Het kan Jip niks schelen dat het net nog goot van de regen. NU schijnt namelijk de zon.
Als ik Davo en Jip naar buiten laat wordt er eerst een knetterhard inspectierondje in de tuin gerend, niet door Davo, die kijkt me aan en wacht op wat lekkers. Als ik tevoorschijn kom met de pensstaafjes wordt Jip weer helemaal dol, ditmaal moeten er blijdschapsrondjes door de tuin gerend worden. Het gras vliegt om onze oren. Davo staat wat opzij (uit de gevarenzône) en kauwt op zijn pensstaafje. Jip niet, die laat altijd direct zijn staafje vallen en rent rent rent eerst, anders knapt hij uit zijn voegen van blijdschap.
Soms, zoals vandaag, stopt hij te laat met blij rondrennen en is zijn pensstaafje opeens op miraculeuze wijze verdwenen. Even staart hij in het gras, snuffelt nog eens. Nee, niks. Jip zou Jip niet zijn als hij er mee zat. Hij voelt de zon en ploft intens tevreden in het natte gras neer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten