Sinterklaas

Jezus, dit was een goeie dag. Het begon al gelijk goed vanmorgen, koud en licht. De zon kwam een beetje aarzelend door, de lucht mooi kleurend. Kleine wolkjes hingen voor mijn mond terwijl ik in alle vroegte Freddie liet plassen. Schreeuwen wilde ik van pure hoop, maar ik deed het niet, ik ging in plaats daarvan nog even terug naar bed, voelde gelukzalig hoe mijn hondje zich onder de dekens tegen mijn knieholtes voegde.

Laat op de dag zat ik op de fiets, richting moeders. In het wegzakkende licht van de avond zag ik mijn geelhouten klompen telkens even oplichten tegen het donkere asfalt (ik dacht aan een zin van Suzanne ...., : het geluid van de dynamo doet me er aan denken dat ik ergens heen ga).
Toen ik de huisdeur van mijn moeder opendeed sloeg de warmte me tegemoet, en ik rook de geur van mandarijnen. Ik stapte de huiskamer in en zag mijn o zo oude moeder rondlopen. Een groot gevoel van geluk vulde mijn ook niet meer zo jonge borst, ik voelde me kind en "alles van toen" voelde nog compleet. Een Echt Sinterklaas en Warme Chocolademelk-gevoel. "He mam" zei ik, "ik krijg toch opeens zo'n blij gevoel, het ruikt zo gezellig en het voelt als vroeger". Ze keek me wat verbaasd aan met die oude ogen, ik zag het, en toch bleef het blije Sinterklaas-gevoel. Ik hielp haar met het een en ander, dronk een kopje thee, en fietste daarna weer naar huis, in het donker nu, mijn klompen vrijwel onzichtbaar malend op de pedalen, mijn hart blij en licht fladderend in mijn borst.

Hond

Mijn beste vriend, warm ligt hij naast me op de bank. Hij slaapt, ik typ. Grijs ligt zijn spitse schedel op de rode deken, een oor ligt netjes naar achteren op de hals gevouwen, het andere oortje ligt wat slordig tegen het kussen. Fred ademt regelmatig, diep. Mijn ogen tasten zijn lijf af, en ik denk terug aan de tijd dat hij jong en sterk was, dat hij soms omviel van enthousiasme en pure gekte, zoals hij nu omvalt als hij zich gewoon uitschudt, maar nu van pure ouderdomswiebeligheid. Opeens denk ik aan de rozenblaadjes die ik zag liggen op het terras en mijn gedachten dwalen naar tijden en plekken waar ik eigenlijk niet wil zijn. Ik leg mijn hand op Fred's ribben en ben weer terug, hij schrikt wakker en even voel ik een raar schokje, dan ademt hij weer rustig verder. Scherp liggen de ribben onder het dunne fijne vel. Ik voel het hart kloppen, rustig, met af en toe een extraatje. Sterk voelt dat hart. Ik weet dat hij met rust gelaten wil worden, maar toch .... ik kan het niet laten, bijna automatisch streel ik het tere plekje waaronder zijn hart zichtbaar klopt, en bizar genoeg voel ik mijn eigen hart even overslaan. Ik stop met strelen en onder mijn stilliggende hand voel ik Fred's hart opeens heel snel kloppen, ik zie dat hij een oogje open heeft en naar me kijkt. Zo staren we elkaar even aan. Met tegenzin laat ik hem los. Hij rekt zich traag uit, zucht diep en legt zijn hoofd weer neer.

Zwaan

Ank huilt spontaan als ze zwanen ziet vliegen, zo ontroerd raakt ze alleen al van het aanschouwen van deze dieren. Kijk, dat begrijp ik. De rest van alles wat ik op deze avond eerder schreef, de boosheid tegen de mensch, wil ik vergeten.