De wekker gaat vroeg. Mijn liefjes Davo en Jippie zijn al opgehaald, ik kan met een gerust hart een daagje op stap.
Ik loop in alle vroegte naar het huis van mijn moeder, waar ik mijn zus vindt die de auto al volpropt met tassen, rollator. Dan wachten we op "de zorg", die elke dag mijn 88-jarige moeder bezoekt en helpt. Driemaal heeft mijn moeder deze week gevraagd of ze op vrijdag vroeg willen komen. Maar ze komen niet. Wij wachten ongeduldig, we moeten een trein halen in Assen, mijn moeder strijkt nerveus over haar armen, benen, frummelt aan haar tasje, neemt kleine slokjes thee.
Dan gaat mijn moeder zelf naar de badkamer, nee, van ons wil ze geen hulp.
Het is rustig op de weg en we zijn op tijd, zetten ma bij de trein en rijden dan naar de dichtsbijzijnde parkeerplaats, een paar minuten lopen van het station.
Vorige week stonden we ook op deze parkeerplaats, onze tassen uit de achterbak halend, en zei ik tegen mijn zus: hoe werkt dat met die treinkaartjes (goedkope aanbieding via de Hema), moeten we die laten afstempelen of staan ze gewoon op datum?
'Dat weet ik niet' zei mijn zus toen, 'jij heb toch de kaartjes uitgeprint'? Kortom, een misverstand waar we toen niet, maar nu wel om kunnen lachen.
Vorige week overlegden we even, en stapten direct weer in, werd het een daagje gewoon met de auto naar Leeuwarden en Heerenveen. Ditmaal zitten de kaartjes veilig in de tas. We laten de auto op de parkeerplaats achter en lopen naar het station.
In de trein is het druk, we kunnen niet bij elkaar zitten. Wat stoelen verderop zie ik dat mijn zus een plaatsje heeft gevonden en tegenover mij zit mijn moeder, en naast me twee jonge vrouwen, rond de 20, die enorme rolkoffers voor hun stoel hebben gezet, zodat ze met hun benen naast en over hun koffers moeten zitten.
Ze praten hard, net als veel mensen, de herrie van de intercity overstemmend. Onze bescheiden stemmen vallen in het niet, ma en ik buigen telkens voorover om wat tegen elkaar te kunnen zeggen (ma grinnikend, in reactie op dat ik gisteren nog zei dat Groningers met zulke harde stemmen praten: 'er zitten veel Groningers in de trein').
De jonge vrouwen rusten ontspannen tegen de rugleuning, allebei hun smartphone in de hand die regelmatig wordt bekeken. Omdat ze zo hard praten leren we van alles van ze. Het zijn vriendinnen, wat ik al aan hun kleding had gezien: beiden een grijs leren jasje, een opzettelijk versleten spijkerbroek, zwarte bloesjes. Ze moeten naar Rotterdam, zijn op weg naar Parijs, komen beiden van gescheiden ouders, een van hen heeft twee paarden, en ze lijken wat zenuwachtig maar ze klinken wereldwijs en cool door hun verhalen over jongens en uitgaan, en van een van hun opmerkingen schiet ik bijna in de lach: 'naar Siddeburen geweest, vet aan de martini's'.
Hoe cool is dat? Siddeburen!
Als er ver voor Amersfoort al omgeroepen wordt dat er overgestapt moet worden voor Rotterdam beginnen ze onrustig te worden, een van hen kijkt mij aan en ik zeg: dat geldt voor jullie. Daar schrikken ze een beetje van en ik zeg dat het niet lastig is, dat ze in Utrecht naar het voorste gedeelte van de trein moeten lopen.
Ze zakken weer terug in hun stoel, hun gesprek gaat verder, berichten op hun smartphones worden aan elkaar voorgelezen, ze lachen wat, praten. Het gaat nu over kilo's. Het in mijn ogen nog heel jonge 'meisje' naast me zegt: ik ben na mijn miskraam 10 kg afgevallen. De ander knikt eens, staart met grijze ogen telkens naar buiten waar het landschap, abstract door de regen op de ruiten, grijs met groen voorbijraast.
Het contrast tussen de jonge vrouw tegenover me, slank, glanzende haren, modieus gekleed, en mijn moeder, rood regenjasje, grijze warrige haartjes met een diadeem bij elkaar gehouden, gerimpeld gezicht, en de oude bleekblauwe ogen achter haar wat vuile brillenglazen, is zo groot. Mijn moeder's geest is jong, ze voelt zich niet anders dan op haar achttiende zegt ze geregeld, maar dat weten deze meisjes niet, die zien alleen die oude vrouwen naast hen zitten. Mijn ogen dwalen van de een naar de ander, dan naar buiten, waar de regen begint plaats te maken voor een zonnetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten