Geur van oliebollen.

Het dooit. Mist hangt over het veld. In de verte klinken continu de zware knallen van het carbid schieten. Terwijl ik de honden uitlaat, eenzaam lopend op de landweg, huizen bijna allemaal voorbij, ruik ik opeens zwaar de geur van oliebollen. Komt vast van de familie De L. vandaan, die wonen aan het eind van een lang pad waar ik zoeven langs liep. Ik hoor het geluid van fietsbanden op aarde en grint: een gebogen oude man op een fiets, een tas aan het stuur hangend. Cor. Hij woont daar. Hij ziet me niet, rijdt de andere kant op. De honden snuffelen, poepen ondertussen en ik peins over de sfeer van de dag, de knallen in de verte, de geuren, het verstrijken van de tijd.
Dan loop ik terug naar huis, en hoor als ik de huizen weer nader mensen praten. Opgewekte stemmen. Cor is naar mijn (min of meer) naaste buren gefietst, beide gehandicapt, de vader lichamelijk, de dochter geestelijk. Dochter, inmiddels al bijna 30 staat voor het raam, zwaait met een emotieloze gezichtsuitdrukking naar de nu vertrekkende en weer op de fiets stappende Cor.

"Zeker oliebollen gebracht", zeg ik tegen Cor, want ik ken de traditie. "Ja", lacht hij, mager geworden van de in het afgelopen jaar ondergane chemokuur: "wat is er anders aan, het hoort er allemaal bij". "Fijne oud en nieuw" roep ik zijn rug na, hij roept iets terug, en ik kijk hem nog eventjes na.

Drie jaar later, twee honden, 1 kat.

Drie jaar. Ik ben erg lang de link, de wachtwoorden en zelfs het emailadres van mijn blog kwijtgeweest. Kom dan nog maar eens bij je eigen berichtjes. De helpdesk bood geen uitkomst, heeft me meerdere malen verteld dat mijn emailadres bij hen niet bekend was. Een emailadres waar ik nu toch echt gewoon mee kon inloggen. Bizar.
Ik had de blog al opgegeven. Echter, bij het opruimen van mijn oude laptop vond ik een link/gegevens van mijn weblog, en bingo, ik kan er weer bij!

Ik herlas net wat van de oude berichten die ik toen geplaatst had. Las de namen van de honden die ik had. Mijn liefje Fred en mijn net zo geliefde pleeghond en later regelmatige loge: Yardan. Fred ligt inmiddels al sinds juli 2008 in de tuin begraven, Yardan op een heuvel in de Ardennen. Ik zou er nog steeds veel over kunnen schrijven, over het gemis van Fred, over de verbijstering dat Yardan zo vroeg overleed. Maar dat doe ik niet.

Ondanks al mijn eerdere beweringen dat ik, als Fred zou overlijden nooit meer een hond zou nemen, liggen er nu zelfs twee op de bank, drie jaar oude Jip, en het 7 of misschien wel 8-jarige nieuwkomertje Davo.

Davo is een slanke kleine Galgo Espanol en heeft veel van Fred weg. Het is niet zijn gestalte die me aan Fred doen denken, al past hij alle jasjes die er nog van Freddie lagen. Nee Davo is hard en hoekig om aan te voelen, ondanks zijn zachte vel. Zijn kleine warme schedeltje voelt wel als Freddie aan, en hij heeft een net zo groot "mutsgehalte", piept bij het minste of geringste, maar loopt zonder enig probleem gewoon verder nadat hij omvergelopen is, of ergens tegenaangeknald is tijdens het rennen buiten. Hij benadert andere honden ook net als Fred, een beetje stoerdoend. Jip wacht altijd liever even af, maakt wat omtrekkende bewegingen, laat de honden het liefst naar hem toekomen terwijl hij ze uitdaagt om rondjes te rennen. Thuisgekomen slapen ze altijd urenlang achter elkaar, Jip wat korter dan Davo.
Jip is een stoere sterke mix, half Galgo Espanol en half .... pointer? "Lief" is het woord dat het best bij Jip past, en "ondeugend". Zijn vacht glanst prachtig, mooie witte tanden, een zachtaardige stabiele hond.
En de kat? Die is nog steeds dezelfde. Een pareltje.