gingen we echt zoeken naar een plek voor de nacht. Overal waar we kwamen vroegen ze of we gereserveerd hadden. Nee dus. Nou, dan gingen we weer. Geen idee hoe vaak we 'nee' te horen hebben gekregen.
Uiteindelijk kwamen we bij een dorpje Buigny Les Gamaches, in thé middle of nowhere, een stukje van het strand af. Een hoeve op de hoek vermeldde "Gîtes de France", een keurmerk dus het moest goed zijn. Twee alleraardigste dames verwelkomden ons, maar nee, zij waren niet de verhuurders maar ook weekendgasten. Achter hen zagen we hun onderkomen, een prachtige gîte. Ze brachten ons naar 'achter' waar een pandje werd verbouwd, twee mannen waren de vloer aan het betegelen., vergezeld door twee honden die vrolijk rondliepen. Een van hen met een poot in het verband.
De oudste man met een prettige droge handdruk en een aardige glimlach krabde even op zijn hoofd bij onze vraag om onderdak. Hij wist wel wat, hij had nog een huis een kwartiertje hier vandaan, in Mers les Baines. We gingen, met een stapeltje lakens en badhanddoeken onder onze arm en na een glaasje zelfgebrouwen cider te hebben gedronken met dit manneke. Hij was echt heel aardig.
Onderweg kochten we bij een bijna sluitende supermarkt nog snel een broodje, want we hadden vanavond nog niks gegeten, behalve dropjes en wat kaakjes.
Peet zette zijn iPhone aan en dat slimme ding vond ons logeeradres in no-time. Het was donker, en bij ons logeeradres stond een auto achter een gesloten hek, en er brandde licht binnen, dus we twijfelden of we wel goed waren. Wij moesten namelijk uit de brievenbus een sleutel halen, en de brievenbus was ingemetseld, het hek dicht.
We waren goed, Robert belde de mensen die binnen zaten om het hek open te doen. Wij keken door de kier van het raam naar binnen, zagen oude mensen reageren, zoeken naar de telefoon, toen naar buiten komen, nog bellend, Frans ratelend. Oude mensen die naar sigarettenrook stonken. Het was de bedoeling dat wij via de garagedeur naar binnen gingen, wezen ze, een trap op, nog een trap op, en dan was er een zolderkamer.
Onthutst keek ik rond, wat een naar huis. Verouderd en uitgewoond, het stonk, al zei Peet vrolijk dat een student er bij ons een moord voor zou doen.
Zaterdagmorgen, half 8.
De hele nacht heeft het enorme dakraam wijd open gestaan. Heerlijk fris kwam de zeelucht naar binnen, vergezeld van het continue geschreeuw van de meeuwen, het geluid van of schepen of de bedrijvigheid in de haven. Geen idee.
Af en toe rijdt pal onder het raam een auto voorbij.
De mensen die gelijk met ons gisteravond aankwamen, de kamer bekeken, zijn niet meer teruggekomen.
Peet is ook wakker, loopt op zijn blote voeten rond om zijn kleren en een handdoek te pakken en ik hoor hem mompelen: 'a room with a view', wat gisteravond waar was, toen zagen we, omdat dit huis op een heuvel staat, allemaal lichtjes in de richting van de zee, van de huizen tegen de helling, de haven wellicht, maar deze morgen zit alles potdicht van de mist. We hebben geslapen in ons eigen beddengoed, ik wilde niet in deze bedden slapen, die misschien best schoon zijn, maar alles hier voelt niet schoon.
Het lijkt erop dat dat aardige kereltje van gisteren een huisjesmelker is, dit is een huis waarin ze bij ons Polen zouden huisvesten. Ik denk dat Polen geen 130 euro voor twee nachten hadden betaald.
Gisteren hebben we eerst gekeken of we wel dit huis uit kunnen als er brand is. Brand leek me namelijk een optie met die rokende ouwelui daar beneden. We kunnen er uit in geval van nood, recht tegenover deze kamer zit de badkamer met net zo'n groot dakraam, daaronder zit een afdak en dan komt een tuin.
De kozijnen zijn ook binnen van plastic, op dit plastic zit een lichtschakelaar, zo'n tuimelgevalletje. Die oude lui die beneden zitten te roken hebben het hele huis verziekt met hun stank. Overal zitten schrootjes op gespijkerd, alles is versleten. Een treurig huis.
9.oo uur. De zon schijnt prachtig, het is fris. 8 graden in de auto. Mist hangt als een dichte spierwitte klont boven de rivier, die we niet kunnen zien, maar het landschap vertelt dat. (de La Bresle, ziet Peet later op de kaart). In Mers ontdekten we toen we de straat uitreden een enorm, echt ENORM fabrieksterrein. De hele vallei leek gevuld met groenbedakte gebouwen. Ik herkende het in het daglicht. We zijn hier tijdens eerdere vakanties wel eens langs gereden.
Volgens afspraak ontbijten we bij onze huisjesmelker, in Buigny, een kwartiertje van ons logeeradres vandaan. We zitten naast de haard waarboven 'smaakvol' ophanghaakjes gemaakt zijn van hertenpootjes. 'Tja, je bent op het platteland van Frankrijk' zegt Peet.
Overigens is er geen spoor van huisbaas Robert te zien. Wel is er een Fabiënne, die ons een traditioneel Frans ontbijt voorzet. Een klont eigengemaakte boter, twee kommetjes jam (rabarber en aardbeien). Twee steelpannetjes worden erbij gezet, een met warme melk, de ander met heet water. Twee theezakjes, een potje nesquick voor mijn chocolademelk. Dan legt ze nog een metertje brood op tafel en gaat ze, gevolgd door de lelijk aan zijn poot gewonde hond (die volgens haar zeggen elke dag door de dierenarts gezien wordt) de deur uit, zeggend: bon appetit.
Een Frans stel van middelbare leeftijd vertrok net toen wij hier vanochtend aankwamen. Ze schijnen ook ergens in ons huis, of in het huis naast ons te bivakkeren. Geen idee, ik heb geen mens gezien en op onze etage staan alle andere kamers wijdopen. Ook deze Fransen zijn hier voor het weekend. Peet en ik hebben onze kansen overwogen om een andere plek te vinden, maar gisteren zat alles al stampvol, dus tenzij we bereid zijn een eind te rijden lijkt het slimmer om vandaag de hort op te gaan, van de zon te genieten en nog een nachtje in Mers te blijven. Zondagavond zal iedereen weer weg zijn en wordt het gemakkelijk om een beter adres te vinden.
12.50. We zitten voor een cafeetje, de croc monsieur staat in de oven, het biertje staat voor ons. We bekeken net het kasteel Chateaufort Rambures, mooi massief rond ding, dikke muren, frans sprekende gids, in het engels zegt hij wel: geen foto's binnen maken aub, en na de rondleiding: nee nee mevrouw, de tuin is dicht van 12 tot 2, u kunt over 2 uur terugkomen, doen hoor, er is een rozentuin, een kappelletje, de tuinen zijn 12 hectare groot, even verderop kunt u lunchen, niet best, maar het kan, anders moet u 20 km terugrijden, daar kunt u beter eten.
Wij kiezen voor dichtbij (Oisemont) en niet zo best. Vrijwel alles lijkt dicht bij aankomst, behalve een piepklein café waar aardig wat mannen rond de bar zitten te drinken. En een vrouw, die al snel langs ons wegloopt, groetend. We zitten pal tegenover een soort 'vismarkt'.
De zwaluwen vliegen af en aan naar hun nesten die tegen de dikke balken geplakt zitten. De zon schijnt, ons nare onderkomen is even vergeten, het leven is goed. Later gaan we terug naar de tuinen, zullen lachen om de vergane varen- en hosta tuin (niet 1 hosta gezien), de varens moesten nodig water!
's Avonds flaneren we langs de boulevard, zien een schitterende zonsondergang, maken foto's. Nog een nachtje in dat rare huis en dan gaan we verder. Naar Étretat.
Zondagmorgen. We zitten even bij McDonalds, mail ophalen, berichtje versturen, en ontdekken dat de Franse McDonalds betere broodjes bij het ontbijt serveert dat bij ons in Nederland. De chocolademelk is zoet, Peet's koffie is lekker. En het internet werkt, anders had je dit berichtje niet gelezen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten