Facebook / blauwe ogen.

Ik heb een raadseltje. Onlangs sloot ik een digitaal abonnement op de Trouw af. Ik kreeg een bevestigingsmail, en eentje waarin artikelen van vandaag stonden, klikte een link aan en er verscheen direct een artikel met onderstaande foto op mijn scherm. Ik keek naar de foto, begreep zonder het artikel te lezen waar het om draaide en dacht: o ja, ik wilde voor oud en nieuw mijn Facebook account de-activeren. Niet om hetgeen ik net gezien had, maar omdat ik Facebook niet gebruik/vertrouw en vanwege een artikel dat ik eerder in de krant had gelezen (en ook deze ). Daar komt bij, ik ben aan het opruimen, alles wat ik al lange tijd niet in handen heb gehad, geen waarde aan hecht, niet naar getaald heb (goeie boeken uitgezonderd) mag weg. Dus ook Facebook. 

Om niet af te dwalen, en omdat ik dat Facebook-account toch al wilde verwijderen las ik het artikel nog niet, vond ik via Google al snel  facebookaccountverwijderen.nl . Handig, en het verwijderen was zo gepiept. Vreemd was, dat alhoewel ik zelden of nooit Facebook heb gebruikt, ik toch een aarzeling voelde, alsof ik een drenkeling was in een enorme zee, en ik allemaal bootjes in de verte zag wegvaren. Een emotie waar Facebook gebruik van maakt (wil u echt al uw vrienden verwijderen?). NEE, dacht ik, IK ben de zee!, WIJ ZIJN DE ZEE! en MIJN ECHTE VRIENDEN weten waar ik ben, en drukte op de knop: verwijderen. Zo, nu veertien dagen niet inloggen of andermans pagina's bekijken want anders ben je automatisch als spijtoptant geregistreerd en word je zo maar weer lid gemaakt. Zonder te vragen of je dat echt wel wil. 

Nu het raadsel. Benieuwd naar de foto die me het laatste zetje had gegeven en benieuwd naar het bijbehorende artikel keerde ik terug naar mijn mail en zocht tussen de binnenkomende post. Niets te vinden. Nou zeg! 

Pas via het zoeken (Google) met de titel die ik boven de foto had zien staan (de blauwe ogen van Facebook) vond ik het artikel terug. Geschreven: 2 juni 2014 ! Mijn abonnement heb ik net afgesloten. Nou, hoe kan dat?
Nog een reden om Facebook-lid af te zijn, niet telkens op het internet te verdwalen (waar ik goed in ben) laat ik het simpel houden, de contacten met vrienden zo persoonlijk mogelijk, het internet is al geheimzinnig en duister genoeg.

Facebooks grote blauwe ogen. (Trouw, Nienke surft). 

Natuurlijk zal Facebook de nieuwe functie voor de app die ze binnenkort lanceren niet misbruiken. Facebook heeft immers het beste met de mensen voor; ze willen alleen maar één groot mondiaal vriendjes-netwerk bouwen. Maar handig is het wel, als je toestemming krijgt van al die wereldwijde vriendjes om mee te luisteren met hun smartphone.

De nieuwe functie is, volgens Facebook, bedacht om statusupdates gemakkelijk te voorzien van extra informatie. Door mee te luisteren kan Facebook herkennen waar je naar luistert of kijkt. Een soort van GPS-tagging, maar dan voor muziek, films en series. De functie wordt alleen geactiveerd als de gebruiker toestemming geeft, benadrukt de sociale netwerksite.

Ras tekenden 550.000 deze week een petitie tegen de nieuwe functie met het argument dat het inbreuk maakt op hun privacy. Facebook, dat al een vies privacy-luchtje om zich heen heeft hangen, reageerde direct: de functie wordt echt alleen geactiveerd met toestemming van de gebruiker en de data wordt niet opgeslagen. Of nee, eigenlijk wordt het wel opgeslagen, maar niet aan profielen gekoppeld en alleen geanonimiseerd in een database gestopt. Misschien privacytechnisch iets milder, maar nog steeds een goudmijntje, want die informatie is grof geld waard voor adverteerders. Nee, Facebook is niet geïnteresseerd in het afluisteren van gesprekken, liet het bedrijf weten.

Strategisch meesterbrein?
Getuigt het lanceren van deze functie van lef, stupiditeit of grootheidswaanzin? Nadat bekend werd dat Facebook miljoenen had gekregen om gegevens door te spelen aan de National Security Agency, iets dat CEO Mark Zuckerberg in eerste instantie ontkende, moet je wel zeer overtuigd zijn van je eigen kracht, wil je een functie lanceren waarmee een mobiele telefoon kan worden afgeluisterd.

'Slechts' 550.000 mensen tekenden de petitie. Dat is relatief weinig, in aanmerking genomen dat Facebook meer dan een miljard gebruikers heeft. Maar het is verklaarbaar uit het feit dat de functie in eerste instantie alleen in de Verenigde Staten beschikbaar zal komen. Is de commotie dan slechts een storm in een glas water of maakt het deel uit van een uitgekiende strategie?

Het lijkt erop dat de strategie voor deze privacygevoelige functie is om het klein te lanceren en het vervolgens langzaam uit te rollen naar de rest van de wereld. Het zou niet voor het eerst zijn dat er met een algemene update opeens een functie beschikbaar is waar je niet om hebt gevraagd. En het zou ook niet voor het eerst zijn dat er in een volgende fase opeens nieuwe gebruiksvoorwaarden zijn waar de gebruikers bijna onopgemerkt mee akkoord gaan. Behalve mooie blauwe ogen heeft Facebook ook een geweldige strategisch brein.

The Big Bang Theory.

Ik ben verslaafd aan The Big Bang. Alle seizoenen heb ik gevolgd. Het is lastig uit te leggen waarom ik het zo leuk vind. Het draait om een groep mensen die niet-populair zijn (nerds met al hun sociale tekortkomingen). Voorspelbare tegenspeler van de nerds is Penny, een blonde mooie meid die met haar daadkracht, humor, luchtigheid en een minimale schoolopleiding de nerds uit hun sociale isolement haalt. In het begin van de serie draaide alles om Penny, later kwamen er meer vrouwen in beeld. Eerste afleveringen zijn de leukste, zoals zo vaak. Nu, nu ik alle herhalingen ook al gezien heb, kijk ik naar de bloopers en 'de leukste stukjes van …" Ik zei het al, ik ben verslaafd.

Kokosnoot

Nu de dagen zo donker en regenachtig zijn vind ik het prettig om de zon in huis te halen via de supermarkt. Ik loop langs de kaki's, vraag me af of de schillen opeten nu wel of niet gezond is |(het internet vertelt er niks over, alleen dat de kaki erg rijp moet zijn), voel voorzichtig aan de mango's, kies zoete aardappelen, kijk of de blauwe bessen niet gerimpeld of beschimmeld zijn. Er is veel te kiezen tegenwoordig.

Ik weet dat het beter voor het milieu is om groente en fruit van het seizoen te eten, maar ik heb last van winterdepressies en ik wil mezelf verwennen, de zon in huis halen.
Nu zag ik kokosnoten liggen. Ik stond er even naar te staren, de laatste die ik kocht heeft liggen verdrogen in de fruitschaal en is uiteindelijk de tuin in gemikt.
Vanmorgen nog hoorde ik dat bijvoorbeeld in Engeland 7 miljoen ton! (dus niet 7 miljoen kilo, nee, TON) fruit per jaar wordt weggegooid, een gedachte die ook even door mijn hoofd speelde. In Nederland zal het wel net zo gaan, ook ik gooi regelmatig groente of fruit weg. Nog erger vind ik het als mensen vlees weggooien. Dieren doodmaken en dan hun vlees weggooien vind ik te erg voor woorden.

Ik pakte de kokosnoot, voelde aan de stugge harde vezels, schudde er even mee, dicht bij mijn oor. Je hoorde de melk erin klotsen. Papa, dacht ik, en ik voelde dat ik glimlachte.
Mijn vader was dol op de markt, kwam vaak thuis met vis, paling en gerookte makreel, of verse schol waar later het hele huis naar rook als hij ze, nadat hij ze even door de melk had gehaald, in de bloem had gewenteld, in de hete olie bakte. Ik stond dan graag naar hem te kijken, hoe hij de vissen schoonmaakte, onder de kraan waste, de pan inmiddels opwarmend. Het is niet moeilijk voor me om hem daar te zien staan, in een trui die mijn moeder voor hem had gebreid, zijn lange lijf gebogen over het lage aanrechtblokje, zelfs al is het al bijna dertig jaar geleden dat hij gestorven is.

Mijn vader nam ook exotische dingen mee van de markt, dadels of vijgen en heel soms een kokosnoot. Die kokosnoot schudde hij dan, als het goed was hoorde je de melk, wat betekende dat de kokosnoot vers was. Maar het was lastig om zo'n ding open te maken. Eerst sloeg pa in de donkere plekken een spijker, en via die spijkergaten werd de kokosmelk er uit 'gegoten'. Gedruppeld is een beter woord trouwens.
Maar goed, daarna moest het ding toch helemaal kapot om de kokos eruit te krijgen. Dat was altijd weer een heel gedoe.
Eenmaal zag ik dat mijn vader, de kokosnoot in zijn hand boven het stenen aanrechtblad houdend, met een hamer een flinke klap gaf. Maar de afstand tussen mijn vaders hand en het aanrechtblad was iets te kort en zijn knokkels sloegen door de klap ongenadig hard op het stenen blad. Direct draaide hij zich naar mij om, een woord gebruikend dat hij nooit in de buurt van zijn kinderen gebruikte.
Het werkt nou eenmaal zo bij mij, als iemand zich zeer doet en daar rare bewegingen of geluiden bij maakt dan schiet ik in de lach. Pa lachte ook, maar iets minder enthousiast zal ik maar zeggen.

Aan die gevechten met de kokosnoot moest ik nu denken, ook hoe ik hem zelf in vredesnaam open moest krijgen, ondertussen de kokosnoot op de band leggend voor de kassa. Wachtend gluurde ik (zoals gewoonlijk) naar de boodschappen van de mensen voor en na me. De ene ging 'wokken', voorgesneden nasi-groenten en een enorme bak met voorgesneden varkensvlees, vla toe.
De ander had supermarktbrood, de rest weet ik niet meer, behalve dat de kinderen die bij die boodschappen hoorden aan hun moeder vroegen: 'wat is dat? mamaaaaa, wat is dat?', wijzend naar de kokosnoot die schommelend een plaatsje opschoof richting kassa. De moeder zei iets, haar spullen in een tas doend, maar ik hoorde niet wat.
 De caissière (achttien jaar, lange haren heel strak naar achteren gekamd en gebundeld in een paardenstaart, grote blauwe ogen zwaar omrand door mascara) keek me aan en terwijl ze sprak trok een blos over haar wangen: 'mevrouw, wat is dit', de kokosnoot omhoog houdend. 'Een kokosnoot' zei ik.
Zij: 'Zo'n ding heb ik nog nooit gezien'.
'Is lekker hoor, als je hem tenminste open kunt krijgen'. Ik betaalde, en ging, hand in hand met mijn vader naar buiten.