Ze vroegen ons gisteren of we kwamen eten, de "buren" die eigenlijk geen buren zijn maar even verderop wonen. Ook zij hebben honden, eten vegetarisch, en verbouwen een huis. Dat schept een band, vooral de hondjes en de liefde voor dieren.
We kwamen er rond vijf. Het huis is erg gezellig, alles rook naar eten, honden kwispelden, de houtkachel brandde, en de wijn werd ingeschonken. Ondertussen praatten we wat we zo de afgelopen weken hadden meegemaakt. Verbouwing, werk, last van bladblazers en hardrijders, hun kinderen. Ik sprak niet over familie, want het zijn moeilijke dagen en ik schoot al vol toen ik, lopend naar het huis van de buren, wat Oekraïners tegen kwam: op hun gezichten zorg en leed, maar vriendelijk groetend, wat me ineens finaal emotioneel vloerde.
Bij de buren werkten de blije staarten van de honden en de omhelzende armen van de buren vrijwel direct alle sombere gedachten de deur uit. Ik dronk wel iets meer dan normaal, en at de heerlijke maaltijd. Het toetje blies me helemaal omver: Eton Mess! Luchtig, fruit, knapperige koekjes erin, heeeeerrrrlijk. Ik voelde me in alle opzichten verwend, maar toen zette "de buurvrouw" ook nog een heerlijke koffie en een schaal met oliebollen op tafel! En dat op 3 februari! Ze was er speciaal voor naar Duitsland gereden, waar de Aldi ze verkoopt. Ze had onthouden dat ik had verteld dat oud en nieuw voor mij niet echt was, het oude jaar niet was afgesloten, als ik geen oliebollen had gegeten. Dat was dit jaar zo. Omstandigheden: mijn zus opeens het ziekenhuis in, geen kerstviering met de familie, een teruggetrokken oud en nieuw vanwege bange huisdieren, geen oliebollen bij zus en zwager gegeten. Ook de buren hadden zich tegen het vuurwerk moeten verschansen met hun bange huisdieren, dus we begrepen elkaar volkomen.
Nu maakten onze buren dit missen van oud en nieuw in een klap goed. Bovendien vertelden ze dat ze deze week kwamen helpen met onze verbouwing. Kortom, ik ging in een meer dan dankbare stemming naar huis.
En toen werd het ochtend. 4 februari. De geboortedag van Raymond.
Zondag 4 februari 2024.
Er vallen zonnestralen door het dikke wolkendek: Ray. Licht. Zon. Raymond. Hij zou jarig zijn vandaag, we zouden hem plagen, vragen wanneer we hem weer zouden zien. Hij zou vast bij zijn vriendin zijn, iets leuks doen voor zijn verjaardag …..Maar we zien hem niet meer, tenminste, wel in de zonnestralen, maar niet lijfelijk.
Ik herinner me zijn kleine lijfje, toen ik hem voor het eerst vasthield. Zo klein, en met een dik oogje waar ik me zorgen over maakte. ‘Nee, niks aan de hand’ zei m’n zus: ‘heeft een beetje klem gezeten bij de bevalling, trekt met een paar dagen weg’.
Op dat moment voelde ik dat ik niet geschapen was voor het moederschap, de liefde deed te zeer, kijkend naar dit zo kwetsbare wezentje. Het was waar, het dikke oogje was binnen no-time weer oke, en Raymond groeide op tot een blije kleuter, jongetje, met de mooiste ogen van de wereld. Natuurlijk kon hij ook een klein monstertje zijn, je uitproberen, vaak terwijl hij je aankeek, alsof hij direct het effect wilde zien. Hij groeide op tot een prachtig mens, in alle opzichten. Uiteraard kende ook hij zijn moeilijke momenten. Maar wie kent dat niet? Hij dealde er mee. Hij was nieuwsgierig, onderzoekend, sociaal, slim en hij had een ontwapenend gevoel voor humor. Als Ray je aankeek, dan keek hij naar binnen, vroeg naar je, zoals ook zijn vader altijd deed. Een betere naam kon hij niet hebben, maar dat wist ik nog niet, toen, toen ik dat kleine mannetje, het tweede kindje van Hennie, voor het eerst mocht vasthouden.
