Het ging de laatste tijd niet zo goed met mijn moeder, maar kijk, ze eet beter en heeft duidelijk weer wat plezier in het leven. En wij doen allemaal ons uiterste best om haar leven te veraangenamen. Want oud worden willen we allemaal, maar oud zijn is niet leuk. Mijn moeders eigen woorden.
Toch, omdat ze de laatste tijd zo minnetjes was leek het me twee weken geleden de hoogste tijd om een invalidenparkeerkaart aan te vragen. Tot nu toe was mijn moeder goed, en wij reden haar altijd, maar mijn moeder is èn een stuk slechter qua gezondheid geworden, en wij (haar kinderen) worden ook een daagje ouder. We regelen haar vervoer tot nu toe zo: ik (of iemand anders van mijn familie) breng mijn moeder naar de dichtstbijzijnde ingang van bibliotheek, ziekenhuis, wat dan ook, haal de rollator uit de auto, help mijn moeder met uitstappen, en parkeer dan moeder met rollator ergens op de stoep of breng haar even naar de ingang.
Daarna ga ik mijn auto ergens parkeren, en dat is soms best ver. Mijn moeder staat al die tijd uit te waaien op de stoep of wacht ergens in een hal. Mijn moeder, 88 jaar oud. Dat moet anders.
Een invalidenparkeerkaart maakt het mogelijk dat we haar niet meer zo ergens achter hoeven te laten. Dat was bijvoorbeeld handig geweest toen we twee weken geleden die kaart gingen aanvragen bij het gemeentehuis. Mijn moeder moest eerst ergens foto's maken zodat ze gelijk een 'paspoort' kon aanvragen, dat deden we in de buurt van het gemeentehuis, daarna ging ma ergens in het gemeentehuis zitten terwijl ik aan de balie aan het steggelen was om de aanvraag rond te krijgen.
De ambtelijke molens wilden niet op gang komen. We moesten een andere volgorde nemen. 'Eerst naar de huisarts!' zei de ambtenaar streng. Dat verdomde ik, een extra route, waarom? Omdat ik anders mijn geld voor de aanvrage kwijt kon zijn indien de huisarts achteraf niet achter de aanvraag stond, was het antwoord. Ik stond erop om de aanvrage NU te doen, zonder goedkeuring van de huisarts, dus ik zei vrolijk : 'dat risico nemen we'. Mopperend dat het geen doen was en zeker niet gebruikelijk voldeed ze aan mijn verzoek, ik betaalde. Inmiddels was ma te moe om te lopen, zij bleef in de hal zitten terwijl ik naar het parkeerterrein liep. Binnen tien minuten was ik terug met de auto, maar mijn moeder had het niet voor elkaar gekregen om zelfstandig naar de uitgang te lopen, zo'n tien, misschien vijftien meter. Ik parkeerde de auto illegaal op een invalidenparkeerplaats en liep de hal in, waar ze nog steeds op dezelfde manier zat.
Thuisgekomen belde ik de artsassistente van mijn moeders arts, en die verzekerde me dat de gemeente verkeerde informatie had gegeven, het was helemaal niet nodig om eerst met een verzoek naar de huisarts te komen! Het verwijzen naar huisarts en longarts zoals ik op de aanvrage had gedaan was voldoende.
Gisteren viel er een brief in de bus, van de hulpverleningsdienst Groningen. Het was niet de verwachte invalidenparkeerkaart maar een oproep voor een keuring.
Ik belde op want ik kon niet geloven dat ze iemand van 88 jaar voor een keuring naar Groningen roepen. Maar het was echt zo. Ik werd natuurlijk een paar keer doorverbonden, lastig geval, sprak met iemand die eerst haar naam niet zei, en op mijn vraag hoe ze heette wat weifelend zei: Yvon. Yvon zonder achternaam. Ze was slim, want ze gaf me een dode mus waar ik aanvankelijk nog blij mee was ook: ik moest de gemeente bellen en die kon de aanvrage voor de keuring intrekken en de parkeerkaart alsnog verstrekken. De afspraak liet ze alvast vervallen want die was toch op een voor iedereen onmogelijke dag/tijdstip.
Direct belde ik de gemeente maar kreeg nul op het request. Volgens de gemeente Veendam heeft de GGD-medewerkster me iets verteld wat niet waar is, want de keuring is wettelijk verplicht. Uitzonderingen worden niet gemaakt, ook niet voor heel oude mensen. En de keuringsarts van de GGD zit alleen maar in Groningen. Ze opperde ook nog dat er vaak misbruik van de regeling wordt gemaakt. Misbruik door 88-jarigen? vroeg ik. Het maakte allemaal niks uit. Voor Veendam is de zaak klaar, maar de ambtenaar wilde van me af en stelde voor even met haar collega te gaan overleggen, en dan zou ze me terugbellen. Dat moet ze dus nog steeds doen.
Inmiddels woedde er een onmachtige storm door me heen, even kwam er zelfs begrip voor bommenleggers en brandstichters in me op, ook omdat ik vanmorgen weer getuige was geweest hoe moe mijn moeder is als ze alleen maar gedoucht heeft, ze trilde op haar benen, en dan willen ze dat zo'n oud mens naar Groningen komt voor een medisch onderzoek!
Een paar diepe ademhalingen kalmeerden me een beetje. Ik belde de GGD weer op, om een andere afspraak te maken, want de ambtelijke molens zijn niet te bevechten. Ze zijn alleen maar goed om je bloeddruk te verhogen.
Ik kreeg een van de dames aan de lijn die wel zo fatsoenlijk was geweest om direct haar naam te noemen, ze herkende me. Een aardige mevrouw trouwens. Nee, er zat geen arts van de GGD dichter in de buurt voor ons, nee, er was geen parkeergelegenheid voor de deur (de mensen zetten hun auto in de parkeergarage van het UMCG), nee, geen idee hoe mensen dat doen als ze met een hoogbejaarde komen, misschien met een taxi?, ja, ze kon wel een nieuwe afspraak voor me maken op een tijdstip dat beter geschikt was.
'Doe dat dan maar' hoorde ik mezelf zeggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten