Het is weer maandag, het weekend waarin Hen en ik onze workshop loopmeditatie (deel 2) deden is achter de rug. Het vliegt altijd om, die tai chi weekenden.
Martin Wessels (Chi Choice) geeft de workshops. Die man is een onuitputtelijke bron van informatie en kennis, vergaard dankzij een bewogen leven, hard werken en met plezier en aandacht leven.
Alles wat hij anderen leert komt volgens zijn eigen zeggen ook weer naar hem terug via verhalen wat er met mensen gebeurt als ze gaan oefenen, wat er verandert in hun leven. Het is voor hem een uitdaging om zelfs mensen die niet-zelfgekozen een workshop bij hem volgen (team building etc.) weg te laten gaan met een gevoel dat ze iets geleerd hebben, iets waar ze zelfs de rest van hun leven iets aan kunnen hebben.
Om het maar eens populistisch te zeggen: Martin verlegt een steen.
Als je geïnteresseerd bent moet je zelf maar eens zoeken op het internet. Er is nog steeds een website in de lucht van de grondlegger van de tai chi tao, de inmiddels overleden Jan Kraak, en bovendien vind je er volop informatie over Martin Wessels (Chi Choice), de enige Tai Chi Master die ik gevonden heb die tai chi en qi gong beoefent die zeer heilzaam werkt en les geeft op een manier die niet alleen blijft hangen maar die je ook stimuleert om je verder te ontwikkelen. Bovendien, je kan met Martin ook nog eens lachen.
Maar goed, de aanleiding van dit blogberichtje is de loopmeditatie. Ik kocht namelijk om mee te kunnen doen nieuwe schoenen. Weer thuis besefte ik dat ik nu echt wat oude schoenen moest weggooien. De nieuwe passen namelijk niet meer in de kast. Drie paar oude schoenen stonden al op de nominatie om weggegooid te worden. Vorige week nog stond ik met die oude, soms door de schoenmaker herstelde schoenen in mijn handen, de vuilnisbak gaapte met open deksel een metertje van me vandaan. Maar ik kon ze niet weggooien. Ze stonden pal voor mijn neus, de versleten Lowa's en de Wolky's. Het zachte binnenleer van de ene, de soepele ingelopen leren banden van de ander. Maar versleten.
Wat me weerhield om ze weg te gooien? Tja, het enige wat ik kan bedenken is dat ik ben opgegroeid net na de oorlog. Niets wat bij ons thuis OOIT nog eens gebruikt kon worden mocht weggegooid. Mijn vader had af en toe van die momenten dat hij het halve huis naar de stort bracht, behalve zijn overtollige gereedschap, zijn moertjes en boutjes en honderdduizend kistjes met nippeltjes en ringetjes. Die bracht ik jaren nadat hij was overleden naar de stort. Karrenvrachten vol. Het zuinig zijn en bewaren zit dus van twee kanten in mijn genen.
Maar behalve dat ik deze opvoeding heb genoten komt er ook nog bij dat ik in de loop der jaren een enorme hekel heb gekregen aan de wegwerp-maatschappij. Het kopen en niet gebruiken, weer wegdoen. De winkels die volstaan met goedkope rommel die in China is geproduceerd. Het ontgaat me niet dat de wereld zwaar gebukt gaat, misschien zelfs ten onder gaat dankzij ons consumptieve gedrag. En ik doe er aan mee. Niet zo heel erg, maar toch. Dus dacht ik vanmorgen, loopmeditaties leren is heilzaam, maar als ik alles wat ik daarbij aan ruimte in mijn hoofd creëer niet vertaal naar verandering, naar ruimte in mijn leven, is mijns inziens alle moeite zinloos.
Ik haalde alle schoenen die ik bezat bij elkaar, uit de schoenenkast, de rondslingerende, ook die die ik in de tuin aandoe (lekke laarzen), sorteerde ze, pakte de stofzuiger voor het zand op de bodem van de kast, sopte de planken. Toen bekeek ik alle schoenen die ik netjes op een rijtje had gezet. Het platteland en het hebben van honden dirigeert mijn schoenenkeuze, vrijwel alle schoenen die ik heb zijn geschikt om te werken, wandelen. Of om tai chi te beoefenen.
Achter me gooide ik de schoenen die ik wilde weggooien. Echt. De sandalen waarvan de zolen het dit weekend begaven gooide ik er bovenop. De vuilnisbak ging open ...... en hoppa. Verbaasd stond ik nog even in de vuilnisbak te kijken, het bleek namelijk helemaal zo moeilijk niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten