Zondag.

Er zitten zoveel plannen en verhalen in mijn hoofd dat ik vastloop, niet weet wat te schrijven. Het wordt een brij. In de bibliotheek zie ik de enorme rijen boeken van auteurs die het wel voor elkaar krijgen. Maar, er staan ook erg veel monsters in de bibliotheek. Zonde van je tijd om ze te lezen. Graag zou ik in die boeken waar ik wel aan ben begonnen, maar waar de teleurstelling al snel toesloeg, een briefje verstoppen: "niet lezen, rotzooi!". Zonde van papier en tijd.

Jammer genoeg zijn er geen mogelijkheden bij de bibliotheek om in de computer bij te houden welke boeken je hebt gelezen, ze te beoordelen en ze aan te raden aan mensen die van dezelfde soort boeken houden. Je kunt niet eens terugkijken welke boeken je allemaal al geleend hebt en dat in het computertijdperk.

Maar wat wilde ik zelf schrijven? Over het schelpenpad waar ik zo graag met Freddie liep, waar, toen ik hier kwam wonen, nog zoetwatermosselen in de sloot leefden. Tegenwoordig schrapen ze zo rigoureus al het leven uit de (verbrede) sloot dat er geen leven meer in zit. Het schelpenpad, deels route van de NAP-fietsroute van de ANWB notabene, wordt jaarlijks door het waterschap verrot gereden bij het schoonmaken van de sloten. En erger, al het leven dat in de sloot zit wordt vernield. Nu heb ik niet veel verstand van planten en bloemen, maar pinksterbloemen afmaaien? De sloot reduceren tot een afvoerputje en spoelwater voor de giftankvullende boeren? Shame on you!

Zo las ik laatst een stukje van Koos Dijksterhuis in de Trouw, hij liep langs een ecologisch aangelegd gebiedje en zag tot zijn verbijstering een maaier over planten, maar ook over de nesten met eieren heen raggen. Alles kapot.

Het maaien van de bermen wordt vaak uitbesteed aan loonbedrijven, en kan je hen kwalijk nemen dat ze hun werk verrichten?

Ik neem het de gemeentes wel kwalijk trouwens, dat zijn de opdrachtgevers die totaal geen voeling meer hebben met de natuur.

Zo ook is mijn geliefde schelpenpad een stiefkind van de gemeente. Het herstellen van het schelpenpad wordt steevast gevolgd door de alles weer vernielende maaiers. Goed teamwork zullen we maar zeggen.

Nee, laat ik maar niks meer schrijven over het schelpenpad, het was van Freddie en mij, en Freddie ligt al drie jaar begraven in de tuin. Zal ik schrijven over de arme muizen die genadeloos door mijn kat worden omgebracht? Nee, vind ik zielig. Of over het graan dat weer zo prachtig is, zelfs al is de lucht dik van de grijze wolken? Of over de pluimhortensia, die Maartje zo mooi vindt, en die vanmorgen, ondanks de dikke grijze lucht, heel even in de zon werd gezet?

Ja, dat is het, vandaag zijn woorden gewoon niet nodig.