Ik had het al eens wat terloops boven een stukje gezet, ik ben mijn poezie-album kwijt. Mijn vader en moeder schreven er in, de opa's en oma's, mijn zusjes, virendinnetjes, en veel later ook mijn beste vriendin Marrie. Ze plakte er zelfs haar klavertje vier bij, dat ze ooit gezocht en gevonden had.
En je gelooft het niet, maar ik lig er soms wakker van, en dat terwijl ik donders goed besef dat er veel ergere dingen zijn dan zo'n album kwijt te zijn.
Soms laat ik een hele zooi ellende de revue passeren om het verlies van het boekje te relativeren: stel dat mijn huis was afgebrand, stel dat je ziek was en afscheid van alles moest nemen (de ergste), stel dat je je hond of kat kwijt zou zijn, en zo kan ik nog wel honderden dingen verzinnen. Dit allemaal realiserend vraag ik me af waarom ik toch zo van slag ben (en boos op mezelf ben).
Als jullie het weten ... ik hoor het graag.
Dit poezie-album was niet alleen, het zat in een koffertje dat ik al mijn hele leven koester, een soort "kinderkoffertje" van bruin karton dat bij opa en oma Schot vandaan kwam nadat de laatste van de twee was overleden. Ik bewaarde daar altijd mijn kostbaarheden in, zilveren munten en grote koperen herdenkingsmunten, een kaart met (voorgedrukte) handtekeningen van de Beatles (ik had hen op veertien of vijftien-jarige leeftijd geschreven hoe verliefd ik was op hen en hun reactie was zo'n lullige kaart), mijn schoolrapporten, een persoonsbewijs van mama uit de oorlog, een briefje van mijn vader, en behalve het poezie-album ongetwijfeld nog wel wat meer dingetjes die ik niet kwijt wilde raken.
De ironie van alles is, ik ben een verzamelaar, mijn huis staat vol met spullen die ik eigenlijk niet nodig heb, en ik heb de eigenaardige gewoonte om bij een supermarkt veel boodschappen met twee tegelijk te kopen. Daar vecht ik tegen want het is niet handig om tweemaal een baal hondenvoer te kopen bijvoorbeeld.
Soms valt het me op als ik naar de voorbijglijdende band kijk in de supermarkt, tussen de groente en het fruit zie ik de tweelingen terug: twee dozen kleenex, twee blikjes hondenvoer, twee pakjes boursin, twee blikken bruine bonen, twee pakjes boter.
Af en toe zie ik op de tv mensen die Echt verzamelaar zijn, die via een smal paadje tussen de plafondhoge stapels rotzooi doorschuiven om een andere kamer in hun huis te bereiken. Zo erg is het bij mij niet, integendeel, af en toe heb ik flinke opruimwoede en sleep ik van alles het huis uit om naar de kringloop te brengen.
Voelt u het al aankomen?
Het ging zo. Het koffertje stond samen met mijn boeken in een grote metalen stellingkast in mijn atelier en er moest een nieuwe vloer gelegd worden. De kast haalde ik leeg en ik liep van hot naar haar met al die spullen totdat ik wat slimmer te werk ging en de spullen in dozen ging doen, en boven zette, maar ik zette ook dozen neer voor de spullen die naar de kringloop moesten.
Af en toe ging ik naar de kringloop, zag ik dozen bij elkaar staan ...... ik heb de verkeerde doos meegenomen. En een tijdlang wist ik dat niet.
Het heeft allemaal erg lang geduurd voordat ik mijn boeken weer tevoorschijn kon halen, maar wat niet tevoorschijn kwam en waar ik het meest naar uitkeek: het koffertje. Ik miste het natuurlijk al een tijd, maar ik suste mezelf met de gedachte dat ik het vast bij de boeken .... of in de dozen boven ... etc. Ik kon dan ook niet wachten om alle boeken in mijn nieuwe kast te zetten, maar hoezeer ik ook dozen leeghaalde, het koffertje kwam niet tevoorschijn. En ondanks dat er even wat hoop oplaait en ik naar zolder loop om daar te merken dat ik uiteraard ook daar al heb gekeken, moet ik dan ook aan mezelf toegeven dat het koffertje verloren is gegaan. Dat is stap 1: erkennen. Het feit dat ik erover schrijf helpt misschien ook.
Ik heb nog op internet gekeken: Moeite met Loslaten! Hier vind ik geen soulaas, het gaat allemaal over vergeven en loslaten van relaties en mensen. Is er dan verder niemand op de hele wereld die moeite heeft met het verlies, het "loslaten" van haar poezie-album?
Foto: een poezie-album van het internet, vast van iemand met een wat ordelijker bestaan:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten