Het bronnenbad.

Terwijl ik in het bubbelbad hang dat midden in het bronnenbad gesitueerd is, die vreemde mengeling van metaalgeuren en zout opsnuif, mijn vermoeide hoofd voorzichtig losrol, me heen en weer laat schudden door de kracht van het water, zie ik dat een heel, echt heeeel oude vrouw geholpen wordt om tegen de druk van het fors bubbelende water het bubbelbad in te komen. Een ook al wat oudere vrouw helpt haar, trekt haar aan de hand vooruit. Het lijkt hen zwaar te vallen om door het water te waden. De oudste vrouw reikt met onzekere arm, raakt het stenen muurtje van het bubbelbad even aan, glipt weg maar weer reikt ze, grijpt, en dan trekt ze zich het bubbelbad in. Dan pas laat de andere vrouw los, drijft weg in het rustige omringende water om met een andere vrouw bij de massagestralen aan de rand van het kuurbad te gaan staan.

De oude vrouw en ik zijn de enige mensen die nu samen in het gebruis hangen. Een geur van oude mensen, muffe huizen komt boven de toch sterke geur van het bad uit. Ik kijk naar mijn buurvrouw, zie tussen haar oogleden fletse ogen die ooit blauw zijn geweest. De vrouw is erg oud, haar huid is grauw en zit vol ouderdomsvlekken, haar haren vertonen bizar genoeg toch nog wat zwart. 

Ik denk aan mijn moeder, zou ik het aandurven om haar hierheen mee te nemen? Die broze oudheid maakt me opeens droef, maar de vrouw naast me glimlacht met gele oude tanden en zegt voor zich uit terwijl ze zich aan de rand vastklampt: ah wat heerlijk, wat heerlijk. De geur van muf en oud is nu weggebubbeld. Dan zie ik dat haar te oude badpak de rek heeft verloren en het gebubbel slaat luchtbellen in de versleten stof waardoor ze er wat bloter bij komt te zitten dan de bedoeling is. 

Dan komt de vrouw die haar het bad in geholpen heeft terug en werkt zich nu ook het bubbelbad in. Ik schuif een beetje op, schat haar in het voorbijgaan rond de 65 en ik begrijp uit het gesprek dat de oude vrouw naast me haar moeder is. Er komt nog een vrouw bij, aha, het zijn vast twee zussen die met hun moeder samen zijn. Ze praten niet hard, maar toch wat te druk naar mijn zin, ik zie ze lachen, in de luchtbellen prikken van het badpak van hun moeder, ze zeggen plagerig: wat heb je nou daar? Het gebubbel word ik zat. Ik laat de stenen rand los en het bruisende water drukt me terug door de opening, ik draai me op mijn rug, laat me meenemen door de stroom en dobber het rustige water van het omringende bad in. Ik ga bij de masserende waterstralen staan, zwaai even naar een van de stellen die vandaag hier in het omliggende park van het kuuroord bij mij wat tai chi oefeningen hebben gedaan.

Terwijl ik mijn voetzolen voor een van de waterstralen hou hoor ik achter me heftig geplons en als ik omkijk zie ik nog net de oude vrouw boven water gehesen worden door een van de dochters. Ze grijpen haar vast, houden haar boven water, vragen onthutst: “ma, wat doe je nou?” en “wat gebeurde er?”, half lachend, verbaasd.

Ondertussen snakt de oude vrouw naar adem, haar grijszwarte haren liggen glad en vol water over haar gezicht en belemmeren haar ademhaling en ze strijkt de haren van haar gezicht, haar ogen dicht, haar mond afwisselend opengesperd en blazend, zich tegelijkertijd met een andere hand weer vastklampend aan de betegelde rand. Ze kan niets zeggen, hoest benauwd, haalt moeizaam adem. Iedereen in het omringende bad kijkt naar het tafereel, ik sla van de weeromstuit een massagestraal over, sta in de startblokken om hulp te halen. Wat gebeurde er nou ma, herhaalt een van de vrouwen.

Ik was opeens weg ..... ging onderuit ..... mijn voeten, mijn voeten zaten vast ..... geen lucht meer, hapt de oude vrouw. Haar dochters blijven een beetje lacherig doen, maar de oude vrouw schudt nee voor zoveel opgelegde ‘er is niks aan de hand-vrolijkheid’, zegt: ik wil eruit. Het lijkt of de dochters dat nog niet willen, ze kunnen nog zo’n tien minuten voordat de dertig minuten die je maximaal in het bad mag doorbrengen zijn verstreken, maar moeder dringt aan: ik wil er uit. Nog zie ik geen beweging in de dames, een oude hand komt boven en maakt grijpbewegingen in de richting van de onderbreking van de rand van het bubbelbad: eruit. Ik krijg medelijden met die oude vrouw, waarom luisteren die dochters niet direct verdomme. Nu begint de vrouw zich een weg te banen door de krachtige bubbels heen en ze helpen haar goddank direct. Langzaam vertrekken ze, hangen dan nog even in de rustige luwte aan de rand van het kuurbad en bewegen zich dan heel rustig naar de brede stenen trap die uitkomt in het gebouw van het kuuroord.

Ik wil het bad ook uit, laat me naar de trap drijven. Als ik de trap oploop zie ik dat de dames net de trap hebben bestegen, hun moeder helpen, haar een badhanddoek omslaan. Ze staan daar heel stil, zeggen niets.