Yardan, in zijn laatste levensjaar in de Ardennen, samen met zijn baas, die veel van hem hield.
Zo ging het, juli 2007.
Opeens is hij weg. Yardan. Definitief. Zijn nieuwe baasjes hebben voor hem getekend. We zitten in de tuin, de zon schijnt, een mooie julidag. Glanzend loopt Yardan in de rondte, Azawakhbloed gemengd met Galgo, een koningszoon met woestijnogen. Er zit iets droefs in zijn ogen, een droefheid die zijn hele leven zal blijven, alsof hij altijd al wist dat hij niet oud zal mogen worden.
Maar ik weet dat nog niet, het enige dat ik weet is dat ik, ik, ik hem zojuist heb afgestaan.
De nieuwe baasjes zijn gelukkig, strelen hem, beloven met hem op cursus te gaan, en hebben een pak papier onder hun arm met alle verhalen, foto's, en zijn Spaanse paspoort als zij vertrekken.
De auto staat voor de deur, en geduldig wacht zijn nieuwe baas totdat Yardan, zoals altijd aarzelend, is ingestapt. De auto is Yardan niet onbekend, hij is al diverse malen op stap geweest met de nieuwe baas, heeft gelogeerd, nee, hij kijkt zelfs niet om. Dan rijdt de auto knerpend het grindpad af. Weg, totdat hij weer zal komen logeren als zijn nieuwe baasjes op vakantie gaan.
Ik huil, maar Freddie vindt het prima zo. Lekker rustig.
De komende weken vind ik het afwisselend rustig en verdrietig dat Yardan weg is. Freddie komt tot rust.
We gaan in het weekend bij Yardan kijken, hij woont prachtig, is geliefd, ligt zoals het een koningszoon betaamt op een enorm kussen, voorpoten over elkaar gekruist, ogen adelijk geloken. De drie zwarte katten vindt hij maar zo zo. Die triggeren op de een of andere manier toch zijn jachtlust. En dat terwijl hij hier thuis ook met een kat samenleefde, stoeide zelfs.
Ach, alles moet wennen denk ik maar, en langzamerhand krijg ik vrede met de situatie.
Toch, iedere keer als ik bij het park ben kijk ik of ik Yardan zie, en het komt een keer in me op om hem te ontvoeren, mocht ik hem tegenkomen. Onzinnig natuurlijk. Yardan komt nog een paar keer logeren, als zijn baasjes op vakantie zijn en als zij, vrij plotseling, eind 2007 naar België gaan verhuizen en Yardan bij de voorbereidingen en de drukte voor de verhuizing teveel in de weg loopt. Met oud en nieuw gaan we Yardan weer naar huis brengen, maar nu is zijn huis voor mij ver weg, en ditmaal huil ik bitter als ik hem achterlaat.
Freddie overlijdt een half jaar later, 21 juli 2008, een jaartje nadat Yardan officieel is weggegaan. Yardan overlijdt, veel te jong, in september 2009, aan de gevolgen van Leishmaniose en Ehrlichia.
Yardan heeft, al ernstig ziek, in november 2008 nog kennisgemaakt met Jip, die een paar maanden na Freddies overlijden in ons leven kwam.
Als Davo op 25 april 2010 als "pleeghond", mager en uitgeput in ons leven komt, tja, dan lijkt op de een of andere manier de cirkel rond. Alle liefde en zorg die ik graag nog aan Fred en Yardan had gegeven, geef ik nu aan Jip en Davo. En zo hoort het ook.
