Voeten.

Mijn moeder heeft een zere voet, en haar been tintelt. Een afspraak gemaakt bij de voetenman. Vanmiddag moesten we er zijn, Tomtom bracht ons. De auto parkeerden we net om de hoek, naast een schutting waarachter een hond met een diepe bas blaft.

De deur zwaaide open en de dikke lucht van een huis waarin veel gerookt wordt kwam ons tegemoet. Ik hoestte, ma niet, die schoof al achter de voetenman aan naar zijn praktijkruimte.

De schoenen gingen uit, ma vertelde waar ze last van had. De voetenman vroeg hoe oud ma is, ben je echt van 1923? Jeetje, hij tikt op zijn computerscherm, dacht dat hij het jaartal verkeerd had ingevoerd.

Ma pocht een beetje dat ze tien jaar geleden nog 10 a 15 kilometer kon lopen, maar dat het nu lijkt of ze op een bult loopt. Met haar linkervoet dan, de rechtervoet vindt ze prima.

De voetenman legt uit dat een mens bij zijn geboorte veel vet heeft, ook onder de voet waardoor het loopvlak groter wordt. Bij het ouder worden verdwijnt het vet, "dat souperen we op" zegt hij bijna vrolijk. Hij voelt onder ma's voet, "ja, dun", is zijn conclusie. Ook ik voel, aangespoord door hem, even aan ma's voet. Gladde dunne huid, verkleurde slecht doorbloede tenen. Onder de voorvoet voel ik een harde bult, de botjes.

Dan wordt er een scan van ma's voeten gemaakt, ze moet twee treedjes naar boven, dan op een glazen plaat staan. Aan weerszijden van het plateau waar ze op staat is een railing, waar ze zich continu aan vasthoudt. "Ogen dicht", anders krijgen we las-ogen. Het bromt en even licht het op, terwijl de machine zijn werk doet. Wat later mag ma weer naar haar stoeltje en zie ik haar gegevens verschijnen in groen, geel en rood op het computerscherm, rood zijn de drukpunten, en dat zijn er veel.

Hij vertelt dat hijzelf, ondanks dat hij 28 jaar jonger is dan ma, geen vijf kilometer meer kan lopen, "te zwaar, diabetes" zegt hij, terwijl hij even op zijn buik klopt. Zijn gewicht is hij letterlijk "te lijf" gegaan, hij noemt een reeks namen op, van HerbaLife tot Sonja Bakker. Niets heeft geholpen.

Ik, altijd bemoeizuchtig als het op voeding aankomt zeg: eet je teveel koolhydraten? of varkensvlees misschien? Hij knikt, vlees. Hij vertelt over het ziekteproces van zijn vrouw, kijkt me aan met een blik dat ik toch weet dat ze ziek is? En ja, ik wist het. Opeens zegt hij: we denken erover om helemaal met vlees te stoppen. Even kijkt hij op van zijn werk, inmiddels heeft hij van ma een voetafdruk gemaakt door haar in een platte doos te laten stappen waar stevig schuim inzit, en vervolgt: ik vind vlees lekker, maar we willen het helemaal uit ons menu schrappen, en niet eens vanwege te zwaar zijn of zo, maar .... (hij pauzeert even), waar halen we het recht vandaan?

Ik knik, ik begrijp wat hij bedoelt. We kijken elkaar aan. Hij, kleine blauwe ogen, blonde haren, een oorringetje in, met de dozen in zijn handen waarin mijn moeders voetafdruk.

Ooit studeerde hij filosofie en hij denkt graag over de dingen na, en er zijn een hoop dingen die hem dwars zitten, ook simpele. Waarom een man, die een stoeltje voor zijn huis op straat zet om daar zijn krantje te lezen, een boete moet betalen van 180 euro omdat hij gebruik maakte van gemeentegrond. Hij spert zijn ogen wijd open: dat is bijna 400 gulden! Dat is toch volstrekt ..... on.. on on, ja, wat zijn de woorden, ongepast, onwelvoeglijk? In ieder geval, het bedrag staat niet in verhouding tot het "vergrijp". Hij schudt zijn hoofd: "wat een rare wereld, waar mensen in Afrika geen druppel drinkwater hebben, en wij ons toilet doorspoelen met drinkwater".

Ondertussen heeft hij doorgewerkt, af en toe in stilte starend naar het computerscherm, aantekeningen makend, met een balpoint kringetjes zettend op de drukpunten van de voetafdruk. "Je mag je schoenen weer aandoen" (en omdat hij zo'n Amsterdamse tongval heeft verwacht ik half en half dat hij er "schat" achteraan zal zeggen, maar dat doet hij niet).

Ik help ma met haar schoenen, strik de veters niet te strak, doe haar sokjes en haar kleding netjes. Vrijdag zijn de zooltjes klaar.

We geven de voetenman een hand, en ik wens hem sterkte met het ziekteproces van zijn vrouw. Dan gaan we, hij houdt de deur voor ons open en zegt: "het was me een waar genoegen, en dat meen ik". Ik zeg dank je wel en tot ziens. Ma neemt moeizaam het trapje naar beneden, mijn arm neemt ze aan maar ik voel haar gewicht totaal niet.

Gearmd lopen we naar de auto, de deur van de schutting staat open en ik zie een beklinkerde tuin, waarin een stukje is afgezet met een halve schutting, waarover een grote bruine vechthond hangt. Even schrik ik, dan ontspan ik door iets te fluiten, wat de aandacht trekt van een getatoueerde man die ook in die tuin is, even onze kant op kijkt. Ik groet, hij groet terug. Dan help ik ma in de auto en zeg: zo, en nu gaan we een tv-tje voor in uw slaapkamer kopen. En dat hebben we gedaan.