Spoorwegovergang Zevenbergen.

Een vader op zijn brommer, zijn dochtertje achterop, voetjes op de beugeltjes, armen om pa heengeslagen. 1958? 1959? Was het mooi weer? Of juist slecht? Waar dacht pa aan? Was het zomer of winter? Droegen ze in die tijd helmen? Ik weet het niet. Wel weet ik dat ze naar de Efteling waren geweest, dat de vader om de beurt zijn kinderen mee nam op de brommer voor een daagje uit, en vandaag was dat Ria.

En zij, had ze haar wang op haar vaders rug terwijl ze daar reden? Keek ze naar de voorbijgaande huizen, de tuinen, de tuinderijen? Om haar hoofd het suizen van de wind, het knetterende lawaai van de Berini? Hoorde zij misschien wel het belsignaal van de onbeveiligde spoorwegovergang naderbij komen en toen .... knal ? Ze kan het niet meer vertellen, want ze is dood. Nee, ze stierf niet toen, ze kreeg nog een heel leven, kreeg kinderen en kleinkinderen.

Hij zag de trein in ieder geval niet aankomen, zag de rode lampen niet, hoorde de bellen niet rinkelen. Wat hij zich later nog herinnerde was een enorme klap, het neerkomen naast de treinrails, het krijsende geluid van ijzer op ijzer pal naast zijn hoofd omdat de machinist vol aan de remmen trok. Hij keek om zich heen en zag zijn dochter niet, dacht op dat verschrikkelijke ogenblik dat ze onder de trein moest zijn gekomen.

Dit was een van de verhalen die mijn toenmalige schoonvader vertelde. Hij links aan de tafel, ik rechts van hem, beiden telkens naar buiten kijkend. Mijn schoonmoeder ergens in de keuken, mijn man iets lezend op de bank, die kende het verhaal al.

Mijn schoonvader keek me aan, vroeg of ik me kon voorstellen hoe het voor hem was toen hij zijn dochtertje niet naast hem zag terwijl die trein, wielen vlak naast zijn hoofd denderend, piepend en krijsend afremde. Hoe onthutst en blij hij was toen bleek dat zijn dochtertje aan de andere kant van de rails lag, met een gecompliceerde beenbreuk, maar verder oke. Nee, dat kon ik me niet voorstellen.

Hij reikte naar zijn portemonnaie, die in zijn kontzak zat en haalde er een vergeeld klein krantenberichtje uit. Hij legde het op tafel, streek er met zijn handen over om de kreukels eruit te halen en gaf het aan me om te lezen.